Մենք չգիտեինք, որ նրանք ոչխարի մորթու տակ թաքնված գայլեր են, որոնք իշխանափոխություն են ծրագրում

«Քաղհասարակության ֆունկցիան իշխանություններին իր պոզիտիվ պարտականությունների կատարման պահանջ ներկայացնելն է, թեպետ Հայաստանի իշխանությունները լեգիտիմ չեն: Քաղհասարակությունը պետք է բոլոր տեսակի իրավախախտումների դեմ պայքարի, օրինակ, պետք է զբաղվի քաղբանտարկյալների հարցերով, պետք է խոսի Արցախի հարցի մասին, սակայն այդ ամենը պետք է արվի այն դիրքերից, որ այս իշխանությունները սխալ են, այս իշխանությունները դավաճան են....

2018 թվականից հետո Հայաստանում քաղհասարակությունը փոխվել է: Այն քաղհասարակությունը, որին բոլորս գիտենք և որը նախքան 2018 թվականը բավականին ակտիվ հայտարարություններով էր հանդես գալիս, այսօր որևէ աղերս չունի քաղհասարակություն, իրավապաշտպան կոչվելու հետ: Նրանք գառան դիմակով գայլեր են», - «Հրապարակի» հետ զրույցում անդրադառնալով երկրում տեղի ունեցող պրոցեսներին, մասնավորապես` Ալավերդիում տեղի ունեցած իշխանազավթմանը, ասում է վավերագրական ֆիլմերի ռեժիսոր Հովհաննես Իշխանյանը: 

Նա նշում է, որ մեզանում առկա արատավոր բարքերի մասին աղաղակող նախկինում գերակտիվ քաղհասարակությունն այսօր բոլորովին չի հետաքրքրվում երկրում տեղի ունեցող պրոցեսներով, քանզի նույն այդ հայտնի ՀԿ-ներն այս կամ այն կերպ դարձել են ՔՊ-ական իշխանության մաս.

«Նախորդ տարիներին նրանք զբաղվում էին իրավապաշտպան գործունեությամբ, որպեսզի պարզապես օգնեն ՀՀ-ում ծրագրված իշխանափոխությանը: Մեկ օրինակ բերեմ` Լարա Ահարոնյանը, որն իրավապաշպան է, ՀԿ-ի նախագահ, ՔՊ-ի հոգաբարձուների խորհրդի անդամ է: Հիմա նա ինչպե՞ս կարող է իշխանություններին դեմ արտահայտվել: Նա իշխանության մաս է: Մեզանում 2018-ից հետո քաղհասարակության առաջին ակտը կատարեցին փաստաբանները: Երբ դատավորների դեմ ապօրինություններ էին տեղի ունենում, նույն փաստաբանական հանրույթը ներկայացրեց առաջին հայտը: Նրանք իրենց գործունեությամբ լրացրին քաղհասարակության դերը, դրանից հետո նոր միայն նոր խմբեր ձևավորվեցին և 2020-ի նոյեմբերի 9-ից հետո, երբ ակնհայտ դարձավ, որ գործ ունենք դավաճան իշխանությունների հետ,  ձևավորվեց նոր քաղհասարակություն, որի մեջ ներառված են տարբեր ՀԿ-ներ, հիմնադրամներ, նախաձեռնություններ ու շարժումներ: Այսօր, օրինակ, Ցոլակ Ակոպյանի մասով հայտարարություն տարածվեց, 10 ՀԿ Ցոլակ Ակոպյանին սատարում է: Այսօրվա քաղհասարակությունն այդ ՀԿ-ներն են: Դրանից առաջ էլ հայտարարություն արվեց, որ «Հայաքվե» նախաձեռնությունը պետք է ԱԺ-ն կյանքի կոչի: Խաչատուրովի, Գալեյանի և այլոց համար ևս հայտարարություններ, միջոցառումներ են արվում: Հայաստանում այսօր նոր քաղհասարակություն կա, սակայն չկա իշխանություն: Ինչ վերաբերում է մեզ հայտնի քաղհասարակությանը, մենք ոչ մեկս չգիտեինք, որ նրանք ոչխարի մորթու տակ թաքնված գայլեր են, որոնք իշխանափոխություն են ծրագրում․․․ քաղհասարակության անվան տակ ինչե՜ր ասես, որ չեն արվել: Ամենաակտիվ դավաճան Մարիա Կարապետյանը ևս քաղհասարակության անդամ էր: Սարգիս Խանդանյանն էլ ակտիվիստ լրագրող էր, ակցիաներ էր անում.... Լենա Նազարյանն էլ մի շրջան բնապահպան էր իբր: Ի դեպ բոլորով միասին տրանսպորտի 150 դրամ թանկացման համար էին պայքարում, Էլեկտրիկ Երևանի ժամանակ էին շատ ակտիվ պայքարում: Այնպես որ այս մարդիկ այլևս երբեք չեն կարող համարվել քաղհասարակություն», - ասում է Իշխանյանը: 

Իսկ ի՞նչ գնահատական կտաք Ալավերդիում տեղի ունեցած իշխանազավթմանը, մեր զրուցակիցն ասում է.

«Հայաստանում ցանկացած նման պրոցես ինձ համար սպասելի է: Արցախի հանձնումից հետո ոչ ոք իշխանության գալու մասին չպետք է երազի, այլ պետք է Արցախը պահելու մասին մտածել, բայց մեկ բան հստակ է` Արցախի հանձնումից հետո սկսվել է ավելի մեծ բռնաճնշումների ալիք, քանի որ կա վախ: Դավաճաններն իրենց հիմնական նպատակը կատարելուց հետո, հիմա ինչ ցանկանան, անելու են: Կարող է վաղն էլ փողոցներում դիակներ գտնենք.... Ալավերդու դեպքից զատ, նույն բանն էլ Վանաձորում է տեղի ունեցել, ի դեպ, Ասլանյանը մինչ օրս բանտարկված է: Գորիսում հաղթած ու սիրված քաղաքապետը ևս բանտարկվել էր: Բոլորին նստացնում էին: Այսինքն` մենք գործ ունենք մի բռնապետական ռեժիմի հետ, որն, ի տարբերություն աշխարհի բոլոր բռանպետությունների` դավաճան է: Օրինակ` Հյուսիսային Կորեան բռնապետություն է միայն, իսկ մեզանում, ես չգիտեմ ում ենք վատություն արել, բայց գործ ունենք և բռնապետերի և դավաճանների հետ միասին: Օրինակ` «Հայաքվեի» համար տասնյակ հազարավոր մարդիկ էին ստորագրել, բայց սրանց վեջը չէ: Մարդկանց ունեզրկում են, ճնշում են, գերիներին չեն վերադարձնում, դրան էլ գումարած` բռնապետ են, որովհետև, երբ իշխանությունը դավաճանության է գնում, բռնապետական մեթոդներն ավելի է զարգացնում, մարդկանց ավելի շատ է սկսում ճնշել, որպեսզի ավելի շատ մնա իշխանության ղեկին: Ինչքան շատ են տեղի ունենում դավաճանություններ, այնքան շատանում են դժգոհությունները, իսկ որքան շատանում են դժգոհություններն, այնքան մեծանում են բռնաճնշումները», - եզրափակում է Իշխանյանը:

ՀԳ Հանուն արդարության նշենք, որ հարցազրույցն արվել է կեսօրից հետո, իսկ ուշ երեկոյան մի խումբ ՀԿ-ներ հայտարարություն տարածեցին՝ դատապարտելով Ալավերդու դեպքերը։