Գյումրու ուղղությամբ չհավասարակշռված քայլերով ակամայից Ադրբեջանի շահերին ենք ծառայելու

- Պարոն Դեւրիկյան, այս օրերին, Գյումրու դեպքերին զուգահեռ, սահմանին լարվածությունը մեծացավ, 20 օրում՝ 10 զոհ, դա պատահականությո՞ւն էր, թե՞ Ադրբեջանն օգտվեց երկրի ներսում տիրող իրավիճակից: Ինչպե՞ս կգնահատեք ստեղծված իրավիճակը:

- Եթե ժամանակային հետադարձ հայացք ենք նետում, տեսնում ենք, որ սահմանային իրադարձություններն սկսվեցին հունվարի 2-ի լույս 3-ի գիշերը, երբ դիվերսիոն գործողությունների արդյունքում մենք ունեցանք 2 զոհ, այն դեպքում, երբ անցած տարի հունվարի 17-18-ից էր դա սկսվել, այսինքն, անկախ այդ դժբախտությունից, արդեն այդ լարվածությունը կար: Պետք է ասել, որ Ադրբեջանը դա բարձրացրեց որակական մի նոր աստիճանի, դիպուկահարների պատերազմը, փաստորեն, փոխարինելով դիվերսիոն գործողություններով, եւ սրա մտահոգիչն ու ավելի նոր աստիճանը ո՞րն է. եթե այն ժամանակ հեռահար՝ դիստանցիոն կրակոցներ էին, ապա հիմա արդեն անմիջական՝ կոնտակտային բնույթ ընդունեցին:

Բացի այդ, եթե այն ժամանակ կրակում էին ավտոմատով եւ գնդացրով, ապա այս դեպքում ականանետով, նռնականետով խփելն արդեն ուրիշ որակ է եւ անմիջականորեն պատերազմի վտանգ է կրում: Դժվար է ասել՝ դրանից հետո լարվածությունը կբարձրանար, թե կիջներ, բայց այս անակնկալ, հրեշավոր ողբերգությունը որ եղավ, Ադրբեջանն ուղղակի հիմար պետք է լիներ, որ չօգտվեր այդ առիթից: Նախ, որովհետեւ մեր հասարակության ամբողջ ուժերը, հսկայական ռեսուրսներն այսօր կենտրոնացված են Գյումրիում, որ հանկարծ անկանխատեսելի բան տեղի չունենա: Դրա համար ուշադրության այդպիսի կենտրոնացումը նրանց ձեռքերն ազատ էր արձակել, որպեսզի գրոհեին: Ինչքան էլ որ ցավը, վիրավորանքը Գյումրու ողբերգության մեջս է եղել, բայց առաջին պահից մտածել եմ, թե այդ դեպքը սահմանների վրա ինչ անդրադարձ կունենա, եւ, դժբախտաբար, դեպքերի զարգացումը ցույց տվեց, որ իր բացասական արձագանքն ունեցավ, եւ մենք դա, հաշվարկելով մեր հաջորդ քայլերը, պետք է անենք: Եթե չես կարող մի քանի ճակատով կռվել, վիրավորանքը պիտի ներս գցես ու ինչ-որ ձեւով փորձես ինքնակազմակերպվել, որ որեւէ այլ ողբերգության դեպքում ավելի հարգալից վարվեն: 2-րդ մեծ դժբախտությունն այն էր, որ այն մարդիկ, ովքեր առանձնապես հեղինակություն չունեին, մարգինալ էին, իրենց գրանտներով օգտվում էին, հասարակական ասպարեզ եկան: Դա շատ վտանգավոր է:

Եթե մենք փորձենք Գյումրու ուղղությամբ մեր չհավասարակշռված քայլերով լարվածությունը մեծացնել, ակամա Ադրբեջանի շահերին ենք ծառայելու, եւ այստեղ մի հակաբարոյական բան կա. այն մարդիկ, ովքեր այդքան հայրենասեր են, չեն կարողանում տանել իրենց հայրենիքի անպատվությունը, ոչ թե պետք է բորդյուրների վրա անվտանգ համարձակությամբ հայրենասերներ լինեն, այլ՝ ճակատի գծում, մյուս տեղերում: Գուցե այն, ինչ եղավ, ու այդ քար նետողները խմած են եղել, բայց, ամեն դեպքում, եթե այդ պահվածքը շարունակվի, ապա դրանք ավելի շատ խաժամուժային երեւույթներին բնորոշ բաներ են եւ ոչ համախմբված ժողովրդի: Դրանով չէ, որ մենք պետք է վախեցնենք: Պետք է համախմբվենք, մեր վիշտն ինչ-որ ձեւով նաեւ ներս գցենք, պատրաստվենք ուժեղանալու, եւ մեր գլխավոր մտահոգությունը լինի մեր սահմանների համար:

- Ասում եք, որ մեր վիշտը, վիրավորանքը ներս պիտի գցենք, ինչի՞ հաշվին դա պետք է արվի, նկատի ունեք, որ այլեւս չպահանջե՞ն ռուսներից Պերմյակովին հանձնել հայկական կողմին:

- Պահանջելը բնական է, ես էլ հրապարակային կարող եմ իմ վիրավորանքն արտահայտել, բայց դա չընդունի այն ձեւերը, որ եղավ, ասենք, հյուպատոսարանի մոտ, կամ Ռուսաստանի դրոշն այրելը: Դրանք կամ վարձու պատվերներ են, կամ անպատասխանատվություն: Առարկայական որեւէ հակազդեցություն ռուսական հենակետերին՝ արդեն կործանարար հետեւանք է ունենալու եւ կործանարար հետեւանք է ունենալու ոչ թե այն մարդկանց համար, ովքեր իբր թե համարձակաբար գնում են, այլ նրանց համար, ովքեր դիրքերում են գտնվում: Համարձակն այն մարդն է, որ իր կյանքն է վտանգում, ոչ թե ուրիշների: Բոլոր այն մարդիկ, ովքեր իրենց կյանքը վտանգում են, անկախ նրանից՝ քաղաքական առումով ճիշտ են, թե չէ, ես խոնարհվում եմ այդ մարդկանց առաջ, բայց զզվում եմ այն մարդկանցից, ովքեր ուրիշների կյանքի հաշվին են համարձակ երեւում:

- Գյումրու ողբերգության հետ կապված, այս օրերին խոսվեց նաեւ ռուսական բազայի ներկայության անհրաժեշտության մասին, ու թե որքանո՞վ է վստահելի մեր երկրի սահմանների պաշտպանության հարցը վստահել ռուսներին:

- Այդպիսի հարցադրում կամ մտավոր հետամնացը առաջ կքաշի, կամ ծախու արարածը…

- Ամեն դեպքում, նման հարցադրում առկա է հասարակության մեջ:

- Գիտեք, մի հատ պարազիտային, պարապ-սարապ հասարակություն կա մեր մեջ, որ ոչ մի բանի պատասխանատվություն չունի ու ամեն ինչի մասին խոսում է: Ռուսական ուժերն ի՞նչն են պաշտպանում՝ Հայաստանի Հանրապետության արտաքին սահմանը՝ Թուրքիայի եւ Իրանի սահմանը, իրենք ներքին՝ Ադրբեջանի հետ սահմանը չեն պահում, եւ եթե մենք ասում ենք հանեն, այդ սահմանը մենք պահենք, մենք արդյոք այդքան տեխնիկա, մարդ, կապակցված գործողություններ ունե՞նք, կամ երբ Թուրքիան իմանա, որ ռուսական ուժերն այստեղ չեն, ի՞նչ ձեւի կլինի նրա արձագանքը, դա անհեթեթություն է, քննարկման ենթակա չէ: Տարին ծանր է սկսվել, ու այդ ծանրությունը մեզ պարտադրում է 2 բան. մի կողմից՝ համախմբվածություն, վճռականություն հայ-ադրբեջանական սահմանի վրա, մյուս կողմից էլ՝ սթափություն, ներքին կյանքի այլանդակությունների վերացում, որ որդի պես քայքայում են մեր երկիրը:
Վերջում կցանկանայի անդրադառնալ մի հարցի. ես ճիշտ չեմ համարում, որ հոգեւորականները եկեղեցուց դուրս մոմավառություն են կազմակերպում: Եկեղեցին է մոմ վառելու տեղը, եթե հոգեւորականները չեն արժեւորում եկեղեցին, ապա ո՞վ պետք է արժեւորի:
Եկեղեցուց դուրս մենք արդեն ուրիշ հոգսեր ունենք, որոնցից գլխավորը սահմանների գրեթե պատերազմական իրավիճակն է: