Հիշողություններ վարքագրության մասին

Խանջյան փողոցի վրա տաքսի եմ վերցնում, վարորդին խնդրում եմ.

- Գնանք Քանաքեռի հիվանդանոց:

- Էդ ո՞րն ա:

- Միքայելյան հիվանդանոց՝ Քանաքեռում:

- Հա, պարզ ա, ի՞նչ կա:

Չգիտեմ վարորդին ինչ պատասխանեմ, ասեմ, որ հայրս հիվա՞նդ է, ասեմ, որ ի զորո՞ւ չեմ պատասխանելու, թե՞ ընդհանրապես ինչ կա կամ ինչ կարող է լինել, ասեմ, որ իր ի՞նչ գործն է, որ նման հարց է տալիս: Հետո մտածում եմ՝ գուցե մարդկայնորեն անհանգստանում է, մտածում է. եթե հաճախորդը հիվանդանոց է գնում, ուրեմն դժբախտություն է պատահել, ու ինքն անպայման պիտի հարցնի դժբախտության մասին, եւ այդ հարցը սփոփանքի պես մի բան է, տխուր մտքերը ժամանակավորապես ցրելու միջոց:

- Հայրս իրեն լավ չէր զգում, տարել են Քանաքեռի հիվանդանոց:

- Քանի՞ տարեկան ա:

- Հիսունյոթ:

- Վտանգավոր տարիք ա, վաթսունի շեմն անցավ՝ մինչեւ իննսուն կձգի, տենց ա, ես էլ լավ չեմ:

Չգիտեմ ինչպես մեկնաբանել՝ «ձգելու» «մարդկային տարիքի», «իր լավ չլինելու» մասին:

Վարորդը քշում է ու հայելու մեջ անընդհատ ինձ փնտրում:

- Ինչի՞ դեմը չնստեցիր:

- Էստեղ ավելի հարմար եմ ինձ զգում:

Աշխատում եմ հայելու մեջ չերեւալ, որ դեմքիս որեւէ բեկոր խոսելու առիթ չտա նրան:

Տաքսին կանգնում է Միքայելյան վիրաբուժության ինստիտուտի դարպասի մոտ:

 - Առողջություն, Ասծով, Ասծով,- համարյա բղավում է վարորդը:

- Շնորհակալ եմ:

Հիվանդանոց եմ մտնում, ընդունարանում հարցնում եմ սրտանոթային բաժանմունքի տեղը:

- Ո՞ւմ եք ուզում:

- Հայրիկիս էստեղ են բերել, ուզում եմ իր մոտ գնալ:

- Որտե՞ղ:

- Սրտանոթային բաժանմունք:

- Անուն-ազգանունը:

Ասում եմ:

- Տենց անուն-ազգանունով հիվանդ չունենք:

- Շատ լավ, իսկ Քանաքեռում կա՞ սրտաբանական մեկ ուրիշ կենտրոն:

- Եսիմ, երեւի կա, Օնկոլոգիայի մոտերքը:

Դուրս եմ գալիս, նորից տաքսի եմ վերցնում:

- Գնանք Օնկոլոգիայի կենտրոն:

Միքայելյանի վիրաբուժության ինստիտուտից Օնկոլոգիայի կենտրոն շատ մոտ է:

Տաքսու վարորդի հետ երկխոսելու հնարավորությունը մեռնում է:

Իջնում եմ, քայլում Օնկոլոգիայի կենտրոնի գլխավոր մասնաշենք:

Կապույտ խալաթով բուժքույր եմ տեսնում.

- Կներեք, էստեղ սրտաբանական բաժանմունք կամ կենտրոն կա՞:

- Չգիտեմ, ուրիշին հարցրու:

Մտնում եմ ընդունարան, մոտենում մի ուրիշ բուժքրոջ, նորից հարցնում:

- Ի՞նչ իմանամ, ես ի՞նչ իմանամ:

Դուրս եմ գալիս, կանգնում շենքի առջեւ: Երկրորդ հարկի մի պատուհանից երիտասարդ բուժքույր է նայում: Դիմում եմ նրան:

- Կներեք, էստեղ սրտաբանական բաժանմունք կամ կենտրոն կա՞:

Ուշադիր նայում է, նայում ու հանկարծ ափը սեղմելով բերանին՝ քրքջում է, հետո փախչում: Քայլում եմ հիվանդանոցի ետեւամաս: Բուժքրոջ քրքջոցը դեռ լսվում է: Մտածում եմ՝ տեսնես ինչո՞ւ քրքջաց, երեւի դեմքիս անիմաստ արտահայտությունից ազդվեց, բայց դիմելաձեւս, խնդրանքս հստակ էր, զուսպ:

Դիմացս սքանչելի այգի է բացվում: Լսվում է ծառերի տերեւների ու կանաչ խոտի քնքուշ սոսափյունը: Երկհարկանի շենք եմ տեսնում, սանդուղքների մոտ մարդ է նստած: Մոտենում եմ, հարցնում նրան:

- Կներես, սրտաբանականի տեղը չգիտեմ, սա ճառագայթի մասնաշենքն է, դուրս արի փողոց, էնտեղ հարցրու՝ կասեն:

Ժպտում է բարի աչքերով ու ավելացնում.

- Բայց տարեց մարդուց կհարցնես:

- Շնորհակալություն:

Քայլում եմ դեպի փողոց ու մտածում՝ «ինչո՞ւ տարեց մարդ, ինչո՞ւ էդպես ասեց»:

Կանգնում եմ փողոցի մայթին, սպասում:

Մթերային խանութի ետնամասից շագանակագույն վերնաշապիկով պապիկ է դուրս գալիս ու դանդաղ քայլքով առաջանում:

Մոտենում եմ նրան:

- Բարեւ ձեզ:

- Հազար բարի:

- Ես սրտաբանականն եմ փնտրում, կարո՞ղ է տեղն իմանաք:

- Շատ լավ, հիմա ուշադիր ինձ լսի: Փողոցով քայլում ես մինչեւ լուսացույց, տեսնո՞ւմ ես:

- Տեսնում եմ:

- Ապրես, երբ հասնես դրան, թեքվի ձախ ու մի քանի մետր քայլի, դեղնավուն երկհարկանի շենքը սրտաբանականն է:

Գլխով եմ անում, ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել, չի ստացվում:

- Արի, ես քեզ կուղեկցեմ:

Քայլում ենք կողք կողքի:

Պապիկը լուռ է:

Ինձ ոչինչ չի հարցնում:

Երբ տեղ ենք հասնում, սեղմում է ձեռքս:

- Ցտեսություն:

Ես երկար նայում եմ նրա ետեւից:

Սա էր օրվա իմ հիշատակարանը:

Արամ ՊԱՉՅԱՆ