Մեզ ոչինչ չի միավորում

Ողբերգությունն այն չէ, որ մենք այսքան պառակտված ենք, սոցիալական եւ ունեցվածքային տարբեր կարգավիճակներում, տարբեր մտավոր եւ կրթական մակարդակ ունենք:

Ողբերգությունն այն է, որ մեզ ոչինչ չի միավորում` ո՛չ ընդհանուր գաղափարներ, ո՛չ նպատակներ ու երազանքներ: Պարզվեց` անգամ հայրենիքի, պետության գոյությունը գերնպատակ չէ եւ մեզ` հայերիս, համախմբող գործոն չէ: Որովհետեւ ոմանք նախկիններին ավելի են ատում, քան մեր պետությանը սպառնացող թշնամուն: Իսկ եթե մեր պետությունը դադարի գոյություն ունենալ, կմեկնեն այլ երկրներ եւ կապրեն այնպես, կարծես ոչինչ էլ չի եղել: Անգամ պարզ ինքնապաշտպանության զգացումը մեզ չի միավորում: Երասխում` կրակոցների տակ ապրող մարդն ասում է. «Ի՞նչ է եղել` կրակոցների տակ էլ ենք ապրում»:

Իսկ թշնամու հենակետն իր պատուհանից տեսնող կինը, որը 92-ից հետո թուրքին միայն հեռուստատեսությամբ էր տեսել, հայտարարում է․ «Եթե Սերժը լիներ, մեր գյուղը թուրքը գրավել էր` Նիկոլի շնորհքն է, որ դեռ էն սարի վրա են»: Մեզ չեն միավորում մեր մշակութային արժեքների հանդեպ համընդհանուր սերն ու հոգածությունը. մեկի համար Նարեկացին ու Թումանյանը մեծություն են, մյուսի համար՝ հետամնաց, դարն ապրած ռաբիզ գրողներ: Իսկ ի՜նչ աղետալի վիճակում են մեր բազմադարյա վանքերն ու հուշարձանները:

Մեզ չի միավորում սերը բնության հանդեպ․ մեկը ծառ է տնկում, մյուսը՝ բարբարոսաբար հատում ծառերը: Մեզ չի միավորում հարգանքը մեր պատմության հանդեպ. անգամ Տիգրան Մեծի եւ Արամ Մանուկյանի հանդեպ վերաբերմունքը միանշանակ չէ: Մենք միասնական չենք անգամ հայրենիքի համար իրենց կյանքը տված հերոսների հարցում` մեծ թվով մարդիկ կարող են Վազգեն Սարգսյանին, պատերազմում որդի կորցրած Կարին Տոնոյանին ու Գեղամ Նազարյանին հայհոյել, փնովել: