Գլխիվայր շրջված
Ժամանակին կայուն արժեքներ ու մեծություններ ունեինք եւ լիքը հարցերում` հանրային կոնսենսուս: Ասենք, հայրենիքին ծառայելը, մանավանդ` բանակում, հարգանքի ու սիրո բավարար պատճառ էր, եւ զինվորականների հանդեպ համընդհանուր ակնածանք կար: Իսկ հայրենիքի համար կռված զինվորականներին ու ազատամարտիկներին ոչ միայն հարգում էինք, այլեւ բոլոր հարցերում ընդառաջում: Եվ որեւէ մեկի մտքով անգամ չէր անցնի զինվորականի, գեներալի, հայրենիքի համար մարտնչած մարդու նկատմամբ անհարգալից լինել: Ակնածանք ու սեր կար մեր մտավորականների հանդեպ` հայտնի գրողների, գիտնականների, բժիշկների, ուսուցիչների, անգամ հայտնի երգիչ-երգչուհիներն էին հանրային սեր ու հարգանք վայելում: Կային նաեւ բացասական կերպարներ, որոնց հանդեպ համակրանքի ու սիրո որեւէ արտահայտություն բացառված էր:
Որեւէ մեկի մտքով չէր անցնի, ասենք, Աթաթուրքի, Էրդողանի, Ալիեւի, Հիտլերի, թուրքերի կամ, ասենք` Նաիրի Հունանյանի ու Ռամիլ Սաֆարովի հանդեպ դրական վերաբերմունք դրսեւորել: Կար հանրային պարսավանք եւ հանրային կոնսենսուս, որ սրանք հակահերոսներն են` հանրության կողմից մերժելի հասկացություններ եւ անձինք: Եկավ 2018-ը, եւ ամեն ինչ փոխվեց. հայրենիքին ծառայելը, անգամ հայրենիքի համար կյանքը տալը միշտ չէ, որ դրական գնահատականի է արժանանում, եւ անգամ ամենասուրբ բանը` զոհվածի մայրը, կարող է հանրային պարսավանքի արժանանալ ինչ-որ թափթփուկների կողմից: Հային կոտորող թուրքի եւ ադրբեջանցու մասին կարող են համակրանքով արտահայտվել: Անգամ 8 պետական գործիչ սպանած Նաիրի Հունանյանը կարող է ինչ-որ մեկի կողմից այսօր հերոս հռչակվել, որովհետեւ հերոսի ու հակահերոսի տեղերն են փոխվել: Որովհետեւ արժեքները գլխիվայր շրջվել են, իսկ հեղինակությունները հողին` հավասարեցվել:
Կարծիքներ