Կարա-Դարվիշ․ ՈՎ ԵՄ ԵՍ

ԱՆ-շարժությունների մեջ տվայտվող հայ գրականության կեցությունը ժամանակ առ ժամանակ ինքն իրեն է դուրս բերում ծովի մակերեւույթ եւ քարացած արյունը կենդանացնող դերվիշությունը ինքն իրեն վերհիշելու համար է ցուցանում:

Եվ ահա, 20-րդ դարասկզբի հայ ֆուտուրիստ-գրող Կարա-Դարվիշի բացիկ-պոեմներն ասես ուղերձներ լինեն՝ գրականության այս անհետացող կրակի ու եռքի:

Ներկայացնում եմ դրանցից մեկը.

                                      ՈՎ ԵՄ ԵՍ

Ես ցնորամիտ երազկոտ եմ - աստղերն եւ լուսինն են իմ երազը:

Ես հաստատուն երկրացի եմ - հողն ու բնությունն են իմ արմատը:

Ես արթուն պահապան եմ - ամեն արժեքների աչալուրջ հսկողն եմ:

Ես համաշխարհային քաղաքացի եմ - աշխարհն է իմ հայրենիքը:

Ես մարդ եմ, եւ մարդն է իմ ընկերը - ազգակիցը:

Ես սատրապ - բռնակալ եմ - բոլոր կեղծավորների, փարիսեցիների դահիճն եմ:

Ես ստրուկ եմ, գառ եմ, աղավնի ու մանուկ - բոլոր արդարամիտների, ճշմարտախոսների ղուլն եմ, կամակատարն եմ:

Ես գոռոզ ու հպարտ Ասքանազյանն եմ - առաջին հայն եմ, որ սիրում է հայ ազգը, ինչպես քառասուն հազար քաջարի եղբայրներ:

Ես բոլշեւիկ եմ - մինչեւ մազերիս ծայրը դեմոկրատ եմ, սոցիալիստ եմ:

Ես անարխիստ եմ - մահ, որոտ եւ կայծակ եմ բոլոր քարացումների համար:

Ես մաքսիմալիստ եմ - արմատից եմ պոկում, հանում,- որ փթած է. հնացած է, մաշված է:

Ես ֆուտուրիստ եմ - հպարտ ու գոռոզ կուռքերը փշրողն եմ, հաստատուն պատվանդանները գլորողը, նվիրական արձանները ջարդողը - վանդալը:

Ես խելառ սիրահար եմ - բոցավառ համբույրներ եմ դրոշմում գեղեցկուհու կրծքին եւ կատաղի թեւերով սեղմում բուռն, փոթորկոտ եւ տարփալից գրկումս:

Ես ամեն ինչ եմ եւ ոչինչ եմ:

Ես Կարա-Դարվիշն եմ:

hունվ. 4, 1918   Կարա-Դարվիշ

շարունակելի