Слышал звон, да не знает, где он

«Անսահման ուրախություն պատեց հայ ժողովրդին», երբ նա տեղեկացավ, որ ՀՀ վարչապետի առաջարկով, արդեն պաշտոնապես, Գնել Սանոսյանը նշանակվել է ՀՀ տարածքային կառավարման եւ ենթակառուցվածքների նախարար։

Էլ ավելի մեծ էր ժողովրդի խանդավառությունը, երբ նորանշանակ նախարարը հայտարարեց. «Պատրաստ եմ յուրաքանչյուրի հետ քննարկել ցանկացած հարց՝ ի նպաստ մեր պետության ու ժողովրդի բարօրության»։ 2018 թվականից ի վեր, երեւի մի 1000 անգամ լսած կլինենք. «Սիրելի հայրենակիցներ, ստանձնում եմ…», կամ` «Սիրելի հայրենակիցներ, թողնում եմ այսինչ պաշտոնը»: Ընդ որում, ինչ-որ քարտուղարուհուց սկսած, բաժնի եւ վարչության պետերով, փոխնախարարներով վերջացրած: Հատկապես հուզիչ է, երբ հայտարարությունն ավարտվում է «ես ձեզ սիրում եմ» բառերով: Զարմանալի է, որ գեթ մեկ անգամ մի ամուսին չի ասել. «Կարո՞ղ ա իմ կնոջն ես ասել, թե սիրում ես»: Դե, տղամարդիկ անտարբեր են դարձել, մինչդեռ սիրելու պահով պետք է զգոն լինել: Իսկ կանա՞յք. «Կարո՞ղ ա իմ ամուսնուն ես ասել, թե սիրում ես»: Այս առումով մի ռուսական ասացվածք կա. «Слышал звон, да не знает, где он»։ Ասացվածքի իմաստն այն է, որ ինչ-որ մեկը՝ միանգամայն անտեղյակ, անհարկի, ինչ գլխին փչի, կասի (Толковый словарь русского языка Ожегова С. И., Н. Ю. Шведова, «Звон», 1992): 

Ինչեւէ, շատ խայտաբղետ են այդպիսի հայտարարությունները: Գուցե ՀՀ կառավարության արարողակարգի բաժինը մշակի ու տարածի միասնական մոտեցում. ո՞վ իրավունք ունի նման ուղերձներով հանդես գալու, ինչպիսի՞ն պետք է լինի ուղերձի բովանդակությունը եւ այլն: Հա, շատ կարեւոր է նաեւ գրել, թե ինչ չի կարելի ասել: Օրինակ, պաշտոնի նշանակվելիս չի կարելի ասել՝ վարչապետի աջը պաչեմ, իսկ «թռնելիս»՝ վարչապետի «ականջը ծամեմ»:
Իմ աղքատիկ գիտելիքները բավարար են, որպեսզի եզրակացնեմ, որ այդպիսի ուղերձներով սովորաբար հանդես են գալիս պետության առաջին, երկրորդ եւ երրորդ դեմքերը: Միայն վերջիններին դիմելիս է ընդունված նաեւ ասել՝ «մեծարգո»: Շեղվեցինք: 

«Պատրաստ եմ յուրաքանչյուրի հետ քննարկել ցանկացած հարց»: Ախր, հարգելի պարոն նորանշանակ նախարար, Դուք իրականում պատրաստ չեք, Դուք մոլորված եք: Ձեզնից 1, 2 աստիճան վերեւում պաշտոնյաներ կան, առանց որոնց գիտության, Դուք չեք կարող քայլ անել ո՛չ ձախ, ո՛չ էլ աջ: «Կկրակեն»: Բացի դրանից, հանկարծ ու մի կպչուն առանձնյակ կպնի Ձեզ ու հարցնի. «Դուք չեղարկելո՞ւ եք, արդյոք, Սուրեն Պապիկյանի՝ ճանապարհների վերանորոգմանն առնչվող վերջերս կնքած մոտ 3 միլիարդ դրամանոց պայմանագրերը, որոնք ակնհայտորեն կոռուպցիոն բարձր ռիսկ են պարունակում»: Մինչ Դուք, «քարկապ ընկած», կխնդրեք մի փոքր ուշ անդրադառնալ այս հարցին՝ շեֆերի հետ խորհրդակցելուց հետո, նա կհարցնի. «Откат-ը քանի՞ տոկոս է»: Այս հարցից դեռ ուշքի չեկած, նա հարցնելու է. «Ձեր բաժինը որքա՞ն է, վերեւներինը՝ որքա՞ն»: Եթե Դուք դեռ չեք հրահանգավորվել բաշխման խնդրի հարցում, ապա առաջնորդվեք Աստծո հաճությամբ. մատաղը բաժանում են 7 տեղ:

Սանոսյան ջան, ախր ինչի՞ եք ասել, թե պատրաստ եք «յուրաքանչյուրի հետ քննարկել ցանկացած հարց»: Նախարարն ինչպե՞ս կարող է ամեն մի բոմժի հետ, թեկուզեւ հպարտ, քննարկել հենց այսպիսի հարցեր:

ՀԳ. Ընդհանրապես, պետք է նկատի ունենալ, որ բոլոր կաշառք տվողները մի օր ասում են դրա մասին. ընկերական շրջապատում կամ համապատասխան ատյանում: Մատաղը՝ մատաղ, բայց շեղումներ էլ են լինում: Տասնամյակներ առաջ (վաղեմության ժամկետ կա, այդ պատճառով եմ գրում) իմ մտերիմ ավագ ընկերը, ով ՊԱԿ-ից զորացրվելուց հետո մի պետական կառավարման մարմնում բաժնի պետ էր, մի երկու տարի անց նշանակվեց մայրաքաղաքի խոշոր շինտրեստի արտադրատեխ-նիկական կոմպլեկտացիայի վարչության պետ: Ես ակնկալում էի, որ նա կհրավիրի իր մոտ աշխատելու, բայց դա տեղի չունեցավ, ու բացատրեց, թե ինչու ոչ. «Դու չես կարող աշխատել այստեղ»: Եվ այցելություններից մեկի ժամանակ ինձ ցույց տվեց մի ցուցակ. 18 տող: Ասաց՝ այսքան տեղ «բաժանում եմ»: 7-ից ավելի տեղ բաժանելու իմաստն այն է, որ կանխավճարով աշխատելն ավելի էժան է նստում, քան եթե ինչ-որ անտեսված կազմակերպություն ձեզ բռնացնի ինչ-որ հարցում: Անփորձանք:

Գագիկ Վարդանյան