Ասացին՝ վիրավոր է, երկու օր հետո անունը գրեցին զոհվածների մեջ. փոխգնդապետի կին

Փոխգնդապետ Անդրանիկ Մանուկյանի կնոջ՝ Աննա Գրիգորյանի համար հիմա ամենադժվար, անլուծելի խնդիրը ապրելն է դարձել՝ առանց սիրելիի, ընտանիքի հոգատար հոր: Բայց երբ նայում է 10 եւ 15-ամյա որդիներին, հասկանում է՝ ապրելն անհրաժեշտություն  է: «Իմ Անդոն յուրահատուկ անձնավորություն էր, պատերազմը խլեց իմ երջանկությունը»,-դողացող ձայնով  ասում է Աննան՝ մի քանի նախադասությամբ նկարագրելով այդ երջանկությունը:

«Ամուսնացել ենք 2005 թ-ին: Մենք Թալինից ենք, Անդրանիկը եղբորս ընկերն էր, մեր տուն գնում-գալիս էր: Մեր ամուսնությունն այնքան արագ ստացվեց:Մարտին նշանվեցինք, ապրիլին ամուսնացանք, մեր կյանքի համատեղ 15 տարիները ինձ համար այնքան երկար են թվում: Անդրանիկը կյանքը շատ էր սիրում, հանգստյան օրերին անհամբերությամբ էի սպասում, արթնանում էինք երաժշտությամբ,ամեն կիրակին իր նախաձեռնությամբ տոնի էր վերածվում : Անդրանիկիս ճանաչողները ցավ են ապրում…»,-պատմում է Աննան: Ամուսնությունից հետո զույգը մեկնում է Հադրութ, որտեղ Անդրանիկը զինվորական ծառայության է անցնում:

Աննան ասում է, որ գիտեր՝ հեշտ չէ զինվորականի կին լինելը, այդ մտքի հետ ի սկզբանե չի հաշտվել: «2010թ-ին վերադարձանք Հայաստան: Ամուսնուս Նուբարաշենում ծառայության նշանակեցին: Ես շատ էի ուզում Հայաստան վերադառնալ, Հադրութում չէի կարողանում համակերպվել: Հետո Անդրանիկը որպես խաղաղապահ 7 ամսով մեկնեց Աֆղանստան: Այդ շրջանն ինձ համար նույնպես փորձություն էր: 2020թ-ի սեպտեմբերի  27-ին նա մեկնեց Արցախ»,-շարունակում է փոխգնդապետի կինը՝ հուզմունքը զսպելով:Հադրութը Անդրանիկ Մանուկյանի ճակատագիրն էր: Շուրջ մեկ ամիս կատաղի մարտերի մեջ գտնվելով Հադրութի շրջանի Դրախտիկ -Սղնախ հատվածում ՝ հոկտեմբերի 21-ին նա վերջին անգամ է խոսում կնոջ հետ:

«Ես իրեն չէի զանգահարում, ինքն էր զանգում: Այդ օրը շատ անհանգիստ էի, ես զանգեցի,զգացի ընթացքի մեջ էր, ինքն էլ էր մի տեսակ անհանգիստ, լարված: Ընդամենը մի քանի վայրկյան խոսեցինք: Ասաց՝ երեկոյան ես կզանգեմ: Միշտ առավոտյան եւ երեկոյան էինք խոսում: Չզանգեց….: Սպասեցի, ամբողջ գիշեր աղոթեցի: Առավոտյան ասացին վիրավոր է: Նույնիսկ ուրախացա, որ վիրավոր է, կարևորը՝  կենդանի: Ինձ ստել էին: Երկու օր հետո անունը գրեցին զոհվածների մեջ: Չեմ ուզում ասել, թե ինչ ապրեցինք:  Ես մինչև վերջին պահը հավատում էի, որ կենդանի է: Ընկերներից եկան, ասացին՝ իրենց ոչ ոք չի տեսել, սուտ է, թե զոհվել են: Ես շատ վստահ էի իր վրա, ինքը կարող ուժ էր, տեղանքը շատ լավ գիտեր»: Աննան ամուսնու մահվանն այլևս չհավատալու հիմքեր չի ունենում, երբ մահից  մոտ մեկ ամիս անց թշնամու կողմն անցած տարածքից դուրս է բերվում  հերոսի դին: «Ճանաչելի էր, ինքն էր»,-շշնջում է կինը: Փոխգնդապետ Անդրանիկ Մանուկյանը հուղարկավորվել է նոյեմբերի 25-ին: Նրա երկու որդիները շատ են կարոտում հորը: Հարցին, թե պատրաստվում են հոր պես զինվորական դառնալ, Աննան ասաց. «Ո՛չ, ո՛չ ես, ո՛չ Անդրանիկը նրանց այդ հարցում ոչինչ չենք պարտադրել, թող դառնան այն,  ինչ ուզում են»:
    
Հ. Գ. Փոխգնդապետ Անդրանիկ Արմենի Մանուկյանը ծնվել է 1982 թ սեպտեմբերի 2-ին, քաղաք Թալինում։ Սովորել է Թալինի թիվ 2 միջն. դպրոցում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ։ Ուսումը ավարտելուց հետո ծառայության է անցել Արցախի հանրապետությունում՝  Հադրութում։ 2010 թ-ին ծառայությունը շարունակել է Հայաստանի զորամասում։ Գերազանց ծառայության համար արժանացել է բազմաթիվ սխրանքների։ Փոխգնդապետ Անդրանիկ Մանուկյանը 2019թ-ին ծառայության ընթացքում ցուցաբերած խիզախության և նվիրումի համար նախագահի կողմից պարգևատրվել է Մարտական ծառայության մեդալով։ 2018թ.-ին ծառայությունը շարունակել է խաղաղապահ զորքերում։ Յոթ ամիս ծառայությունը անց է կացրել Աֆղանստանում։ Արցախյան պատերազմի ժամանակ փոխգնդապետ Մանուկյանը իր ջոկատով գրոհի բռնվեց թուրք-ազերական բանակի դեմ։ Կռվեցին անմնացորդ, զոհասեղանին դնելով ամենաթանկը՝ իրենց կյանքը։ Փոխգնդապետ Մանուկյանը զոհվեց հոկտեմբերի 21-ին Հադրութի շրջանի Դրախտիկ-Սղնախ հատվածում կատաղի մարտերի ժամանակ։