Տոնինո Գուերա. Ծեր մարդու ճանապարհը ոչ թե դեպի մահն է, այլ դեպի մանկություն

Ես շատ ձանձրալի եւ շատ տարօրինակ մարդ եմ: Մտադիր եմ ապրել եւս հարյուր տարի:



 



Ես հրաշալի մանկություն եմ ունեցել: Հենց այդ ժամանակ է, որ ես առաջին անգամ ծանոթացա տերեւների վրա թափվող անձրեւի ձայնի հետ, ձյան հետ, բացեցի բերանս ու փորձեցի այն, առաջին անգամ վայելեցի պաղպաղակի համը: Ես հենց լիզեցի պաղպաղակը, իսկույն ետ քաշվեցի, այն այնքան համեղ էր, որ ես վախեցա:



 



Իմ ամենամեծ հանդիպումը տեղի ունեցավ մանկությանս օրերին, ծովի հետ: Հայրս ամբողջ ընտանիքին տեղավորեց սայլի մեջ, որը կապված էր ձիերին, ու տարավ ծով: Դա իրադարձություն էր: Ծովը չէր տեղավորվում աչքերիս մեջ:



 



Ինչ էլ ուտում եմ հիմա, անգամ ամենաընտիր ճաշատեսակները, այն համը չունեն, ինչ մանկության օրերին: Ու ոչ մի ճաշատեսակ մորս պատրաստածի համը չունի:



 



Ծեր մարդու ճանապարհը ոչ թե դեպի մահն է, այդ դեպի մանկություն:



 



Մի օր մենք նստել էինք Ֆեդերիկո Ֆելինիի հետ, ու ես անընդհատ ասում էի, թե որքան եմ վախենում մահից, իսկ նա ասաց. «Գիտես, Տոնինո, հնարավոր է դա մեծ ճամփորդությո՞ւն է»:



 



Կինոն ճգնաժամ է ապրում: Նախկինում կինոթատրոն գնալը մեծ ծես էր, երիտասարդը նստում ու թաքուն ձեռքը դնում էր տիկնոջ ոտքին… հիմա դա չկա, կարծում եմ:



 



Ուժը ոչ թե տղամարդու մկանների, այլ կնոջ թուլության մեջ է:



 



Տղամարդը չգիտի ինչպես դիմակայի փոթորկին եւ երբեք չի իմացել:



 



Ինչ վերաբերում է փառքին… ես այնպես եմ ձեւացնում, թե այն ինձ դուր չի գալիս:



 



Այժմ ինձ դուր չեն գալիս տանը կախված նկարներ: Ինձ դուր են գալիս կանայք:



 



Ես սիրում եմ թռչունների վանդակներ: Առաջին նվերը, որ ես արեցի իմ կնոջը, փոքրիկ վանդակ էր, որ գնել էի թռչունների շուկայից: Ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ բան էի գրում ու գցում վանդակից ներս, իսկ երբ պետք է տնից բացակայեի, նրան ասում էի՝ վերցրու ու կարդա, որպեսզի լեզուն սովորես: Օրինակի համար կարող էի գրել. «Ես այսօր ուզում եմ քեզ կլոր բառեր ասել…»: