Ցավոք, քառօրյա պատերազմում մեր ամենահզոր զինատեսակը եղել է մեր զինվորի մարմինը…

Քառօրյա պատերազմի մասին շատ բաներ եմ կարդում ու շատ բան չեմ հասկանում: Չէ, ռազմական բաների մեջ չեմ ուզում խորանալ, պետք չէ լրացուցիչ նյութ տալ գիշատչին, բայց մի բան պարզ է:

Եթե առաջ զարմանում էինք Նելսոն Ստեփանյանով, այսօր հայ յուրաքանչյուր զինվոր մի Նելսոն Ստեփանյան է: Մեր ամենահզոր զինատեսակը եղել է մեր զինվորի մարմինը, որով և տանկ են կանգնեցրել, և ինքնաթիռ խփել, և ինչ ասես արել, իրենց դեռ լիակատար չձևավորված կուրծքը դեմ տվել թշնամու հզոր զինատեսակներին, որ գազանը առաջ չգա: Իսկ եթե փամփուշտ չի եղել, բահով են սատկացրել թշնամուն: Սա ես չեմ հնարում, կայքերն ու լրատվամիջոցները պաշտոնական աղբյուրներից օգտվելով հա՜ գրում են, գրում ու չեն հանգստանում:

Պատկերացրեք տունդ գող – մարդասպան գիշատիչների ոհմակ է մտել: Տանդ էլ զենք կա, լա՜վ, ժամանակակից զենք, որ մի թրխկոցով կարող ես բոլորին հողին հավասարեցնել: Ի՞նչ կանես: Առաջին բանը, որ մտքովդ կանցնի, էդ զենքը օգտագործելը կլինի, չես ասի՝ մենք առանց այդ զենքի էլ յոլա կգնանք, երբ տեսնես, որ թշնամին մինչև ատամները զինված է:

Ընտանիքդ մի մարդու պես կանգնում ու պաշտպանում է տունը, չի թողնում, որ գողը առաջ գա, պաշտպանվում ու… ընկնում են: Չես ասի՝ դե ոչինչ, թշնամուն էլ ենք գցում… Այդպես է, թե՞ չէ…

Վերջը երկու կողմն էլ դիակները հավաքում ու այդքանից հետո լեզուդ չի գա, որ ասես՝ տեսա՜ր, ոնց մերոնք իրենց բազուկներով ու եղած- չեղածով գողին դուրս շպրտեցին, զենքն էլ պահում ենք ավելի նեղ օրվա համար:

Մոտավորապես այսպիսի մի բան հասկացա մեր Տան պաշտպանության ղեկավարի խոսքից.

«Պաշտպանության բանակի համապատասխան ռեզերվներին ձեռք չի տրվել, որոնք նախատեսված են ավելի գլոբալ խնդիրներ լուծելու համար: Մենք ունենք չկիրառած զինատեսակներ, որոնց մասին հակառակորդն անգամ երազել չի կարող: Մեր սպառազինությունն անընդհատ թարմացվում, արդիականացվում է: Իհարկե, նոր սպառազինությունների կարիք էլ ունենք, որոնց ձեռքբերման ուղղությամբ աշխատանքներ են տարվում»:

Խոսքիս մեջ միայն լավը որոնեք կամ էլ ռազմական գործից անտեղյակ մի մարդու մտորում համարեք: Գուցե թշնամին փորձում էր՝ մեր եղած- չեղածը, որ հետո ավելի գլոբալ մտնի… Բա մենք աչքը չխոթեի՞նք, թե՞բահ վերցնենիք…

Ի վերջո մեր ամեն մի զինվորի կորուստը, հազար հզոր զինտեխնիկայի կորուստ էր, էդ որ իրենց մարմնով տանկեր են պայթեցրել, դա զինտեխնիկա չի՞… Թուրքի ու ռուսի Սմերչին դեմ- հանդիման մերոնք հակասմերչային կայանի դեր են կատարել…

Այո, այդպես է, ու ինչքան հպարտանանք, էնքան հպարտանալու տեղ ունենք, բայց մեր մարդկային զինտեխնիկան սրտո՜վ էր աշխատում, մա՜րդ էին, թա՜նկ էին, մեր երեխե՜քն էին: Անգնահատելի՜ ու վե՜հ…

Էլ ո՞ր օրվա համար էինք պահում մեր զինտեխնիկան, երբ ասում էիք՝ լայնամասշտաբ հարձակում էր սկսվել: Ո՞ր օրվա համար էիք պահում երկաթը ու թանկ գնահատում մարդկային կյանքից…

Ա՜յ սա չեմ հասկանում, ներող կլինեք և ուզում եմ, որ այդ գործին պատասխանատու մեկը ինձ բացատրի:

Հասմիկ Բաբաջանյան