Մի քիչ մրոտ աշխատանք է, մի քիչ ձեռներդ սևանում են, մի քիչ շատ ենք քրտնում

Այժմ շատ մասնագիտություններ գտնվում են անհետացման վտանգի տակ, պատճառն այն է, որ երիտասարդությունն հակված է ընտրել «մոդայիկ» մասնագիտություններ: Օրինակ` այսօր քչերը ցանկություն ունեն զբաղվել դարբնությամբ, նոր սերնդի մեջ դարբիններ չես գտնի:

Անհետացող այս մասնագիտության մասին զրուցել ենք դարբին Աշոտի հետ: 30 տարի առաջ Աշոտ Գալստյանը այլ արհեստ ուներ. աշխատում էր որպես ֆրեզող բանվոր, հետո խառատ: Դարբնության նկատմամբ հետաքրքրությունը առաջացել է այն ժամանակ, երբ ականատես էր եղել, թե ինչպես է Վահագն Թումանյանը, որը հետագայում դարձավ նրա ուսուցիչը, աշխատում կրակի և երկաթի հետ. «Առաջին ուսուցիչս՝ Վահագն Թումանյանը, մեծ դերակատարություն է ունեցել իմ դարբին դառնալու մեջ, թեև 20 տարի է` ինչ նա հեռացել է կյանքից, բայց այսօր էլ հոգեպես ներկա է իմ աշխատանքային գործունեության մեջ: Նրա յուրաքանչյուր տված խորհուրդ առայսօր օգնում է ճիշտ որոշումներ կայացնել իմ աշխատանքում»:

Դարբին Աշոտն ասում է, որ յուրաքանչյուր մասնագիտություն, այդ թվում` դարբնի աշխատանքն ունի իր դժվարությունները: Սակայն դարբին դառնալու ցանկությունն այնքան մեծ է եղել, որ անգամ դժվարությունների ծանր բեռը չի խանգարել Վարպետ Աշոտին դարբնի արհեստը ուսերին առնել: «Եթե մարդ արհեստ է ընտրում, ուղղակի ինքն էդ արհեստը չի սիրի, չի էլ սովորի, ինքը չի հասնի մի առավելագույն մակարդակի, որ ասեն՝ էս մարդը արհեստավոր է: Եթե աշխատանքը առանց սիրելու անես, չի կարող վերջնահաշվարկում էնքան գեղեցիկ բան ստացվի, որ բոլորի դուրը գա: Հա, մի քիչ մրոտ աշխատանք է, մի քիչ ձեռներդ սևանում են, մի քիչ շատ ենք քրտնում, բայց էդ չի նշանակում, որ էդ աշխատանքը չպիտի անենք: Այսօր երիտասարդները ձգտում են ավելի հեշտ ճանապարհով փող վաստակել ,և շատ քչերն են պատրաստ դարբնի աշխատանքով ընտանիք պահել: Այս տարիների ընթացքում ուզել եմ դարբիններ պատրաստել, բայց երիտասարդները չեն ուզել: Չորս երիտասարդ մի որոշ ժամանակ սովորեցին՝ երկու հատ երկաթ խփեցին, իմացան, թե երկաթը ոնց է ծռվում, տեսան, որ աշխատանքը ծանր է, դժվարությամբ կարող են փող վաստակել այդ արհեստով, և կիսատ թողեցին հեռացան»:

Այս պահին դարբինն ընդամենը մեկ աշակերտ ունի: Աշոտն իր տղային էլ է դարբնություն սովորեցրել, բայց քանի որ տղան ևս սեր չունի դարբնության նկատմամբ, այլ կրթություն է ստացել և այլ աշխատանքով է զբաղվում: Փոքրիկ արհեստանոցում վարպետի ամենօրյա աշխատանքի շնորհիվ ստեղծվում են տարբեր գործիքներ` դարպասներ, պարիսպներ, բազրիքներ, բուխարու պարագաներ և այլ աշխատանքներ:

Դարբին Աշոտը վստահեցնում է, որ եթե հնարավորություն ունենար նորից մասնագիտություն ընտրելու, ապա կընտրեր դարբնի աշխատանքը: «Իմ աշխատանքում ամենահետաքրքիր այն է, որ արդեն լրիվ վերջացրել ես աշխատանքը, նստում ես, որ հանգստանաս, նայում ես աշխատանքիդ ու ինքդ քեզ ասում ես՝ էս ինչ սիրուն բան եմ սարքել»: Վարպետի արհեստանոցում իր անփոխարինելի տեղն է զբաղեցնում նրա առաջին աշխատանքը: Նա դա համարում է իր թալիսմանը, 30 տարվա վաղեմության աշխատանքը անավարտ մոմակալ է, որը պատրաստելիս Աշոտը, մուրճից բացի, ոչ մի ուրիշ գործիք չի օգտագործել:

Մերի Սարգսյան