Երեք օրում 1000 կմ վարել եմ․ ուզում եմ կիսվել տպավորություններով

Էդմոն Մարուքյանի եղբայրը՝ Էդուարդ Մարուքյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում է կատարել.

«Երեք օրում 1000 կմ վարել եմ։ Ուզում եմ կիսվել տպավորություններովս մեր ճանապարհների մասին։
Ճանապարհը՝ Դսեղ-Վայք-Գոմք-Տաթև-Կապան-Վահանավանք-Տաթև-Գորիս-Դսեղ։
Այս ամբողջ ճանապարհին կա երկու բարվոք հատված. Վանաձորից (Ապարանով) դեպի Երևան, և Արտաշատի խճուղին։

Ամենասոսկալի հատվածը՝ Տաթևից-Կապան ընկած հատվածն է, որով անցնում են Պարսկաստանից եկող ֆուռերը։

Ճանապարհը բարձր լեռնային է, բազմաթիվ ոլորաններով ու տեղ-տեղ քանդված ասֆալտով ու շատ նեղ հատվածներով։
Անթիվ անհամար բեռնատարներ ու ֆուռեր են անցնում այդ ճանապարհով և ամեն անգամ տեսնելով թե ոնց է հերթական ֆուռը մի կերպ անցնում այդ հատվածով, ուղղակի ցավ էի ապրում այդ վարորդների փոխարեն, և ամոթ՝ մեր բոլորի փոխարեն։

Գծանշման ու ճանապարհային նշանների վիճակը հեչ մխիթարիչ չէ։ Տպավորություն է, որ Հայաստանում ստանդարտ չկա։

-Գծանշումը երբեմն արված է դեղին ներկով։ Խի՞, պարզ չի։
-Նույն նշանից կա թե սպիտակ ֆոնով, թե դեղին։ Խի՞, պարզ չի։
-Բազմաթիվ տեղեր դրված է 30 կամ 40 կմ սահմանափակման նշաններ, բայց հանգիստ 80-90-ով անցնում են մարդիկ, քանի որ բոլորը գիտեն, որ նշանները հիմնականում անիմաստ են, անտրամաբանական և շփոթացնող։
-Անավարտ (առաջին երես ասֆալտած) ճանապարհների վրա նշաններ չկան, ժամանակավոր գծանշում չկա և գիշերային ժամերին վարելը ուղղակի մղձավանջ է։ Իսկ այդ անավարտ վիճակը կարող է տևել մի քանի ամիս։
-Տաթև բարձրացող որոշ ոլորանների վրա հայելիներ կան, դրված։ Եթե դա լավ բան է, ինչի՞ ա մենակ այդ հատվածում դրված։
-Գծանշումը երբեմն նման է ծաղր ու ծանակի։ Գյուղամիջյան նեղ փողոցներ կան, որտեղ մեկ մեքենա կարող է անցնել, բայց մեջտեղով բաժանարար գիծ է քաշված։ Ինչպես օրինակ Եղեգնուտում։ Երևի հեծանիվների համար է։
-Կան հատվածներ, որտեղ կես մետրը մեկ ճանապարհային նշաններ է բթած։ Եվ կան կիլոմետրերով հատվածներ, որտեղ նշան չկա։
-Նշանների տեղակայումը նույնպես որևէ ստանդարտի մեջ չի տեղավորվում։ Կան, որ ճանապարհից հեռու են կես մետր, կան, որ հեռու են 1 մետր, և կան որ քիչ չի հեռու են, մի հատ էլ ծառի հետևում են գտնվում։ Նշանների բարձրությունը նույնպես պատահական սանտիմետրերով է արտահայտված։
-Կարմիր ու սպիտակ սլաքներ կան, որ ճանապարհի թեքությունն են հուշում։ Տեղ կա, նույն շնանի հատվածը կարելի է անցնել 80-90-ով, իսկ տեղ կա, որ պետք է գրեթե կանգ առնես, որ անցնես։
-Բնակավայրերի անունների ցուցանակները նույնպես տեղադրված են ըստ ճաշակի ու տրամադրության։
-Միջպետական ճանապարհներ կան, որոնք անցնում են գյուղերով, ու դրանց հատող ճանապարհների վրա «միացում գլխավոր ճանապարհին» նշան չկա, ստոպի նշան չկա և  կարող է հանգիստ ինչ-որ մեկը տրակտորով ընկնի ֆուռիդ դեմը։

Մի խոսքով, այս շարքը վերջ չունի։ Բայց իմ առաջարկը վերջավոր է ու կոնկրետ։ 
Ստեղծել մի ՊՈԱԿ, որը միայն կզբաղվի ճանապարհների կահավորման ստանդարտներով և այդ ստանդարտները ճանապարհաշինական նախագծերի մեջ ներդնելով։

ՊՈԱԿ-ը որ ոչ մի բան էլ չանի, կարող է վերցնել ամերիկյան ստանդարտները և ադապտացնել մեր երկրի պայմաններին։ https://mutcd.fhwa.dot.gov/ - ԱՄՆ-ում այս հարցը լուծել են դեռևս շատ շուտ։ Վերջին ստանդարտը 1971 թվականն է հրապարակվել։

Հ.Գ. Ամենագեղեցիկ ու տպավորիչ համայնքը Գորիսն է»։