Վարչապետը պիտի ասի՝ արա, էս պեսոկի ու ալյուրի վրա խի՞ ես հորդ գինը դրել…

Ժողովրդական խոսք է. « Հացը որ թանկանում է, պատերազմ է լինելու»: Սա շատ նուրբ իմաստ ունի: Ցանկացած երկրում, ինչին էլ որ ձեռք տան, հացի գնի բարձրացմանը վախով են մոտենում: Դա հանրության ամենախոցելի կետն է, դա հանապազօրյա հացին ապավինած մարդկանց փրկօղակն է: Եթե մարդկանց հացին են կպնում, այն էլ մեր երկրի նման երկրում, երբ շատերի գոյատևման միջոցը դա է, շատ վտանգավոր է: Բայց մեր իշխանությունը ախ ու վախը կորցրել է. հենց առաջինը հացին է խփում: Կասի՝ ես չեմ, ներկրողն է, բերողն է, անողն է: Ավելի վատ, որ դու չես, որ մինչև հիմա պետական քաղաքականություն չի մշակվել հանապազորյա չոր հացի հանդեպ: Այն դեպքում, երբ սեփական քաղաքացիներդ կեսը նստած է չոր հացի վրա: Մտեք խանութներ ու կհամոզվեք, որ հացի գինը ոնց բարձրացել, այնպես էլ մնում է բարձրացված: Ազատության պողոտայի, մինչև «Արայ» խանութ հասնող մարկետն եմ մտնում: Տեսակ- տեսակ հացեր են դրված, բայց հաց շատ օգտագործող մասսան քարի հաց է գնում, ասում են, որ այն փափուկ բուլկու պես բերանումդ չի հալվում, մի քիչ երկար է դիմանում: 200 դրամ էր, 220 սարքեցին, հիմա դրված է 270 դրամ:
-Էդ հացերի գները ձեր մոտ չեն իջե՞լ,- հարցնում եմ:
- Խի պիտի իջնեի՞ն,- զարմանում է,- ի՞նչ է եղել որ…
- Վարչապետդ էր խանութներ մտել ու հրահանգներ տվել,- ասացի:
- Նախ ինձ մի վիրավորի,- բղավեց վաճառողուհին,- վարչապետը իմը չէ, շատ էլ պետքս է:- Այնքան էր վիրավորված, որ նախադասության վերջը էլ չբերեց, անընդհատ կրկնում էր՝ վարչապե՜տս… Լա՜վ ա էլի, վարչապետս…
- Աղջիկ ջան մարդկանց մի վիրավորիր,- հաճախորդներից մեկն էր հորդորում ինձ: Վարչապետը Լֆիկինն ու լֆիկանմաններինն է, էնի մեզ ինչ վարչապետ… Ինքը աշխատում է, որ նրանց ջեբը միշտ լիքը լինի: - Մի քանի խանութ մտնելն էլ քթի տ… նման բան էր էլի… - Վաճառողն ի՞նչ անի, ալյուր, պեսոկ բերողի բկից բռնեք…- Վարչապետը ոչ թե խանութ պիտի գնար, այլ ուղիղ Լֆիկի մոտ, ասեր՝ արա, էս պեսոկի ու ալյուրի վրա խի՞ ես հորդ գինը դրել…
ՀԱՍՄԻԿ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ