Նախկին նախագահների ասուլիսները առնվազն մեկ տարով երկարաձգում են Փաշինյանի քաղաքական կյանքը

Hraparak.am-ի զրուցակիցը Իսպանիայում Վալենսիայի հայկական համայնքի նախագահ Արարատ Ղուկասյանն է։

-Պարո՛ն Ղուկասյան,  այն, ինչ կատարվում է Հայաստանում, չի կարող անտարբեր թողնել հայրենիքի ճակատագրով մտահոգ որևէ մեկի։ Գիտենք, որ ուշի- ուշով  հետևում եք հայաստանյան իրադարձություններին, վերջին զարգացումների հետ կապված՝ ի՞նչ կասեք։

-Տպավորություն է, որ ժամանակ առ ժամանակ ասուլիսներ ու ելույթներ տվող նախկին նախագահները նախապես հստակեցնում են իրենց` ասպարեզում հայտնվելու և գրեթե ոչինչ չասող կարծիքները հայտնելու ժամանակը, տեղը և դրանց բովանդակությունը, ոչ ավել, ոչ պակաս, քան հենց Նիկոլ Փաշինյանի հետ։ 

-Եթե ավելի մանրամասնեք, ի՞նչ նկատի ունեք։

-Սերժ Սարգսյանի և, հատկապես, Ռոբերտ Քոչարյանի ասուլիսներն առնվազն մեկ տարով երկարաձգում են Նիկոլ Փաշինյանի ազգադավ իշխանության և անձամբ վերջինիս քաղաքական կյանքը։ Նախ, այդ ելույթներում զգացվում է արդեն քաղաքական աղբանոցում հայտնված ու հնամենի գաղափարները, որոնցից սովետական ժամանակների հոտ է գալիս, և հետո` դրանցում չկա ապագայի տեսլական։ Քոչարյանն այս անգամ էլ երգեց պուտինյան իմպերիալիզմի երգը` դույզն ինչ չխորշելով Հայաստանը մեր, այսպես կոչված, ռազմավարական դաշնակցին ստրկության հանձնելու գաղափարից։ Հենց նմանատիպ կարծիքներին են սպասում Հայաստանի ներկայիս իշխանությունները, որպեսզի դեռևս թմբիրում լող տվող հիվանդ հասարակությանը հերթական անգամ վախեցնեն նախկինների վերադառնալու վտանգով։ Այս վտանգից խուսափելու համար` նույն հասարակությունն անգիտակցաբար պատրաստ է ամեն գնով նետվել թուրք-ադրբեջանական տանդեմի գիրկը և մի կտոր հաց ունենալու մոլուցքով` դարձյալ հանձնվել ստրկության` այս անգամ արդեն խաղադաշտի հակառակ բևեռում գտնվող խաղացողներին, ովքեր օր առաջ ցանկանում են հասնել Հայոց պետականության ոչնչացման դարավոր նպատակին։

-Նախկին նախագահների  շարքում առաջին նախագահը չկա՞։

- Ես այսօրվա պես հիշում եմ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականի օրը և դրան հաջորդած տարիները, երբ վերջինս, գուցե բազմաթիվ հարցերում սխալվելու և մեղավոր լինելու հանգամանքներից ելնելով` գոնե կարողացավ լռել։ Եվ այդ լռությունը կարճ չտևեց. այն տևեց ավելի քան 10 տարի, որից հետո Տեր-Պետրոսյանը կարծես թե գիտակցեց, որ եկել է խոսելու ժամանակը, և Հայաստանում տեղի ունեցավ մարտի 1-ը։ Նա  գուցե նաև տեղյակ էր, որ իր հրաժարականից մի քանի ամիս անց տեղի պիտի ունենար հոկտեմբերի 27։ Այդ իսկ պատճառով հեռացավ և, որ ամենակարևորն է, լռեց։ 

-Կարծում եք, որ այսօր նախագահների լռությո՞ւնն է տեղին։

-Սերժ Սարգսյանի և Ռոբերտ Քոչարյանի (հիմա նրանց շարքին կարելի է դասել նաև` Լևոն Տեր-Պետրոսյանին) քաղաքական ասպարեզում երևալու հանգամանքը նպաստում է պարտվողական հոգեբանությամբ տոգորված փաշինյանական թրքահպատակ ռեժիմի երկարակեցությանը, որը երկիրն ու պետությունը տանում է դեպի կործանման։ Որպեսզի նոր ուժերը մնան ստվերում (իսկ այդ ուժերը կան Հայաստանում), Փաշինյանի դաբռոյով մեջ են ընկնում նախկինները, որոնց ժողովուրդը, համենայն դեպս` մեծամասնությունը, չի սիրում։ Այս ատելությունն, ի դեպ, հենց նույն ղեկավարներն են ստեղծել ու սերմանել նույն ժողովրդի մեջ վերջին 25 երկար ու ձիգ տարիների ընթացքում։ Այդ իսկ պատճառով, երբ հանկարծակի հայտնվում է Քոչարյան-Սարգսյան տանդեմը, ժողովրդի սերն առ Փաշինյան վերստին վեր է հառնում։ Այդ սերը վաղուց արդեն մարած պիտի լիներ, եթե նախկին նախագահները լռեին, իսկ ժողովուրդն ի վերջո հասկանար, թե ի՜նչ խաբեբա, պոպուլիստ և ազգակործան իշխանությունների հետ գործ ունի։ Ասել է, թե Հայաստանի պարտությունը դեռ շարունակվում է և կշարունակվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ նախկիններն ու ներկաները, իրենց դավադիր խաղերով և անսահման ռեսուրսներով, խաղից դուրս են թողնում և ստվերում են նոր ուժերին։