«Ի՞նչը կհաղթի կյանքում հերոսին, թե չլինեն կինն ու գինին»

ՔԿՎ պետ Արթուր Օսիկյանը, խոստովանենք, որ Արդարադատության նախարար Արփինե Հովհաննիսյանի «ատամի բանը չի»:

Բայց չմոռանանք, որ աշխարհում կնոջ ինտրիգների դեմ անզոր է նույնիսկ անենաուժեղ տղամարդը:

Կարծում եմ, օրիորդին այդ պաշտոնում երաշխավորողը ինքն էլ հենց նկատի է ունեցել Արփինեի «ինտրիգայնությունը»:

Մեր պաշտոնյաները դեռևս անուն չունեցող մի զգայարանով զգում են մարդու մեջ այդ հատկությունը և փորձում օգտագործել ի շահ իրենց:

Չնայած մամուլը փորձում է հարցի ուղղությունը շեղել՝

«Արփինե Հովհաննիսյանը ցանկանում է ամեն գնով ու հնարավորինս շուտ ձերբազատվել Օսիկյանից և ՔԿՎ պետի պաշտոնում տեղավորել իր մարդուն», բայց դրան անգամ գրողները չեն հավատում:

Ո՞վ է Արփինե Հովհաննիսյանը, որ կարողանա «ատամով կոտրել այդ կռո ընկույզը»: Դրա համար ընդամենը կոտրիչ է պետք, որ հաստ կեղևը բանա, որպեսզի Արփինեն ասեղով փորփրի: Իսկ այդ «կոտրիչը նա է», ով կարողացել է կոտրել բազմաթիվ կարծրատիպեր ու հենց Արփինեին նշանակել Արդարադատության նախարար:

Օսիկյանի հարցը լուծելու է ա՛յդ «կոտրիչը», Արփինեն ընդամենը զբաղվելու է «կոտրած ընկույզը կեղևահանելու» գործընթացով, մանավանդ որ Սահմանադրական Ամանորը մոտենում է:

Հենց աշխարհի ծնունդից սկսած կինը եղավ այն մատնիչն ու միակ մեղավորը, ով մարդուն բաժանեց Աստծուց: Անգամ Աստված, որ վեհ է ու մեծավոր, ծնկեց իր փառահեղ եսի առաջ, որովհետև ստեղծել էր կնոջը և դարձել նրա դավադրության զոհը: Կինը՝ Եվան, ով իր անհնազանդության և խոհեմության պատճառով հաղթեց Աստծուն և ստորացրեց տղամարդուն՝ զրկեց իրեն ու Ադամին դրախտի բարիքներից: Եվ դեռ այն ժամանակներից ի վեր պատմությունը ընթանում է նույն սցենարով: Թումանյանը դիպուկ է ասել՝ «Ինչը՞ կհաղթի կյանքում հերոսին, թե չլինեն կինն ու գինին»:

Հասմիկ Բաբաջանյան