Կառավարության առաջ պպզում եք, որ ի՞նչ անեք
Աստիճանաբար հաստատվում են լուրերը, որ ՀՀ կառավարությունում վարչապետի եւ նախարարների համար հատուկ դասընթացներ են կազմակերպվում, որպեսզի նրանք սերտեն անցանկալի հարցերից խուսափելու նուրբ արվեստը: Վարչապետի աթոռին նստելուց ընդամենը 2 տարի անց Նիկոլ Փաշինյանն ապացուցեց այդ դասընթացների էֆեկտիվությունը: Դա տեղի ունեցավ Ազգային ժողովում, երբ կառավարությունը պատասխանում էր, իսկ ավելի ստույգ՝ չէր պատասխանում պատգամավորների հարցերին: Չնայած պատգամավորների համառ ջանքերին՝ վարչապետն այդպես էլ չասաց՝ արցախյան բանակցային սեղանի վրա Լավրովի մատնանշած փաստաթուղթը կա՞, թե՞ չկա, ինքը բանակցո՞ւմ է այդ փաստաթուղթը, թե՞ չի բանակցում: Արցախյան թեմային վերաբերող իր նախկին փչոցներին հղում կատարելուց հետո Փաշինյանը նույնիսկ բարկացավ ու դահլիճի ուղղությամբ, ասել է թե՝ ժողովրդի ուղղությամբ, նետեց. «Ինչ պետք ա, էն էլ բանակցում ենք»:
Սա, բնականաբար, լավ տոնի նշան չէր եւ վատ ընդունվեց հանրային լայն շրջանակների կողմից: Բայց մենք խորհրդարանական երկիր ենք, վերջապես, եւ վարչապետը հաշվետու է խորհրդարանին՝ ժողովրդի մանդատով ձեւավորված օրենսդիր մարմնին: Ո՞վ կասի՝ Փաշինյանը լավ արեց, իսկական ղեկավարի կեցվածք դրսեւորեց եւ այլն: Մեր առջեւ միապետիկ էր կանգնած, որ ոչ միայն բարձրացված խնդրին չէր տիրապետում, այլեւ իրեն հասարակական վայրում պահելու (հարցուպատասխանը հեռարձակվում էր երկրով մեկ) կանոններին:
Այդ օրն ԱԺ-ում Փաշինյանն ակնհայտորեն իրեն զգում էր ինչպես իր տանը: Տպավորություն էր, որ ուշ է տուն եկել, եւ Աննան, գրտնակը ձեռքին, հարցնում է՝ ո՞ւր էիր, ո՞ւմ հետ էիր, ի՞նչ էիր անում: Եվ ինքը, որպես տան տղամարդ, պատասխանում է. «Ուր պետք էր, այնտեղ էի, ում հետ պետք էր, նրա հետ էի, ինչ պետք էր, դա էլ անում էի»: Ընտանեկան տեսարանները, անշուշտ, հանրության համար չեն, եւ նույնքան անցանկալի է նաեւ այդ բովանդակության տեսարաններն ԱԺ-ում կամ պետական այլ հաստատություններում խաղարկելը: Քո տանն ասողը դու ես՝ հասկացանք, բայց սա խորհրդարան է, քո առջեւ պատգամավորներ են նստած, եւ դու եկել ես նրանց հարցերին պատասխանելու՝ որպես վարչապետ:
Գիտեմ, հիմա Փաշինյանը մտքում ասում է՝ շուտ արա, ոչխարը սարն անց կացավ: Հարց չկա, կարագացնեմ: Եվ ուրեմն՝ ժողովուրդն այլեւս նրա լայվերին չի հավատում, կորցրել է հետաքրքրությունը դրանց նկատմամբ: Ի վերջո՝ ո՞ւմ անընդհատ խաբես, որ մի օր գլխի չընկնի: Ցույցերն էլ արգելված են, ու մարդիկ չեն կարող հավաքվել կառավարության դռների մոտ, որ մի պաշտոնյա բռնեն ու նրանից 2 բառ պոկեն: Էն էլ հարց է՝ պաշտոնյան կպատասխանի՞, թե՞ վարչապետի հանգույն կհոխորտա՝ ինչ պետք է, այն էլ անում ենք... Եվ այս իրավիճակում ԱԺ-ն թերեւս միակ տեղն է, որտեղ կառավարությունը կարող է փարատել անտերության զգացումը, որ գնալով խորանում է հանրության շրջանում: Կառավարությունը, սակայն, դա էլ չի բարեհաճում անել, գալիս են ինքնագոհ, ինչ-որ կատարողականներ են կրակում օդում, որոնց մասին հանրությունը պատկերացում անգամ չունի, եւ գնում: Հարց էլ տալիս ես՝ ասում են՝ ինչ պետք ա, այն էլ անում ենք:
Կառավարությունն ԱԺ-ում իրեն զգում է ինչպես կառավարությունում: Դա լավ է, բայց ճիշտ չէ սուբորդինացիայի տեսանկյունից: Եվ դրա մեղավորը ոչ այնքան Նիկոլ Փաշինյանն ու կառավարության անդամներն են, որքան պատգամավորներն ու խմբակցությունները: Համավոր հարսի նման նստել ու ռիսկ չեն անում կառավարությանն անհարմար հարցեր տալ: Պատգամավորներն էլ են սովորել Ֆեյսբուքում աքլորանալ, բայց հավի պես պպզել՝ կառավարությանը տեսնելիս: Ինչո՞ւ Փաշինյանին չհարցրիք, թե էն օրն ինչ էր խոսում Միքայել Մինասյանը՝ «վռոդի», Վանեցյանը եկել է Հռոմ, «կաֆեում» հանդիպել իրեն, Նիկոլի հրահանգով ինչ-որ բաներ փոխանցել... Ձեզ հետաքրքիր չէ՞ր դա, ձեր ընտրողներին հետաքրքիր չէ՞ր, թե՞ ձեզ նախապես ասվել էր՝ հանկարծ այդ հարցը չբարձրացնեք: Բանակցային պրոցեսի մասին հարցը, հայրենասիրությամբ տոգորված, երեք անգամ տալիս եք, ու մեկիդ մտքով չի՞ անցնում՝ մի հատ էլ հետաքրքրվել, թե ինչու է վարչապետը հայտնվել «գողական սկանդալների» կիզակետում: Հարգելիներս, քանի դեռ քաղաքականությունից կիլոմետրերով հեռու այս խորհրդարանն իրեն այդպես կպահի, վարչապետն էլ պատգամավորների հարցերին կպատասխանի այնպես, ինչպես «պետք ա»: Ռուսական հայտնի խոսք կա. «Какой привет - такой ответ»:
Կարծիքներ