Քո միտքը

Թագավոր քարիկ. փոքր է խառնված գետի պռնկին, սփռված մանրախիճին՝ ապրում է տարտամության մեջ, ապրում է առանց տարբերվելու, ամեն օր մեռելի իր կափկափող բերանով գդլում է տխրության, նզովքի, ատելության ու հուսահատության ծուծքից վերցված մեղրը՝ մինչեւ հաջորդ աքլորականչը, եւ չի հեռանում:



Քարերը խիճի շերտի մեջ չեն տարբերվում, հեռվից նույնն են՝ բիբի առջեւ, եւ ուրեմն թագավորը, ամորֆ մի գոյացություն՝ թույլ ու փնթի, փողամեռ ու ապաշնորհ, քեֆի սեղաններին հաճույքից դոնդողող մկան, պատրաստ ունեցածը եղածի ու սպասվելիքի ավերին հանձնելու:



Սպանված Վահե Ավետյան անունով հայ մարդու, սպայի, բժշկի վերջին հրաժեշտն է. Սերժ Սարգսյանը դեռ բանակցությունների մեջ է, պարզաբանումների, թե ինչպես դուրս գալ ինքն իր ներսից, ինչպես փախչել ու փախցնել իր յուղաբեր մելիքին, ինչով զբաղեցնել ու շրջել պահանջի սեւեռուն հայացքը՝ երկրից հեռու, ինչ-որ մի տեղ. երկրի հառաչներն ու հատուցման ցցերը տարածությունով խլացնելու լոքլոքող նապաստակի պես, հսկա մարզադաշտում թնդող հաղթանակի ճիչերի ներքո, նրա միտքը խաղաղության մասին է, մարդկանց անասնական, տապ-առօրյան ձգելու մասին է, նրա միտքը մոռանալու ու մոռացվելու մասին է, նրա միտքը խճաշերտին զարկվող ալիքը սաստելու, խճաշերտին թափվող աղիճները կռնակին չորացնելու մասին է, ջրից ու անձրեւից երես թեքած իր երկարածոր լեշության մասին է:



Ըստ այնմ խոսք չունի ասելու, խոսքն ո՞ւմ ուղղի, եթե դիմացը քեֆի սեղան չի, եթե սեղանի շուրջ միս չեն որոճում յուղաբեր մելիքները եւ չեն խմում կենացը՝ «վաղեմի» ու դեռ «սպասվող» հայրենասերի, եթե ուշանում է զավակներով լի հերթական սկուտեղը: Խոսքն ո՞ւմ ուղղի այբ-ի կտորից զուրկ, անժողովուրդ Սերժ Սարգսյանը, երբ բերանից սպրդող բառերը նման են այլանդակ ու աղճատված ճոթերի: Խոսքն ո՞ւմ ուղղի հայոց աշխարհի հերթական թաղապետը, երբ թաղում շեն տուն չկա, զինվոր ու շունչ չկա, մահը ծածկելու սավան չկա: «Բայց կա, ամեն ինչ կա, բերրի ենք, պինդ ենք ինչպես ԵՆՔ». թաղապետ-թագավորներ, առանց ձեզիկ ջանքերի էղածը հորինվածք չէր դառնալու, ճշմարտությունը չէր խաղարկվելու, ու ձեր կամքով չէիք հեռանալու. եւ՝ չի հեռանում:



Ուշ է, էծերին բանջարանոց բաց թողած հերթական թաղապետ, էծերին հավաքել այլեւս չես կարող, տակաշորդ փոխել չես կարող, որովհետեւ ինքդ ես նրանց տակաշորը, ինքդ ես թեքել կողմնացույցի սլաքը, ինքդ ես ընտրել սեղանդ, սնունդդ ու սեղանակիցներիդ՝ շրջափակել ես նրանց ու ասպարել. յուղաբերներիդ հետ մեծացար մինչեւ խճաքարի չափը ու ափիբերան մնացիր:



Դրսում հրաժեշտ են տալիս հայ մարդուն, սպային, բժշկին. էս է քո յուղաբերների ծառայությունը քո ծառայության դիմաց, քեզ արված նրանց նվերը նվերներիդ դիմաց. քո վարձքը՝ քեզ:



Գավաթները լցված են, փաղանգը հայացքը դեմքիդ է հառել, տես, հրամայում է նեցուկությունդ, հրամայում է, վաղուց է, ինչ չի թախանձում: Խճաշերտում գույներ ու ձեւեր չկան, գետը վաղուց պուտպուտուրիկ քարեր չի գցում. խճաշերտում ոչ ոք չի տարբերվում՝ նույնն է, ուրեմն դու ես հրամայում, դու ես կաղկանձելով խնդրում յուղաբեր փաղանգիդ նեցուկությունը, ուրեմն ենթական գավաթը մինչեւ վերջ չի խմում. վախով կում է անում գինուց ու գնում է կատարելու մահը: