Տարվա մարդը՝ զինվոր

Գիտե՞ք, ես առանձին որևէ զինվորի մասին գրել չեմ ուզում: Թե ում անունն ինչպես է, ով որտեղ է ծառայում, որ սահմանն է պահում, ով ում տղան է, որ գյուղից:

Բոլորի անունը նույնն է՝ զինվոր, բոլորն ընդհանուր մի մայր ունեն՝ ժողովուրդ ու տարածքը մեկն է՝ Հայաստան:

Ֆեսբուքում այս այս պայծառ լուսանկարն է շրջում: Թոռը տատի հետ:

Նայե՜ք տատիկի աչքերին, ինչքան էլ փորձում է իրեն ուրախ ցույց տալ, բայց աչքերի անկյուններում ծվարել է սահմանը ոչ խաղաղ լինելու վախը, բայց չանտեսեք, որ թոռան գրկում ինչքա՜ն ապահով է զգում իրեն, ինչքա՜ն հպարտ ու երջանիկ:

Տատն աչքերով խոսում է.

-Աստված, պահպանիր գառիս, իմ հույսը դու ես, պահպանիր բոլոր գառներին…

Իսկ թոռը, ով երևի 19 տարեկան կլինի, պատասխանում է աչքերով.

-Տատ ջան, ես արդեմն մեծ եմ ու պիտի պաշտպանեմ իմ օջախը:

Եթե նայեք խոսող աչքերին, ինչքա՜ն բան կգտնեք, որ ոչ մի նկարիչ չի կարող արտահայտել այդպե՜ս խոսուն, իրական:

Սա տատ ու թոռ նկար չի, ժողովուրդ ու զինվոր նկար է:

Հանրության ողջ սերը, գուրգուրանքը, նվիրվածությունը, մտահոգությունը, քնքշանքը զինվորի հետ է:

Ներող եղեք, հայրեր ու մայրեր, տատեր ու պապեր, որ ձեր տղան ժողովրդինն է, որ մեղրի պես անուշ այս տատի մեղրածոր հայացքով մի ողջ ժողովուրդ է սպասում զինվորի վերադարձին:

Սա՛ է տարվա լուսանկարը ու սա պիտի լինի տարվա լուսանկարը՝ մայրական անափ սեր:

Թե չէ տարվա ամեն ինչը հնարեցիք, բայց սահմանը պահող, կյանք նվիրաբերող զինվորի մասին ոչ մի խոսք:

Զինվորին եմ համարում բոլոր առումներով տարվա մարդը: Նորից եմ կրկնում, կարևոր չէ՝ ով է նա, ում տղան է, որ սահմանն է պահում…

Կարևորն այն է, որ մեր գիտակցության մեջ տարվա մարդ համարենք զինվորին:

Սահման պահող զինվորին:

Մեր տղուն:

Հասմիկ Բաբաջանյան