Քո սեփական ժողովրդին ահաբեկելով հարցեր ես լուծում, քեզ էլ ղեկավա՞ր ես համարում

«Հրապարակի» զրուցակիցը նկարչուհի Զարուհի Մուրադյանն է:

- Ֆեյսբուքում Դուք բավականին ակտիվ եք, իշխանություններին սուր քննադատում եք, չեք խուսափում երբեմն նաեւ իշխանական շրջանակներին Ձեր խոսքն ասելուց։ Օրերս նկատեցինք, որ Դանիել Իոաննիսյանի դրած՝ Մեղրիից մի լուսանկարի տակ մեկնաբանություն էիք գրել. «Գնացիր տեսնես՝ Մեղրին ո՞նց եք հանձնելու», ինչին գրանտակերների գրոհն էր հաջորդել:

- Այո, բայց ես չեմ էլ արձագանքում դրանց, ժամանակը ցույց կտա, թե ով ինչով էր զբաղված: Թե ինչու են նման գործողություններով զբաղվում, այդ հարցն իրենց պետք է տաք, ինձ էլ է շատ անհանգստացնում: Հարցրեք` համաձա՞յն են այն ամենի հետ, ինչ կատարվում է այսօր Ոսկեպարի մոտ եւ Կիրանցում:

- Իսկ Ձեր տպավորությամբ, ի՞նչ է կատարվում մեր երկրում հիմա: Փաշինյանն ի՞նչ ծրագիր է իրականացնում:

- Նիկոլն ի կատար է ածում իրեն տրված հրահանգները, կարծում եմ` նա սարսափելի վախկոտ ու տարբեր ճնշումների ենթարկվող մարդ է: Ես հիմա չգիտեմ, թե կոնկրետ Ոսկեպարի հարցն ով է առաջ քաշել, ով է հիմա նրան ճնշում, որ Տավուշից գյուղեր է հանձնում` Սահմանադրություն խախտելով, Մհեր Գրիգորյանի ստորագրությամբ հանձնում է տարածքներ, որոնք խիստ վիճելի են, չնայած ես իմ սրտի խորքում վստահ եմ, որ այդ տարածքները հայկական են, բայց եթե հայտարարվում է, որ դրանք վիճելի տարածքներ են, ապա թող նստեն՝ դիվանագիտական ճանապարհով ինչ-որ քննարկումներ անեն, գոյություն ունեն տարբեր մակարդակի քննարկումներ, կա «հանրաքվե» հասկացությունը: Բազմաթիվ հարցեր կան, օրինակ` ինչո՞ւ են սահմանազատումը սկսում հենց Տավուշի մարզից: Ինձ մոտ հարց է առաջանում` նա ինքնակա՞մ է գնում այդ քայլին, թե՞ իր վրա կա ճնշում: Ինչո՞ւ է խաբում ժողովրդին, գնում է Տավուշ, մարդկանց ասում է՝ ձեզ հետ կքննարկեմ, բայց պարզվում է, որ հիմա էլ Մհեր Գրիգորյանն է գնում, որ գյուղերի հարցը քննարկի: Ընդհանրապես, ո՞վ է Մհեր Գրիգորյանը, որ թուղթ է ստորագրել, որի հիման վրա որոշ կոլաբորանտ «օրգաններ» ականազերծում են միջպետական ճանապարհը․․․ Ո՞վ է այդ Մհեր Գրիգորյանը, ի՞նչ իրավասություն ունի՝ նման բան անելու, ո՞նց է նման բան անում՝ մարդկանց ենթարկելով հերթական սթրեսի: Դրանք հարցեր են, որոնց պատասխանները ես չունեմ ու չեմ կարողանում հանգիստ ապրել: Մարդիկ ասում են` ավելի լավ է ականի վրա պայթենք, քան այս խայտառակությունը տեսնենք: Ինչո՞վ է այսօր զբաղված հայկական բանակը: Ո՞վ է որոշել, որ բանակն անպայման պետք է ապաքաղաքական լինի: Բանակը երկրի անվտանգության երաշխավորն է: Որտե՞ղ է գրված, որ բանակը երկիր հանձնելու օրերին պետք է անգործության մատնվի եւ ի նպաստ երկրի ոչինչ չանի:

- Փաշինյանն ասաց, որ պատերազմը կանխելու համար է անում: Որ եթե չտանք Տավուշի գյուղերը, Ադրբեջանը կհարձակվի մեզ վրա, անգամ Թուրքիան կհարձակվի, ավելին` գիտի պատերազմի ելքը, որ հայկական կողմը ջախջախիչ պարտություն կարձանագրի արդյունքում:

- Այո, դրան էլ գումարած` ասում է․ եթե հանձնենք, երաշխիք չկա, որ խաղաղություն կլինի: Ինչո՞ւ, նման հարցերն այսպե՞ս են լուծում: Այսինքն` քո սեփական ժողովրդին ահաբեկելով հարցեր ես լուծում, քեզ էլ ղեկավա՞ր ես համարում: Չեմ զարմանում, որ ԱՄՆ-ից, Եվրամիությունից հայտարարում են, որ տեղի ունեցածը ողջունում են: Եթե Հայաստանի իշխանությունները նման որոշումներ են կայացնում, նրանք անգամ չեն էլ խորանում, որ թուրքը գալու է մտնի հայի տները, որ արդյունքում կտրվելու է հայ-վրացական տրանսպորտային ճանապարհը, առհասարակ` Հայաստանը դեպի հյուսիս եւ դեպի Եվրոպա ընկնում է բլոկադայի մեջ: Չգիտենք, թե վաղն ինչ է կատարվելու Իրան-Իսրայել հարաբերություններում: Հայաստանը դարձնում են անկենսունակ տարածք: Այս ամենին էլ գումարած՝ նորից փախստականներ կունենանք, Արցախի փախստականների հարցերը չլուծած…. ամոթից ես չգիտեմ՝ ոնց ենք նայելու այդ մարդկանց աչքերին:

- Դուք ավելի շատ պրոարեւմտյան հայացքներ ունեք: Այս իշխանություններին արեւմտամետ համարո՞ւմ եք:

- Համաձայն չեմ, որ արեւմտամետ եմ, ես պարզապես գտնում եմ, որ հայանպաստ իշխանությունը պետք է տրամաբանական քաղաքականություն վարի, պետք է ունենա ճկուն դիվանագիտություն եւ կարողանա պաշտպանել իր շահը: Պետք չէ կատեգորիկ արեւմտամետ լինել, ես՝ ինքս, հայամետ եմ, 65 տարեկան եմ, ծնվել եմ հայամետ եւ մահանալու եմ հայամետ: Ես գտնում եմ, որ Իսրայելի օրինակով կարող ենք ապրել, ապրել թշնամիներով շրջապատված, բայց տեսեք, թե ինչպես է պաշտպանում իր պետական շահը:

- Փորձագետներն ասում են` այս բարդ կոնֆլիկտային աշխարհում հնարավոր չէ բոլորի հետ լավ հարաբերություններ ունենալ, կա՛մ պետք է ռուսական կողմին հարել, կա՛մ` արեւմտյան: Մենք ո՞ր ուղղությամբ պետք է գնանք:

- Ռուսաստանն այս պահին, մեկ տարի առաջ, չորս տարի առաջ` 2020-ին, ցույց տվեց, որ մեզ դաշնակից ու բարեկամ չէ: Ապացուցեց, որ Արցախը հանձնվեց իր համաձայնությամբ, ցույց տվեց նաեւ, որ խաղաղապահ չէ, դրան էլ գումարած` Ռուսաստանի ագրեսիան Ուկրաինայի դեմ պետք է մեզ զերծ պահի դրական ակնկալիքներից: Այս օրերին Տավուշի մարզում հանցագործություն է տեղի ունենում: Մենք մեր պետականության հիմքերը վերջնականապես խարխլել ենք, «մենք» ասելով` նկատի ունեմ իշխանություններին, որոնք անպայման պետք է հեռանան: Ու ինձ չհարցնեք` ո՞վ գա, չգիտեմ… սա վախկոտության, չիմացության արդյունք չէ: Սրանք կոնկրետ դավաճանական քայլեր են` սեփական երկրի, քաղաքացիների դեմ:

- Նախկին քաղհասարակության ներկայացուցիչներից շատերն այսօր իշխանական ճամբարում են հայտնվել:

- Ես ավելի շատ կուսակցությունների մասին կուզեմ խոսել՝ Հայաստանում կա 80-ից ավելի կուսակցություն: Նրանք բոլորը քաղաքականությամբ զբաղվող սուբյեկտներ են, ինչո՞ւ ոչինչ չեն ձեռնարկում:

- Օրինակ` դաշնակցական Գառնիկ Դանիելյանը Տավուշում է ապրում արդեն տեւական ժամանակ:

- Ես տեսնում եմ նրա կեցվածքը, ողջունում եմ, բայց ինչո՞ւ է նա մենակ: Ինչո՞ւ մանդատները վայր չեն դնում, ինչո՞ւ այս ֆորսմաժորային իրավիճակում ոչ մի կտրուկ քայլ չի արվում: Այս պահին ինչո՞վ է զբաղված արտաքին գործերի նախարարությունը: Այնպիսի տպավորություն է, որ ամեն մեկն իր պաշտոնն ու աթոռը գրկած՝ միայն մտածում է ոնց անի, որ հանկարծ աշխատանքից չզրկվի: Հազարներ են, անգամ մեկը հրաժարական չի տալիս: Անվտանգության խորհուրդ կոչվող, սիրուն անվանումով մի կառույց կա… 20 տարի է՝ ճանաչում եմ Արմեն Գրիգորյանին, որտեղ տեսնեմ` թքելու եմ երեսին, նա բացարձակ ուրացավ իր հայրենիքը, արցախցի ընկերներին: Հանուն փափուկ աթոռի ու տաք կաբինետի: