Իսկ դու կարո՞ղ ես այսուհետ քննադատել Նիկոլին

Բրեժնեւյան շրջանի խորհրդային անեկդոտ հիշեցի. Մոսկվայի Կարմիր հրապարակում ռուսն ու ամերիկացին վիճում են, թե որ երկրի քաղաքացին է ավելի ազատ: Ամերիկացին ասում է, որ ինքը կարող է քննադատել ԱՄՆ ղեկավարին, եւ դրանից իրեն ոչինչ չի պատահի: «Իսկ դու կարո՞ղ ես քննադատել Բրեժնեւին»,- հարցնում է ամերիկացին: Փոխանակ ուղիղ պատասխանելու ամերիկացու հարցին, ռուսն ասում է. «ԱՄՆ նախագահին ես ոչ միայն կարող եմ քննադատել, այլեւ նույնիսկ հայհոյել»: 

Մենք, իհարկե, կարող ենք անընդհատ հայհոյել Ռուսաստանի նախագահին եւ մեկ-մեկ՝ ԱՄՆ նախագահին: Ինչո՞ւ եմ խտրականություն դնում: Որովհետեւ 2018-ի մայիսից այս կողմ իշխանության արտաքին քաղաքական ուղղվածությունը փոխվել է, եւ շատ ավելի անվտանգ է հյուսիսի երկրի ղեկավարին քրֆելը: Ձեւականորեն դեռեւս հյուսիսի երկիրը մեզ համար մնում է ռազմավարական գործընկեր, եւ պատերազմից հետո վերջինիս ուղղությամբ նիկոլական դիֆերամբներն ավելի են քաղցրացել, սակայն խորքային իրականությունն այլ է: Իրադրության հերթական փոփոխության դեպքում, այսպես կոչված, ժողովրդի իշխանության հայացքը ոչ ժողովրդավարական հյուսիսից կշրջվի դեպի ժողովրդավարական արեւմուտք: Եթե, իհարկե, Նիկոլի իշխանությունը դեռեւս գործող լինի: 

Լավ, իսկ ինչո՞ւ քրֆելու համար հայացքներս պետք է դարձնենք դեպի հյուսիս կամ արեւմուտք՝ կհարցնի ընթերցողը: Ինչո՞ւ ոչ դեպի սեփական երկրի ղեկավարը՝ չէ՞ որ մենք, ըստ մեր ղեկավար Փաշինյան Նիկոլի, աշխարհի ամենաազատ երկրի «հպարտ» (վերջինն արդեն ժամանակավրեպ ածական է) քաղաքացիներն ենք: Պատասխանեմ՝ ճիշտ այնպես, ինչպես «հպարտը» լքեց մեզ, այնպես էլ նույնն արեց «ազատը»: Ուղղակի առաջինի դեպքում դա տեղի ունեցավ մեկանգամյա եւ տեսանելի արարով, իսկ երկրորդի դեպքում արարները բազմաթիվ էին եւ ժամանակի մեջ ձգված: Եվ այդ պատճառով էլ մենք երկրորդի գործողությունը չնկատեցինք: Ուղղակի իշխանության կողմից օրինագծի տեսքով մեզ հրամցվեց գործողության ավարտը, եւ մենք դրանից հետո միայն գլխի ընկանք, թե ինչն ինչոց է: Իսկ «ազատի» բացակայության դեպքում ոչ միայն քրֆելը պիտի մոռանանք, այլեւ նույնիսկ քննադատելը: Թերեւս մեզ կթույլատրվի միայն մտահոգվել:

Հիշում եք, չէ՞, որ իշխանափոխությունից անմիջապես հետո (ըստ Նիկոլի՝ հետհեղափոխական «ագորային» փուլում) մեզ՝ ՀՀ «ազատ եւ  հպարտ» քաղաքացիներիս, թույլատրված էր միայն մտահոգվել:

Այնպես որ, ինչպես խորհրդային անեկդոտն է հուշում, մենք պետք է մոռանանք մեր երկրի ոչուփուչ, «փրկիչ» ղեկավարին նույնիսկ քննադատելու սովորույթը: Պետք է հրապարակավ աղոթենք Աստծուն, որպեսզի նրան պարգեւի քաջառողջություն եւ երկար տարիների կյանք՝ ի երջանկություն իր երկրի քաղաքացիների: Իսկ որպեսզի խուսափենք սխալներից, պետք է տարին մեկ պետբյուջեի հաշվին պատվիրակություն ուղարկվի... չէ, ոչ թե արեւմուտք, այլ՝ Հյուսիսային Կորեա: Որպեսզի հյուսիսկորեական թրեյներների ու թիչերների (հայերենով՝ մարզիչների) կողմից ուսուցանված ու մարզված մեր պատվիրակները հյուսիսկորեական փորձը փոխանցեն հայաստանյան ուսուցիչներին: Եվ գոհ ու երջանիկ լինենք, որ ապրում ենք պայծառափայլ Փաշինյան Նիկոլի ղեկավարությամբ:     

ՀԳ. Հոդվածի գաղափարի ծննդին նպաստեց Հայաստանում զրպարտության ու վիրավորանքի քրեականացման օրինագիծը, որն առաջարկվել էր ՀՀ դատախազության կողմից եւ որն ընդունվեց մեկ-երկու օր առաջ: Այդ երեւույթներն ապաքրեականացվել էին նախկինների օրոք՝ 2010 թվականին՝ ԵԽԽՎ (Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողով) կոչին ի պատասխան: