Բոլորն իրար են խառնվել, որ հայտարարել եմ՝ քաղաքական ապաստան եմ ուզելու

«Հանուն Հադրութի» հասարակական կազմակերպությունը, որը պատերազմից հետո է ստեղծվել, պատրաստվում է հունվարի18-ին հիմնադիր համագումար անցկացնել: Նախաձեռնող խումբը 12 հոգուց է կազմված, բոլորն էլ՝ անցած պատերազմի վետերաններ: Նրանց թվում են Մարտական խաչի ասպետներ, նախկին զինվորականներ Արթուր Սարգսյանը, Խորեն Հովսեփյանը, Գեորգի Ավանեսյանը: ՀԿ-ն ընդգծված հակառուսական բնույթի է եւ իր տեղն է շոշափում հայաստանյան քաղաքական դաշտում: Երեկ կազմակերպության անդամները հանդիպել են ԱԺ պատգամավոր Արման Բաբաջանյանի հետ: Նա, ըստ նախաձեռնող խմբի անդամ Լեւոն Հայրյանի, անհանգստություն է հայտնել, որ մի քիչ էքստրեմալ, մի քիչ հակառուսական է կազմակերպությունը: «Ես էլ ասեցի, որ ես ընդամենը հայասեր եմ»,- ասում է Հայրյանը: Նա ծնունդով Հադրութից է, ղարաբաղյան առաջին պատերազմի մասնակից, նախկին պատգամավոր, դաշնակցական:  

«Ռուսաստանը, որի վրա մեր իշխանությունները հույս են դրել, բացահայտ անցել է հակառակորդի կողմը»,- հայտարարել է նա օրերս իր կնոջ եղբորը՝ Հայկազ Ղահրիյանին պատկանող էլեկտրոնային թերթին՝ «Լրագիր․am»-ին տված հարցազրույցում: Հենց «Լրագրի» հասցեում էլ՝ Չարենցի-1-ում, կայանալու է «Հանուն Հադրութի» կազմակերպության համագումարը: Կազմակերպության օրերս տարածած հայտարարությունը Եվրոպայի խորհրդին, ԱՄՆ-ին, ՄԱԿ-ին դիմելու «սպառնալիք» է պարունակում, եթե չլուծվի Հադրութի դեօկուպացիայի հարցը: Ակնկալվում է, որ Արեւմուտքը պետք է օգնի՝ վերականգնելու Հադրութի տեղահանված բնակչության իրավունքները, աջակցի նրանց՝ չբաժանվել իրարից, ապրել մեկ համայնքով, ինչպես եղել է մինչեւ վերջին պատերազմը, հարկ եղած դեպքում քաղաքական ապաստան տրամադրել: 
Մենք զրուցեցինք Լեւոն Հայրյանի հետ: 

- Ռեա՞լ եք համարում, որ ստեղծված իրավիճակում ԱՄՆ-ն, ՄԱԿ-ը, Եվրոպայի խորհուրդն օգնեն հադրութցիներին: 

- Իսկ մեր սյուրռեալիստական կյանքում Դուք որեւէ ռեալիստական բան տեսնո՞ւմ եք: 

- Այո, կոնկրետ խաղաղապահ զորքը ռեալ կանգնած է Արցախում: 

- Ես այդ զորքին խաղաղապահ չեմ հաշվում: Դրանք մեզ կապիտուլյացիայի ենթարկած ուժերն են, որ ստիպել են մեզ կապիտուլացվել: Ինչ վերաբերում է… Եվրոպային դիմելը ռեալիստական եմ համարում, թե ոչ, էս պահին ինձ հետաքրքիր չէ, թե դա ինչքանով է ռեալ: Մեր հայտարարության մեջ ասված է՝ դիմելու ենք, եթե պետք լինի: Ով որ մեր շահը կպաշտպանի, նրան դիմելու ենք: Երեւի Դուք չգիտեք, որ ես նամակներ եմ գրել ՀՀ կառավարությանը, Պուտինին, նաեւ՝ Արցախի ղեկավարությանը: Մեր նախագահին ասել եմ՝ Սահմանադրության վրա երդվել ես, խոստումներ ես տվել, գնա՝ խոստումներիդ հետեւիր: ՀՀ կառավարությանը դիմել եմ, որ մեր անվտանգության հիմնական երաշխավորի պարտականությունները կատարի: Առանց վախենալու Պուտինին մեղադրել եմ, որ մեզ այսքան տարի քնացրել եք Մինսկի խմբի անդամների հետ, որ ռազմական լուծում չի լինելու: Ի՞նչ անենք: Հիմա եթե Դուք ավելի իրատեսական ճանապարհ եք տեսնում, ասեք: 

- Լավ, պատերազմի ժամանակ ի՞նչ օգնություն եղավ  Արեւմուտքից, որ դիմում եք նրանց: 

- Իսկ ո՞վ է դիմել նրանց, որ չեկան․ ՀՀ վարչապետը, Արցախի նախագահը: 

- Եթե դիմեինք, ԱՄՆ-ն զո՞րք էր ուղարկելու: Նրանք Ռուսաստանին էլ առանձնապես չէին դիմում:  

- Դուք բառախաղեր եք անում: Ինչո՞ւ պետք է առանց դիմում ձեզ օգնություն ցույց տան: 

- Լավ, Ձեր հարցազրույցում ասել եք՝ պետք է իշխանություն, որը կարողանա «ոչ» ասել նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթին: Նրանք էլ՝ Ռուսաստանը, մեր իշխանությունը, ասում են, որ այդ դեպքում կունենանք պատերազմ:  

- Պատերազմը ոչ մի դեպքում չի սկսվի: Սկսել ենք խաղեր տալ: Եթե Հայաստանի որեւէ իշխանություն տղամարդկություն ունենար՝ Ղարաբաղի անկախությունը ճանաչել, մենք ոչ մի պատերազմ էլ չէինք տեսնի: Բոլորը տրվել են ռուսների խաղին, ռուսներն էլ ասել են՝ հանգիստ մնացեք, սաղ լավ ա լինելու, էսօր էլ ասում է՝ դուք ինքներդ չեք ճանաչել, ինչո՞ւ եք բան պահանջում: Հայաստանի իշխանությունը՝ Լեւոնից սկսած, չի ցանկացել Ղարաբաղի համար որեւէ բան անել, եւ այդպես էլ շարունակվում է: Ղարաբաղ ասելով՝ մենք հասկանում ենք Հայաստանի մաս: Եթե դու քո ոտքին տիրություն չես անում, ուրիշն էլ կարող է կտրել-տանել քո ոտքը: 

- Փաշինյանն ասաց՝ Արցախը Հայաստան է եւ վերջ, ու ստացանք պատերազմ: 

- Նիկոլը Ղարաբաղի հարցում ոչնչով չի տարբերվել մյուսներից: Դրանք բոլորն էլ ներքին խանդ էին զգում, որ Ղարաբաղը սուբյեկտ դառնա:

- Այսինքն՝ ձեր հարցը ճանաչո՞ւմն է: 

- Եթե 90-ականներին Հայաստանը ճանաչեր Արցախը, մենք հիմա կլինեինք զարգացած պետություն ու ոչ մի պատերազմ էլ չէինք տեսնի: 

- Դիմելով Եվրոպային, ԱՄՆ-ին՝ չե՞ք զգուշանում, որ ձեր այդ կոչերը լսելով՝ կորոշեն, որ դուք սորոսական եք, նրանց հետ կապ ունեք: 

- Ես ամբողջ կյանքս զենքս վերցրած՝ էս ազգին ծառայել եմ, ինձ ամեն ինչ էլ ասել են, եթե ինձ սորոսական են ասելու, թող ասեն, իրենք էլ իրենց ասածի վրա խնդան: 

- Դիմում եք հիմա ՄԱԿ-ին, ԱՄՆ-ին, որ ի՞նչ անեն, ի՞նչ ակնկալիքով: 

- Ես ասեցի, որ ես մինչ այդ դիմել եմ ՌԴ, ՀՀ, ԱՀ, թող հարցը լուծեն, պահանջ չունենամ դիմելու ՄԱԿ-ին: Թող անեին: Թող Ռուսաստանը, որ հայտարարել է, թե հարցը ռազմական լուծում չունի, Թուրքիային չօգներ, թող մեր օբյեկտների հետախուզական տվյալները չտար: Նարիշկինն է բոլոր տվյալները տվել իրենց: Իսկ եթե սորոսական ասեն, ազգի համար կռվելու համար չարժե վախենալ դրանից, թող սատանա ասեն անգամ: 

- Հադրութում հակառուսական տրամադրություններն այդքան շա՞տ են: 

- Ոչ: Հադրութցիները հակառուսական տրամադրություններ չունեն: Կարող է համագումարում ինձ նույնիսկ սխալ հանեն, դա հավանական է: Բայց ես դրանից էլ չեմ վախենում:

- Համակրո՞ւմ եք Փաշինյանին: 

- Ես համակրում եմ իմ ազգին: Խաչատուր Աբովյանի «Վերք Հայաստանիի» նախաբանը հիշո՞ւմ եք, որ ասում է՝ էդ ի՞նչ եք անում, հայոց մեծ ազգին չե՞ք ճանաչում: Ես մենակ իմ ազգին եմ համակրում, հայակենտրոն մարդ եմ: 

- Արման Բաբաջանյանին ձեր նախաձեռնությա՞մբ եք հանդիպել: 

- Նախաձեռնությունն իրենցն է, որովհետեւ բոլորն իրար են խառնվել, երբ որ ես հայտարարել եմ, որ քաղաքական ապաստան եմ ուզելու: Ղարաբաղից Վիտոն է զանգել, թե՝ համագումար չանես, Արայիկի մարդիկ են գրել, որ հադրութցիներն իմ համագումարին չգնան: