Եվրոպական երկրներից այնպիսի բաներ են պատմում, մարմինս փշաքաղվում է

«Ընտանեկան բռնության կանխարգելման եւ ընտանեկան բռնության ենթարկված անձանց պաշտպանության մասին» օրինագծի քննարկումները խորհրդարանում արդեն մեկ շաբաթ է՝ անցնում են թեժ մթնոլորտում։ ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության պատգամավոր Անդրանիկ Կարապետյանը խորությամբ չի ուսումնասիրել օրենքը, սակայն նախագծի միայն մեկ դրույթի առկայությունը՝ ծնող-զավակ փոխհարաբերությունների մասին, իրեն թույլ է տալիս հակադրվելու եւ ասելու, որ նման նախագիծը մեր ազգային հոգեկերտվածքին հարիր չէ։ «Մի հատ խոսք կա, չէ՞․ ով մայրական ապտակ չի կերել, նա որբ է մեծացել»,- ասում է պատգամավորը։ Խոսքը նախագծին հակադրվողների այն պնդման մասին է, համաձայն որի՝ երեխային արված կոշտ դիտողությունը եւս կարող է դիտարկվել որպես բռնություն։ Ի դեպ, կառավարության ներկայացրած օրենքի նախագծով հայրը կարող է զրկվել իր երեխայի հետ շփվելու իրավունքից, մասնավորապես՝ նրան կարող են զրկել երեխային 100 մետրից ավելի մոտ գտնվելու հնարավորությունից:

- Պարոն Կարապետյան, ինչպիսի՞ն է Ձեր գնահատականը աղմկահարույց այս օրենքի նախագծին, որը շուտով կբերվի Ազգային ժողով։

- Ես օրենքին մանրամասն տեղյակ չեմ, բայց այն, որ տվյալ հասարակական հարաբերությունները կարգավորելու անհրաժեշտություն այս պահին ես չեմ տեսնում, դա միանշանակ է։ Մեր հայկական ընտանիքները, իմ կարծիքով, նման խնդիր, որեւէ միջամտության կարիք, իմ կարծիքով, չունեն։ Ամբողջ աշխարհը գիտի, տեղյակ է, որ գոնե մեր երկրում ընտանիքը բարձր արժեք է, յուրաքանչյուր տղամարդու համար այն սրբություն է։ Էս պարագայում հասարակական հարաբերությունների կարգավորման խնդիր, որը բխում է ինչ-որ մեկի շահերից, ես չեմ տեսնում։ Կրկնում եմ՝ մեր երկրում ընտանիքը բարձր արժեք է եւ նույնիսկ անձեռնմխելի՝ ես կասեի։

- Բայց հաճախ են, չէ՞, տղամարդիկ, Ձեր նշած՝ իրենց «սրբություններում» բռնություն գործադրում, այս օրենքն էլ, ըստ էության, ավելի շատ կանխարգելիչ բնույթ է կրելու։ Օրինակ՝ ապաստարաններ են կառուցվելու, որպեսզի բռնության ենթարկված կինը կամ երեխան ապաստանեն, չտեսակցեն որեւէ մեկի հետ։

- Իհարկե, եթե կանխարգելիչ քայլեր են արվելու, ու դրա կարիքը կա, ես դեմ չեմ, եթե հեռանալու, փախնելու կարիքը կա, ես ողջունում եմ, որ պետությունը ապաստաններ է տրամադրելու։ Ես կողմ եմ, որ ընտանեկան վեճերը լուծվեն ընտանիքի ներսում։ Նույնիսկ դատական պրակտիկայում է, չէ՞, ընդունված, ապահարզանների ժամանակ յուրաքանչյուր դատարան կողմ է, որ ընտանիքը միանա։ Միայն այն դեպքում, երբ դատարանը ներքուստ համոզվում է, որ միավորվելու շանս չկա, նոր անցնում է դատի։ Հիմա մեզ մոտ՝ ընտանիք է, յուրաքանչյուր ընտանիքում ամեն ինչ կարող է լինի, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է միջամտեն, ամեն հարց պետք է ընտանիքում լուծվի։

Առավել եւս՝ եթե օրենքում իսկապես կետ կա, որ երեխային նախատելը եւս բռնարարք է համարվում, ես կտրականապես դեմ եմ այդ օրենքին։ Ի՞նչ է նշանակում՝ ծնողը չկարողանա իր էրեխուն դիտողություն անի, նամանավանդ՝ իր հասունացման տարիքում՝ մինչեւ 16-17 տարեկան։ Գալիս պատմում են եվրոպական երկրներից էդ դեպքերի մասին, մարմինս փշաքաղվում է։ Մարդն ակնհայտ զգում է, որ իր երեխան նարկոտիկների կամ ալկոհոլի ազդեցության տակ է կամ գիշերը շատ ուշ է եկել տուն, դեպքեր գիտեմ, իմ ծանոթների օրինակով, որ տենում են աղջիկ էրեխեն Եվրոպայում գիշերն ուշ է տուն գալիս, ինչ-որ ազդեցությունների տակ, ջղայնանում են երեխու վրա, հաջորդ օրը ոստիկանությունը գալիս արգելում է մոտիկ գնալ սեփական երեխուն։

- Հիմա եթե այդ նախագիծը գա Ազգային ժողով, ինչպիսի՞ն կլինի Ձեր դիրքորոշումը, սա է՞լ է «հայու գենին» վնասում, ինչպես հայտնի օրենքում ազդարարների ինստիտուտի ներմուծումը։

- Կան օրենքներ, որոնց քվեարկելուց առաջ նախեւառաջ պետք է նայել մեր հոգեկերտվածքին, ազգային մենթալիտետին։ Ազգը բնորոշվում է լեզվով ու մշակույթով, իսկ մշակույթն իր հերթին ավանդույթներով է բնորոշ, ոչ մի ազգ ընտանիքն այդպես չի կարեւորում, ինչքան մենք, ու եթե պիտի ծնողին երեխային դիտողություն անելու համար պատասխանատվության ենթարկեն կամ պատիժ սահմանեն, ուրեմն մեր ազգային ինքնությունը կորցնում ենք։

- Բա ի՞նչ անեն, այդ ավանդույթներին կուլ գնան, ենթարկվեն բռնության, եւ տեղի ունենա անդառնալի՞ն։

- Թող էդ բռնության ենթարկվածը դիմի ոստիկանություն, ի՞նչն է խանգարում, ինչ է՝ էս օրենքը մեր մենթալիտետը փոխելո՞ւ է, թող բաժանվեն։

Լուսինե ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ