Հայաստանի ժողովրդի անունից մի՛ խոսեք

 Եվ այսպես, իշխանականները, իրար հերթ չտալով անկշռադատված ու անմիտ հայտարարություններ ու քայլեր են անում, որոնք շուտով Հայասատանը կտանեն տնտեսական ու ռազմական փորձությունների: Վարչապետն՝ իր թիմակիցներով, կարծես թե մրցավազքի են դուրս եկել, թե ով ավելի շատ կհամարձակվի «ցավեցնել» Ռուսաստանին, որպեսզի ապացուցի իր «անկեղծ» սերը Եվրոպայի նկատմամբ: Ու այս ամենն անում են հայ ժողովրդի անունից: 

Օրերս էլ թուրքական TRT World-ին տված հարցազրույցում  ՀՀ ԱԳ նախարար Արարատ Միրզոյանը չբացառելով Հայաստանի՝ ԵՄ-ին անդամակցելը, ասաց. «Հայաստանի ժողովուրդն ունի եվրոպական ձգտումներ, և, ինչպես ասացի, մենք անցնում ենք գործընթացի միջով և կտեսնենք, թե ինչպիսին կլինի գործընթացի ավարտը, որն այս պահին ոչ ոք չի կարող վստահ լինել կամ կանխատեսել»: Սա ոչ պրոֆեսիոնալ դիվանագետի մոտեցում է՝ չիմանալ քայլերի գործընթացի ավարտը, բայց գնալ դրանց՝ առանց ռիսկերը հաշվի առնելու, առանց կշեռքի նժարին դնելու Հայաստանի սպասվող  տնտեսական ու արտաքին ռիսկերը, փոխել երկրի արտաքին վեկտորը: Ու այս ամենը՝ շահարկելով Հայաստանի ժողովրդի անունը:

Մի խմբակ, որը իշխանության եկավ ժողովրդին սիրաշահելով ու սեր խոստանալով, սակայն հիմա այդ ժողովրդից բաժանվում ու պաշտպանվում է անվտանգության զորքերով ու զենքով,  արտաքին աշխարհում դեռ «երեսատեղ» ունի եւ խոսում է, հանդես է գալիս այդ ժողովրդի անունից: Փաշինյանն իր թիմով այսօր չունի իշխանություն՝ ժողովրդի վստահությունը: Վերջին համապետական ընտրություններում 68 հազար ձայն ստացած իշխանությունից այսօր արդեն դժգոհ են եւ հրաժարական են պահանջում գրեթե բոլորը՝ անգամ՝ Պողոսները: Այլ հարց է, որ իշխանությունը ամեն ընդվզում չեզոքացնում, խեղդում է ոստիկանական ուժերի կիրառմամբ: 

Այո, Հայաստանի ու ՌԴ-ի հարաբերությունները վերջին տարիներին ոչ բարեկամական ու ոչ դաշնակցային են: Դրան նպաստել են Փաշինյանի թիմի հակառուսական քայլերն ու հայտարարությունները: Մեր դժվար պահին էլ ՌԴ-ն իրեն չպահեց հայ ժողովրդի բարեկամի նման՝ վրեժ լուծելով Փաշինյանենցից: Սակայն, հայաստանցիների մոտ կա գենետիկ հիշողություն, ու չի մոռացվել, թե ինչպիսի «դաշնակից» է մեզ համար Եվրոպան, նրա «պաշտոնական ներկայացուցիչ» Թուրքիան, եւ ինչպիսի դաշնակից է Ռուսաստանը: Ինչ-ինչ, գոնե տնտեսական առումով ՌԴ-ի կարեւորությունը Հայաստանի համար Հայաստանի ժողովուրդը լավ է հասկանում. ՌԴ-ում են աշխատում հայաստանցիների հարազատների մեծամասնությունը եւ այնտեղից եկող տրանսֆերների հաշվին են այստեղ ապրում շատերը, հատկապես սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները: Հայկական ապրանքը արտահանվում է հիմնականում ՌԴ: Մենք ՌԴ-ի հետ կապված են վառելիքաէներգետիկ եւ այլ շատ առումներով: Ի վերջո, մեր դարավոր թշնամու սահմանին կանգնած են ռուսական զինվորականները, ռուսական ռազմաբազան զսպաշապիկ է նրանց համար: Այս եւ այլ հարցեր Հայաստանի ժողովուրդը լավ է գիտակցում, որքան էլ արտաքին գործակալական կապերի մեջ կասկածվող իշխանությունը հակառուսկան քարոզչությամբ հասել է ատելության որոշակի  տրամադրությունների տարածման, Հայաստանի ժողովուրդը չի ցանկանում փոխել իր երկրի արտաքին վեկտորը: Եվրոպան Հայաստանի «սիրուց չի հալվում», այլ հալվում է Ռուսաստանին վնասելու, Հարավային Կովկասից դուրս հանելու եւ նոր ռազմական փորձությունների մեջ ներքաշելու մոլուցքով: Ու որպես հարմար գործիք օգտագործում է Հայաստանն ու Հայաստանի կասկածելի իշխանություններին: Իսկ ցանկացած արդյունքին հասնելու դեպքում Եվրոպան Հայաստանը նվիրելու է Թուրքիային, եւ դա չի թաքցնում:  

Ուստի, Արարատ Միրզոյանը, Փաշինյանն այլեւս մեր՝ Հայաստանի ժողովրդի անունից հանդես գալու իրավունք չունեն, քանի դեռ հանրաքվեով «եվրոպասեր» տրամադրությունները չեն հաստատվել: Այդ հայտարարություններին չպետք է լուրջ վերաբերվեն ո՛չ Արեւմուտքը, ո՛չ Ռուսաստանը: