Կոմունիկացիոն աքցանի մեջ

Պատերազմի առաջին օրը Ազգային ժողովի ամբիոնից վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Փաշինյան Նիկոլը հիտլերյան պաթոսով, սակայն բացասական ուղղվածությամբ, հայտարարում էր, որ ինչ էլ պատահի՝ մենք մեզ պարտված չենք համարելու: Պատերազմի վերջին օրը բունկերում թաքնված ու ակնհայտորեն խոր ընկճախտի մեջ ընկած նույն անձը մեզ հրամցրեց պարտության բոթը: 2020 թվականի հուլիսյան դիրքային բախումների հաջողությանը մեծ հաղթանակի նշանակություն տված (վերհիշենք յոթանասուն քանի մարտական խաչերն ու հերոսի կոչումը) «գերագույն գլխավորը» նույն թվականի նոյեմբերի 9-ից մինչև վերջերս դուրս չէր գալիս խոր, չափազանց խոր ընկճախտից: Վերջերս էր, չէ՞, որ խոստովանեց մեր արևելյան սահմանից զորքերը հետ քաշելու հրամանն իր կողմից տալու մասին, չնայած խաղաղ ժամանակ չուներ դրա իրավունքը: Եվ արդարացավ՝ այդպես արեց, որպեսզի խուսափի նոր լայնածավալ պատերազմից: 

Զարմանալի էր: Փաստորեն, նա ենթադրում էր, որ Ադրբեջանը կարող է հարձակվել Հայաստանի Հանրապետության վրա, ու Ռուսաստանը, որ փոխադարձ օգնության պայմանագիր ունի կնքված Հայաստանի հետ, օգնության չէր հասնելու: Ադրբեջանցիները Գուգլով սահման էին գծում, ինքն էլ, իրեն պարտված համարելով՝ հնազանդ ենթարկվում էր: Հետո, երբ չաքուջը ձեռքին ներքին թշնամի էր փնտրում ու սեփական փորից այն կողմ ոչինչ չտեսնող զանգվածի քվեն հայցում ու ստանում՝ յուրայիններին թույլատրեց «հերոսանալ»: Այդ գործընթացում անդրանիկությունը տրվեց ՀՀ պաշտպանության նախարարին, որը «հերոսական» հռետորաբանություն բանեցրեց մեր սահմանային դիրքերը պահպանելու առումով: Այնուհետև ԱԳ նախարար նշանակված Միրզոյան Արարատը հակաալիևյան մեկ-երկու հայտարարություն արեց: Վերջում էլ հանդես եկավ հենց ինքը՝ «ոգով չպարտված» Նիկոլը՝ խոսելով մեր թշնամիներին միջանցք տրամադրելու անթույլատրելիության մասին: Բայց հանուն արդարության արձանագրենք, որ այդ մեկն ասվեց, երբ ռուսական պաշտոնական այրերն արդեն հերքել էին միջանցքի գաղափարը: 

Ինչևէ, սկզբում ինձ թվաց, թե երբեմնի «դուխով», իսկ այնուհետև ընկճախտային Նիկոլը համարձակություն ու քաջություն առաջացնող կախարդական բուսադեղ է օգտագործել: Նույնիսկ առանձին հոդված նվիրեցի այդ թեմային: Բայց Նիկոլի և գործադիրում նստած նրա ուսապարկերի «հերոսական» հռետորաբանությունը կարճ տևեց: Վերջերս էլ իմացանք, որ մեր երբեմնի «հերոսները» Գորիս-Կապան ճանապարհահատվածից ամբողջությամբ հրաժարվել են, որպեսզի խուսափեն սյունիքյան միջանցքը թուրքերին հանձնելուց: Ու Ադրբեջանն էլ հերթով մաքսակետեր է դնում այդ հատվածում՝ շրջափակելով մեր բնակավայրերը: Եվ ամբողջությամբ փակելով մեր ճանապարհն ու մեզ թողնելով Տաթև-Կապան այլընտրանքի հույսին: Վերջինս թեև անցանելի, սակայն չափազանց դժվար անցանելի ճանապարհ է: Հատկապես այդպիսին է երկարավուն ծանր բեռնատարների համար, ու հատկապես աշնանը, ձմռանը և գրանանը: Իսկ մինչև եղանակի տաքանալը, ինչը թույլ կտար լայնացնելու  այն, թշնամին հերթական անակնկալը կմատուցի մեզ: Անակնկալ Նիկոլի և նրա ուսապարկերի համար, որոնք քթից այն կողմ որևէ բան տեսնելու ունակ չեն: 

Եզրակացնենք՝ Գորիս-Կապան ճանապարհահատվածում մաքսակետ դնելն Իլհամի հերթական հարվածն է Հայաստանին, որը չի գիտակցվում այս իշխանության կողմից: Դրա նպատակն իրանական ապրանքային հոսքը Հայաստանից կտրելն է ու այն Ադրբեջանով Վրաստան ուղղորդելը: Այսինքն, տվյալ դեպքում, Հարավ-Հյուսիս բեռնափոխադրումները Հայաստանի ձեռքից վերցնելը: Ու մեզ որպես կղզյակ չորս կողմից շրջափակելը: Հենց այդ նպատակով էր մեզնից խլված տարածքներում և մեր սահմաններին զուգահեռ Իլհամը թունելներ կառուցում տարվա ընթացքում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ վարչապետի պաշտոնը դեռևս զբաղեցնող անձը խոսում է կոմունիկացիաներ բացելուց ու խաղաղ դարաշրջանի մեկնարկից, իսկ Իլհամն արդեն նախապատրաստվում է մեզ կոմունիկացիոն աքցանի մեջ առնելուն: Դա չգիտակցելու համար պետք է լինել առնվազն… ուսապարկ կամ ուսապարկով Փաշինյան Նիկոլ: 

Բնականաբար, Ադրբեջանի համար այդ թունելներն նաև պաշտպանական նշանակություն ունեն՝ մեր կորցրածը հետ բերելու փորձի դեպքում կօգտտագործվեն ռազմական նպատակով: Իսկ որ նման փորձ կանենք՝ Իլհամը չի կասկածում: ՀՀ վարչապետի պաշտոնից Նիկոլին հեռացնելուց և մեր մեջքն ուղղելուց հետո ես չեմ էլ կասկածում, որ մենք կդնենք այդ հարցը: Որովհետև Փաշինյան Նիկոլ անուն-ազգանունով անձից բացի չեմ կարծում, թե ողջ աշխարհում կգտնվի ուրիշ մեկը, որ հպարտանա իր պարտությամբ: Իսկ մենք խնդիր ունենք մաքրվելու այն ստորացումից, որին մեզ դատապարտեց երբեմնի «դուխով» Նիկոլը: