Օֆշորային ալելուա
hraparak
19 Հունիս 2013 | 17:46
0
Հայաստանում նամակագրությունն արդեն պաշտոնական գրության ձեւ է դարձել ու մնում է, որ Ազգային ժողովը հաստատի այդ կարեւոր փաստաթուղթը: Տեւական նամակագրությամբ էին զբաղվում նաեւ Րաֆֆին ու Սերժ Սարգսյանը, ովքեր մոռացել էին, որ կողք- կողքի են ապրում եւ կարելի է նաեւ առանց նամակների փոխանակվել: Յուրօրինակ նամակագրություն է սկսել նաեւ հետախուզման մեջ գտնվող Աշոտ Սուքիասյանը, ում 5-6 էջանոց նամակը չնայած ուղղված է ՀՀ գլխավոր դատախազին, պատճեն էլ՝ լրատվամիջոցի, բայց ըստ էության այն հասարակական կարծիք ձեւավորելու փորձ է: Հասարակական կարծիք, որի անհրաժեշտությունն այս պահին օդի պես ունեն վարչապետն ու Արարատյան հայրապետական թեմի առաջնորդ Նավասարդ Կճոյանը: Հարցը գորշանում է նրանով, որ հետաքրքիր փաստ է արձանագրվում՝ աշխարհիկ ու հոգեւոր առաջնորդների միատեղ օֆշորային գործունեության կոնկրետ օրինակ: Իշխանության ու եկեղեցական հայրերի գործնեության նույնացման մասին նոր չէ, որ հանրությունը խոսում, աղմկում է, այս կոնկրետ օրինակը կարող է շատ վտանգավոր լինել՝ իրողության առումով: Նման պահերին, հասկանալի է, քավության նոխազ է ընտրվում մեկը, ով առավել քիչ խոցելի է:
Բայց քանի որ վերջին տարիներին շատ է խոսվում հոգեւորականի նիստուկացի, վարչապետի դղյակների եւ ունեցվածքի մասին, զարմանալի չէր հանրության արձագանքը՝ Աշոտ Սուքիասյանի նամակն ընդունվում է ոչ թե սուտ, այլ որպես ստի ծաղր: Երկար ժամանակ է, երբ հանրությունն ամեն օր օֆշոր է ծամում ու ծամելը կարելի էր ժամանակին դադարեցնել տալ: Հատկապես, երբ հետախուզման մեջ գտնվելու փաստն էլ մեղմ ասած լուրջ չի ընդունվում: Զարմանալ կարելի է՝ ինչպե՞ս կարող է հետախուզման կամ «թռցման» մեջ գտնվող մարդու երեսը բռնել ու նամակ գրել՝ մեղքի վրա նորանոր մեղքեր բարդելով: Հայաստանը կաթի տարիքի երեխա՞ է, որ ուզում ես խմբակային մեղքը քո վրա վերցնել՝ հանուն էլի՜ նորանոր փողերի, նորանոր «վայելքների», Հայաստանն օրորոցային բարու՞ր է, որ նա՜յ-նա՜յ ես անում. «Նախ ասեմ, որ այս կազմակերպության հիմնադիրը ես եմ եւ ես եմ բաժնեմասեր գրել Տ. Սարգսյանի եւ Ն. Կճոյանի անուններով` առանց նրանց գիտության եւ առանց նրանց համաձայնության: Դա արել եմ, որպեսզի իմ բիզնեսը զերծ պահեմ տարբեր ոտնձգություններից: Չեմ գիտակցել, որ այն կարող է հետեւանքներ ունենալ»: Այդ մի քանի նախադասության մեջ այնքան անորոշ ու որոշակի հանցագործություններ կան, այնքան անորոշ ու որոշակի մարդկանց անուններ, որ ես վախենում եմ, թե Հայաստանը վերջնականապես մինչեւ հատակը թաղվել է ճահճի մեջ՝ տնտեսագետով, հոգեւորականով ու ադամանդագործով: Թաղվել ու եկեղեցուն մնում ասել՝ ալելուա, Տեր ողորմյա, Տեր ողորմյա:
Հասմիկ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ
Կարծիքներ