Մարինա Գեւորգյան․ Ու կգտնենք ճամփան
Հյուսիսի հեռավոր ձյունեդաշտերում մի ծառ կա,
Ճյուղին հորիզոններն է չափում
ճերմակ ու սիրուն բու։
Կգնամ, կսարքեմ մեր իգլուն հենց այնտեղ,
մերկ ձեռքերս չի տանի երբեք
զրոյից ցած իջած ոչ մի թիվ...
Դու միշտ այսպես ես սկսում
հեքիաթը,
Ես դրան հավատում եմ արդեն քանի կյանք,
Ու թաթման եմ գործել ու գորգ թռչնանախշով,
ու մեկ-մեկ, երբ տաք գոտում մեր Արարատյան դաշտի
ձյունում են ցիկլոններն հյուսիսից եկած,
երեխայի պես թաթախված ճերմակում՝
աչքերիդ մեջ գտնում եմ ամենատաք իգլուն
այն ծառի տակ, ուր իջնում է
սպիտակ թռչունը,
Ու հասկանում եմ՝
հավատը ինչու է մնում միշտ ինձ հետ այսքան կյանք,
երբ չի տանում ձեռքերս ոչ մի ցուրտ՝ զրոյից ցած սահող,
ու պետք չէ ուրիշ տուն...
***
տաքի իմիտացիա
բուխարու մոտ՝
ճրթճրթան կրակի աչքերում
սպասման թռչուններին հենց նոր
պատուհանից բաց թողած,
մենության կոնյակը՝
հալվեի դառը թուրմ․․․
ճոճաթոռի ընթացքին հնազանդ՝
բրդե ծածկոցով աշխարհից քողարկվելու
սովորական իրականություն․․․
խարույկի մոտ՝
ամենացուրտ գոտում,
իսկական տաք, շոշափելի,
խորոված շագանակով
շուրթերն այրելու չափ ծիծաղելի,
երիցուկի թեյի մեջ
թշշալով ընկնող աստղեր
լինեին,
լիներ համատարած սառցի նման
ու ձյան պես պարզ,
հասարակ,
սովորական երջանկություն․․․
***
Ու կգտնենք ճամփան
Արի՛, տիկին երջանկություն,
Օրվա գոգին
հարմար մի ծառ գտնենք,
տնավարի, անշպար
նստենք ճյուղին,
ես թեյ լցնեմ ճապոնական վարդի,
թթու կարմիր տերեւները լողան
ջրափոսի քիմքին։
Սիրտդ բա՛ց, խաշամը թափվի,
անհողաթափ օրորենք ոտքերս
սառը օդում, օրը գժվի։
Կծկիր արեւաթելը խշխշան,
նոր գլխաշոր գործեմ
ցրտող վաղվա համար։
Ընկերաբար կհանես գրպանից մի շիշ՝
սպասման արանքներում մի կես ցնդած։
Մի թունդ կենաց
ապրած կես դատարկի համար կուլ կգնա՝
ներսի ճաքերը վառելով։
Եվ չթաքցնելով աղի ջրերը,
որ ամպ են հիմա
անդարձության լեռնաշխարհին,
այնպես կսեղմեմ ձեռքդ գնալուց առաջ,
որ այն, ինչ տանում ես՝ ծվատելով,
դառնա փաթիլ։
Սպասիր ու կտեսնե՛ս՝
երբ ամեն ինչ անցնի,
երկինքն ի՜նչ
ձյուն կդնի արահետներին,
ու կգտնենք ճամփան՝
Աստծո հոնքի տակից տուն վազելով։
***
Մի հեռու սար լիներ,
Եվ մի բարձր-բարձր ամրոց սարի վրա,
այնտեղ
ժամանակի մոգը լուռ կախարդեր,
Ու կյանքերիցս հենց այս մեկը իր մատը ծակեր
չտեսնված թելեր մանող ճախարակով։
Ու փակեր աչքերը, սպասեր,
Որ գա մի լավ հեքիաթասաց տիեզերքի այն կողմերից՝
գրպաններում երեք մոլորակ խնձորե,
գար ու ասեր վերջը այս հեքիաթի,
բայց չի գալիս արդեն քանի հազար տարի,
ու ճիշտ այդքան քչփչում է ձգողությունն հողի,
թե սայթաքել է նա
լուսնի մյուս երեսին
ու պատռել է փեշը,
խնձորե երեք բան պոկվել են ու ընկել երկրի վրա,
ով գտնի, ասել է, թող տիրանա։
Մի սար լիներ,
ելնեի կորեի այնտեղ մի քանի եղանակ․․․
երեք կծիկ ու ծաղկած խնձորենու երկու շյուղ․
գործեի նախշավոր ձեռնոց ու գուլպաներ,
Ու միայն լուսնի մյուս կողմում իմանային՝
ով է թողել բուխարու մոտ Աստծո։
***
Անվերջ ձգվող
անձյուն ցերեկներ...
Հյուսիսափայլ չկա այս լեռներում,
Այնտեղ՝ բեւեռում մարդկանցից հեռու,
Արջի համաստեղության սառցասարերին,
փշրվում է լուսացող օրվա
իմ պատուհանը...
Ճնճղուկը տանում է քիվից պոեզիան՝
փշրանքներում հացի.
դանդաղ հեռանում է հերթական ցերեկը...
Թղթե փաթիլների արահետով
կածանները տանում են տուն:
Ու հուշում է մեկը,
Մեկը, որ չի խաբում.
Երբ ձյուն գա, երազանք պահիր...
***
Մի նամակ ունեմ.
դեկտեմբերի աչքի առաջ
մեկ էլ կարդամ,
այրեմ.
վերջ։
Նեղլիկ լուսամուտից՝ արեւը տեսնող,
ճամփել եմ մոխիրը,
մատներովս գալիս, լցվում,
արտահոսում է ներս…
Թափանցիկ բիբերը ձմեռ-ժամանակի
շրջված բաժակ՝ համբերության ծաղկաթեյի,
ու հուշը կարմիր տոպրակ է նետել ափ…
Երկու կոնֆետ-խոստում
բացում-բաժանում եմ,
բաժանում եմ-տիրում՝
1. ուժեղ լինել, ուժեղ լինել, լինե՛լ,
2. չմոռանալ մի տող վերինը։
Երնեկ մեր աչքերը լինեն վերջինը, որ
երկրաշարժվող հիշողության
դառնահամ են տանում աշխարհով…
Նամակ չունեմ էլ.
դեկտեմբերի պատուհանից՝ արեւը տեսնող
Սկիզբ։
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ