Անհնազանդությունն է այն ձեւաչափը, որով պետք է եղած համակարգն իշխանազրկել

Անհնազանդությունն է այն ձեւաչափը, որով պետք է եղած համակարգն իշխանազրկել
Արա Հակոբյան

Հարցազրույց «Ազգային օրակարգ» կուսակցության խորհրդի նախագահ Արա Հակոբյանի հետ

- Պարոն Հակոբյան, ձեր կուսակցությունը չանցավ ընտրություններում, պատճառները վերլուծե՞լ եք՝ ինչո՞ւ ժողովուրդը չվստահեց ձեզ, բավարար ձայն չտվեց անգամ ԱԺ-ում ընդդիմություն դառնալու համար։

- Տեսեք, մեր կուսակցության անդամները մեկ անգամ չէ, որ խոսել են այն մասին, որ ընտրությունների միջոցով իշխանափոխությունը քիչ հավանական է՝ մի քանի պատճառով։ Պատճառ առաջին․ մենք ասել ենք հետեւյալը, որ Հայաստանում 94-95 թվերից սկսած՝ մենք ունենք օտարի շահերը սպասարկող իշխանական համակարգ, եւ այդ համակարգից ձերբազատման միակ տարբերակն ազգային-ազատագրական պայքարն է։ Եվ ցանկացած գործողություն, ցանկացած քաղաքական գործունեություն Հայաստանում պետք է լինի այդ համատեքստում։ Եվ այդ համատեքստում էինք նաեւ մենք մասնակցում, այսպես ասած, 17-ի շարժմանը եւ այդ կարգախոսներով ենք մենք գնացել ընտրական այդ փուլին՝ ասելով, որ մենք այդ նախընտրական քարոզչության հնարավորությունն օգտագործելու էինք մեկ նպատակով՝ ասելու, որ տարածենք էդ գաղափարը, որ ազատագրական պայքար է պետք մղել։

- Այսինքն՝ դուք գիտեիք, որ չեք անցնելու։

- Մենք կարծում էինք, որ այդ քարոզչությունը չի համապատասխանում էն տիրույթին, որ այդ ժամանակ կար հայ ընտրողի մոտ, բայց, միեւնույն է, մենք օգտագործեցինք այդ հնարավորությունը՝ մեր խոսքը մարդկանց հասցնելու։

- Կարծում եք՝ ազնի՞վ մոտեցում էր ձեր ընտրողների նկատմամբ։

- Իհարկե, որովհետեւ մենք հենց այդպես էլ քարոզը վարում էինք, մենք ասում էինք, որ գալիս ենք հենց այս նպատակով։ Ընդհանուր առմամբ՝ համագործակցության ցանկացած հարթակ եւ քաղաքական դաշտում հնարավոր բոլոր տարբերակները մենք օգտագործում ենք հենց այդ նպատակով։ Օրինակ՝ հիմա մասնակցում ենք ՏԻՄ ընտրություններին Գորիսում եւ «Առուշ Առուշանյան» դաշինքի երկու քաղաքական կողմերից մեկն ենք եւ մենք այդ դաշինքի ձեւավորմանը մասնակցել ենք եւ համագործակցում ենք նախընտրական շտաբի հետ շատ պարզ պատճառով, որովհետեւ մենք կարծում ենք, որ այսօր Սյունիքը մյուս էն հենակետն է, որը վտանգված է Հայաստանի անվտանգային տեսանկյունից, եւ պետք է աջակցել բոլոր դեպքերում այն մարդկանց, այն ուժերին եւ այն քաղաքական միավորներին, որոնք պայքարում են երկիրը հանձնելու, հայկական տարածքները հանձնելու դեմ։

- Իսկ Դուք հիմա տեսնո՞ւմ եք, որեւէ մեկը մղո՞ւմ է ազգային-ազատագրական պայքար, կամ դուք՝ ձեր կուսակցությունը, մղո՞ւմ է այդպիսի պայքար։

- Իհարկե, մղում ենք։ Ազգային-ազատագրական պայքարի հենքային դրույթներից մեկն այն է, որ պետք է ընկալել եւ հասկանալ, որ երկիրդ օկուպացված է օտարի կողմից։

- Ո՞ր օտարի։

- Օտարի, հիմա որ օտարի՝ դա առանձին քննարկման հարց է։ Հիմա ցանկացած ոք, որը փորձում է Հայաստանում իր շահերը ներկայացնել, դա լինի ռուսը, դա լինի ամերիկացին, թուրքը թե ադրբեջանցին, եղած իշխանական համակարգը, որ այսօր Հայաստանում կա, օգտագործում են։ Եվ օգտագործելու պարագայում դու ունես օտարի կողմից անմիջական կառավարում, եւ եղած իշխանական համակարգը սպասարկում է այդ շահերը։ Մենք դրա դեմ պայքարի միայն մի ձեւ ենք տեսնում՝ ազգային-ազատագրական պայքար, եւ երկրում իշխանության պետք է գան ազգայնական ուժերը։

- Լավ, իսկ խորհրդարանական ընդդիմության աշխատանքին հետեւո՞ւմ եք, ինչպե՞ս եք գնահատում եւ եթե դուք լինեիք խորհրդարանում, ինչպե՞ս կպահեիք ձեզ։

- Տեսեք, մենք կարծում ենք, որ Ազգային ժողովի հարթակն այնտեղ ներկայացված ընդդիմադիր ուժերի կողմից պետք է օգտագործվի ազատագրական պայքար վարելու եւ այդ պայքարը խթանելու համար։ Այդ իմաստով մենք առանձնապես մեծ գործունեություն չենք տեսնում, մենք տեսնում ենք ներխորհրդարանական ընդդիմություն-իշխանություն պայքարի ձեւաչափ՝ սուր պայքար, սուր հարցեր, բայց ոչ այն համատեքստում, որը մենք համարում ենք կարեւոր եւ անհրաժեշտ։

- Ինչպե՞ս եք դա պատկերացնում, թողնեն իրենց սուր հարցերը եւ դուրս գան փողո՞ց։

- Տեսեք, նորից եմ կրկնում՝ ինչո՞ւ է ազատագրական պայքարը դիտարկվում միայն փողոցով։ Ազատագրական պայքարը նաեւ այն է, ինչ հիմա ես, օրինակ, Ձեզ հետ միասին անում եմ՝ քարոզում եմ որոշակի գաղափարներ եւ մարդկանց լսարանին, հանդիսատեսին կամ լսողին փորձում եմ բացատրել՝ մենք ինչ նկատի ունենք, ինչի համար է պետք պայքարել, եւ որն է իրողությունը։ Այս իրողության մասին է պետք խոսել ցանկացած հարթակից, եւ այդ իրողության դեմ պայքարի պետք է հանել ե՛ւ փողոցում, ե՛ւ փողոցից դուրս։ Անհնազանդությունն է այն ձեւաչափը, որով պետք է եղած համակարգն իշխանազրկել։

- Բայց Ձեր ասած այդ քարոզը դեռեւս որեւէ գործնական արդյունք չի տալիս։ Դուք ու Ձեզ պես այլ գործիչներ, կուսակցություններ այսօր ընդամենը բավարարվում եք միայն հարցազրույցներ տալով։

- Էդ Դուք եք էդպես կարծում, դա բացարձակ այդպես չէ, դա տալիս է իր արդյունքը, այլ բան, որ արդյունքներն այնքան արագ չեն լինում, ինչքան մենք՝ բոլորս, կուզեինք, բայց արդյունքներ տալիս է, որովհետեւ ինքը՝ ազատագրական պայքարը, նորից եմ ասում, Նիկոլ Փաշինյանի կախարդական փայտիկով չի լինում։ Կախարդական փայտիկի արդյունքները տեսանք, թե ինչ են եւ ուր բերեցին ե՛ւ պետության, ե՛ւ ազգի տեսանկյունից։ Դա համընթաց, մանրակրկիտ եւ մեծ աշխատանք պահանջող գործունեություն է։

- Ռոբերտ Քոչարյանը եւ իր դաշինքի ներկայացուցիչները խոսում են առաջիկայում փողոցային պայքարը վերսկսելու մասին։ Ձեր կուսակցությունը պատրա՞ստ է նրանց հետ միասին կամ նրանց առաջարկած օրակարգով դուրս գալ փողոց։

- Տեսեք, «Հայաստան» դաշինքն իր փողոցային պայքարի օրակարգը դեռեւս չի հստակեցրել, մենք ունենք մեր օրակարգը, որը մենք հստակ արտահայտել ենք, եթե մեր եւ իրենց օրակարգերի մեջ լինի համադրում, այսինքն՝ լինեն եզրեր, բնականաբար, մենք այդ եզրային համագործակցությանը պատրաստ կլինենք։ Երբ լինի հանրային առաջարկություն, մենք այդ առաջարկությանը կաջակցենք։ Բայց լինել մի ընդհանրության մեջ՝ մենք այդպիսի ծրագրեր չունենք։ Մենք այսօր Անդրիաս Ղուկասյանի հետ ձեւավորել ենք «Նոր պետություն» հարթակը, որը միաբանում է իր էությամբ, այդ միաբանման սկզբունքներն արտահայտել ենք եւ այդ սկզբունքների շրջանակում ենք փորձելու շարժվել։ Եթե որեւէ մի այլ միավորի՝ հասարակական թե քաղաքական, իր սկզբունքները կհամադրվեն մեր սկզբունքների հետ, բնականաբար, դա համագործակցության անհրաժեշտ հարթակ է։