Զապորոժիեի ատոմակայանի պայթեցումից մինչեւ միջուկային պատերազմ կես քայլ կլինի
Վերլուծելով Ռուսաստանի ծավալած «հատուկ ռազմական գործողության» ողջ ընթացքը, առավել եւս՝ Ուկրաինայի կողմից երկար խոստացված եւ հունիսի սկզբից գործարկվող հակահարձակման ընթացքը, կարելի է եզրակացնել, որ ե՛ւ Արեւմուտքը, ե՛ւ հենց Ուկրաինան հանգել են այն կարծիքին, որ նման հակահարձակմամբ իրենք չեն կարող հաջողության հասնել Ռուսաստանի նկատմամբ` իրենց հարկավոր է բոլորովին նոր ռազմավարություն, որի միջոցով հնարավոր է հասնել դրական արդյունքի, քանզի նման հակահարձակողական մարտավարությունն իրենց ոչինչ տալ չի կարող: Այս ողջ ընթացքում բազմիցս հայտարարել են, որ չեն կարող հաշտվել ուկրաինական տարածքների կորստի հետ եւ ոչնչի առջեւ կանգ չեն առնելու` դրանք ետ բերելու համար: Ավելին` ուկրաինական ժողովուրդն էլ դեմ է բանակցություններին եւ խաղաղության հաստատմանը, եթե Ռուսաստանը չի նահանջում եւ չի կանգնում 1991 թվականին եղած սահմանների վրա:
Ուկրաինացիներն ասում են, որ հանուն հաղթանակի կարող են ամեն ինչի դիմանալ եւ կարող են գնալ ամենաանհավանական քայլերին: Եվ ահա, հենց այստեղ է, որ կասկածներ են ծնվում, թե Ուկրաինան փորձում է գնալ նոր հակահարձակման, հերթական տեռորն է ուզում իրականացնել Ռուսաստանի նկատմամբ՝ պայթեցնելով Զապորոժիեի ատոմային էլէկտրակայանը եւ, իր սովորության համաձայն, մեղքը գցելով Ռուսաստանի վրա: Եվ դա կմեկնաբանեն այսպես` որ դա արել են Ռուսաստանին կործանարար վնասներ հասցնելու ու վերջնականապես վախեցնելու համար, որ հրաժարվի Արեւմուտքի հետ հակամարտությունից եւ խաղաղություն մուրա:
Եվ այս էսկալացիան արդեն մոտ է միջուկային պատերազմի: Թեեւ մարդիկ կարծում են, որ ողջամտությունը, այնուամենայնիվ, կհաղթի, եւ միջուկային զենքի տիրապետող երկրները պետք է որ չգնան նման քայլի, քանզի պետք է մտածեն, թե այդպիսի քայլից հետո ինչպես են դուրս գալու նման զարհուրելի իրավիճակից: Ես անձամբ կարծում եմ, որ միջուկային պատերազմ ոչ թե Ռուսաստանը, այլ Արեւմուտքն է սկսելու, եւ կարծում եմ, որ Ռուսաստանը պետք է լիովին պատրաստ լինի նաեւ այդ սցենարին, որպեսզի անակնկալի չգա, ու հետեւանքներն ավելի պակաս վտանգավոր լինեն իր համար: Կարծում եմ` իրենք այս պահին դեռեւս 100 տոկոսանոց որոշում չունեն, սակայն դա չի խանգարում, որ Ռուսաստանը մտածի այդ ուղղությամբ եւ նախապատրաստություններ տեսնի: Պետք է մի բան միշտ հիշել, որ նենգը եւ թույլը միշտ ունակ են ամենասարսափելի քայլերին, պետք է ուղղակի միշտ աչալուրջ լինել եւ պատրաստ դրան: Եթե անգամ շարքային մարդիկ` ուկրաինացիները, ասում են, որ պատրաստ են թափառականի կյանքով, ռմբակոծվող երկրում ապրել, իրենց երկիրը նորանոր ավերածությունների ենթարկվի, հազարավոր նոր զոհեր տան, միայն թե հետ վերցնեն Ղրիմը, Դոնբասը, ինչո՞ւ պետք է Եվրոպայի մի ապահով պետությունում մարդիկ, առավել եւս՝ իշխանությունները, մտածեն բանակցությունների եւ խաղաղություն հաստատելու մասին: Չէ՞ որ եկել է պահը՝ իրենց հազարամյա թշնամու` Ռուսաստանի հախից գալու համար: Էլ չենք խոսում այն մասին, որ պատերազմը նաեւ մեծ եկամուտ է ոմանց համար, հսկայական ռազմական ինդուստրիայի զարգացում եւ ֆինանսատնտեսական շահեր:
Այս իրավիճակում Ռուսաստանին թերեւս մնում է անել առավելագույնը՝ բոլոր տեսական եւ պրակտիկ կարողություններով նախապատրաստվել դրան, որպեսզի գոնե զոհերն ու ավերածությունները երկու կողմից էլ հնարավորինս քիչ լինեն:
Աղոթենք Տիրոջը, որ խելք ու միտք տա հակամարտող կողմերին՝ նման քայլի չդիմելու համար։
Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ
Կարծիքներ