Հերմինե Ավագյան. Դույլերով Կարոտ
Անորոշություն
Օրը դարդոտվել է
եւ ծերացել է դարի չափ...
Ժամանակը խաղալիք է մարդու ձեռքին,
ամեն օր ջարդվում է անխնա...
Աստղերը աղոթքներ են,
որ կախվել են երկնքից
ու չեն հասնում մարդուն...
Երազները խարիսխ ձգելու տեղ չունեն.
անհասցե են բոլոր ափերը...
Կարոտը ճաք է տվել եւ պապակ է՝
արդեն հազար տարի...
Գիշերը չի սպառվում, փուլ է գալիս
ինչ-որ մեկի բաց աչքերին...
Մորս
Կարոտներդ ամպերի պես
լողում են աչքերումդ.
դրա համար եղանակը
անձրեւոտ է այնտեղ...
Թույլ տուր, որ ձեռքս հասնի ամպերիդ.
ես կսովորեմ արեւ նկարել...
Հորս
Քայլերս որոնումներ են,
որ թողնում եմ
փողոցներին մարդաշատ
ու թեքվում դեպի խորքերը անցյալի.
Ինչ-որ մեկը քեզ նկարել է ամենուր,
ու դու ժպտում ես.
Ժպիտիդ մեջ հեքիաթներ կան,
որ չհասցրիր ու չես հասցնի պատմել...
Ես ուզում եմ ասել,
որ ես ոչնչով նման չեմ քեզ,
բացի ժպիտից, որ արդեն չունեմ,
որ մնացել է այն նկարի մեջ,
որը պիտի ունենայինք,
բայց չունեցանք ու չենք ունենա,
որովհետեւ բոլոր պատերազմներից հետո
որոշ երեխաներ որոշ նկարներ
այդպես էլ չեն ունենում...
Որովհետեւ բոլոր պատերազմներից հետո
արգելված է ինձպեսների մոտ հայրիկ ասել,
որովհետեւ ինձպեսները
չեն լացում այդ բառից,
նրանք հեռանում են լուռ...
Նրանք միշտ նամակներ են գրում
եւ պահում են բարձի տակ,
որովհետեւ նա, ում գրել են,
երազներում է ապրում...
Քայլերս որոնումներ են,
որ սկսվում են իմ ներսից
եւ ոտնահետքերիս տեղ
կարոտներ են թողնում ճամփեքին....
***
Ես սիրում էի լռությունը,
բայց էս մեկը ուրիշ է.
սրա մեջ արցունքը շատ է,
էլ տեղ չկա
ուրիշ բանի համար...
Էս լռությունը չի քնում
ու չի թողնում քնել.
Երբ ննջում ես մի պահ,
զարթուցիչի տեղ
հնչում է ականջիդ,
մի կողմ է նետում
բոլոր ծածկոցներդ տաք
ու ասում է՝ մրսիր,
մրսիր էնքան,
որ մտածել սովորես...
Էս լռության հետ
ես սուրճ եմ խմում ամեն օր,
աշխարհի ամենադառը սուրճը,
որից հետո հասկանում եմ,
թե որքան քաղցր բան ունեինք...
Էս լռության հետ
ընկերություն անել չի լինի,
նա միշտ հիշեցնում է
թիկունքից հարվածելու մասին
եւ էն մասին, որ
Աստծո բոլոր պատվիրանները
կարելի է խախտել մեկ օրում
եւ քայլել հպարտ....
Էս լռությանը տարեք,
կորցրեք մի տեղ,
դատարկեք,
թող չերեւա աչքիս,
թող չլսեմ ձայնը,
ինձ ուրիշ լռություն է պետք.
էն, որ մերն էր,
էն, որի հետ ընկերներ էինք,
էն, որ պատրաստ էր
մեռնել մեզ համար
ու մեռավ անխոս...
Եռաբլուր
Ծածանվող դրոշների ձայնը
նման է մոտեցող ոտնաձայների,
որ չի հասնում մեզ.
Այդպես է աղմկում երկինքը,
երբ փորձում ես
հարցեր տալ նրան...
***
Հիշողությունս
աչքեր ունի,
որ մնացել են
մեր գյուղի ճամփին
եւ սպասում են
ուշացող վերադարձիս..
Հիշողությունս ընկել է
մանկությանս
գիժ խաղերի հետեւից
եւ վազո՜ւմ, վազո՜ւմ՝
չի՜ հասնում նրանց...
Տատիս գոգնոցից
մի քանի չամիչ է ընկել
եւ հիշողությանս
բերանը քաղցրացել է նորից.
ծամո՜ւմ, ծամո՜ւմ է...
Բակի տանձենուց
պապս ճոճք է կապել
եւ հուշերս կռիվ են տալիս
ճոճվելու համար...
Հին նստարանին
իրար կողք-կողքի
նստոտել են կարոտներս
եւ շնչում են բույրը
տաք թոնրահացի...
Հիշողությունս
ձեռքեր ունի,
որով ծամերս էին հյուսվում․
մազերիս մեջ
նորից զգում եմ
փափկությունը մորս մատների...
Մի բուռ երկինք է
հավաքել հիշողությունս
եւ աստղեր է նկարել.
աստղերը խաղալիքներ են,
որ չեմ ունեցել....
Հիշողությունս աչքեր ունի.
աչքերը վկաներ են,
որ ես ներկա եմ եղել
այնտեղ...
***
Այնքան անմեղ տեսք
Ունի գիշերը,
երբ երազիս մեջ
գտնում եմ քեզ...
Բացում եմ աչքերս,
աշխարհը
գիշերանոցիս հետ
թողնում եմ մահճակալիս...
ուրիշ աշխարհ է սկսվում,
դու չկաս
ու շատ են մեղքերը...
***
Իմ սենյակից
միշտ անձրեւի հոտ է գալիս,
որովհետեւ կարոտս տանիք չունի.
ամեն օր դույլերով
անձրեւ եմ հավաքում,
որ տեղ լինի մի քանի
րոպե քնելու համար...
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ