Որեւէ բան չպետք է ստորագրի՝ ինչ էլ ստորագրի, լինելու է ի նպաստ Ադրբեջանի

«Հրապարակի» հարցերին պատասխանում է Արցախի Քաշաթաղի շրջանի վարչակազմի ղեկավար Դավիթ Դավթյանը:

- Հայաստանի ներքաղաքական կյանքին հետևո՞ւմ եք:

- Այո:

- Ընդդիմադիրները գործող իշխանությունների հրաժարականի պահանջով ակցիաներ են իրականացնում, ի՞նչ եք կարծում` պայքարն արդյունք կտա՞:

- Դժվարանում եմ ասել, անկանխատեսելի է: Գուցե այսօր հնարավոր չէ, բայց վաղը հնարավոր լինի կամ հակառակը: Հնարավոր է տարիներ տևի այդ պայքարը: Ոչ մեկն ասել չի կարող, թե վաղն ինչ կլինի:

- Ընդդիմությանը վստահո՞ւմ եք:

- Ընդդիմությունը շատ բազմաշերտ է:

- Խոսքս վերաբերում է խորհրդարանական ընդդիմությանը:

- Պատգամավորներից շատերին ճանաչում, հարգում և ընդունում եմ, սակայն ժողովուրդը նրանց անունը կապում է նախկին նախագահներ Ռոբերտ Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի հետ, դա վարկաբեկում է նրանց, սակայն նրանց շարքերում կան ազգի նվիրյալներ, որոնց պաշտում եմ:

- Կարծում եք` Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը վարկաբեկվա՞ծ են:

- Չէ, ուղղակի իշխանություն-ընդդիմություն պայքարում նրանց անունը ցեխոտեցին: Նրանց շարքերում կան հայրենիքի նվիրյալներ։ Ինչ խոսք, բացթողումներ էլ են ունեցել, բայց Արցախն ազատագրելն ու երեսուն տարի պահելը քիչ բան չէր:

- Հայաստանի վարչապետը պաշտոնական այցով մեկնել է Ռուսաստան: Ի՞նչ սպասել:

- Եթե հավասարը հավասարի հետ է հանդիպում, ակնկալիքներ լինում են, բայց այսօր մենք պարտված կողմ ենք, երկրի վարչապետի ցանկացած հանդիպում մեզ ոչ մի լավ բան չի տալու, քանի մենք այս հոգեվիճակում ենք: Պետք է պարտվողական կեցվածքից դուրս գալ:

- Իսկ պարտվողական կեցվածքից դուրս գալն ինչպե՞ս եք պատկերացնում:

- Դրա համար ժամանակ է պետք: Հզոր տնտեսություն, զենք, բանակ: Այսօր երկրի ղեկավարը որևէ փաստաթղթի տակ չպետք է ստորագրի: Ինչ էլ ստորագրի, լինելու է ի նպաստ Ադրբեջանի: Մեզ լուրջ չեն վերաբերվում:

- Արցախի իշխանությունների անելիքն այս համատեքստում ո՞րն է:

- Արցախի իշխանություններին ոչ մի ատյանում խոսք չեն տալիս: Հայաստանն է Արցախի անունից հանդես եկողը: Արցախի իշխանությունները պետք է հայտարարեն, որ ոչ մեկը մեր փոխարեն իրավունք չունի խոսել մեր ժողովրդի ճակատագրի մասին: Նախկինում, անընդհատ ասում էին, թե Արցախի իշխանությունները պետք է բանակցությունների մեջ մտնեն: Նույնը պետք է հիմա արվի: Արցախի իշխանությունները թե Ադրբեջանում, թե միջազգային կառույցներում պետք է կարողանան իրենց խոսքն ասել: Եթե ոչ, ապա վերջինը մնում է զինվելն ու սպասելը վատագույնի:

- Իսկ Արցախում տրամադրությունն ինչպիսի՞ն է:

- Արցախցին սպասում է պատերազմի: Լինելու է նոր Սարդարապատ, թեկուզ Հայաստանի իշխանություններն ինչ-ինչ որոշումներ ընդունեն, մեկ է` Արցախը չի հանձնվելու: Ուղղակի այն, ինչ երեսուն տարի սրբորեն պահել էինք, դառնում է զրո, հիմա պետք է սկսել զրոյից: Պետք է կամավորական ջոկատներ ձևավորվեն, ու հասնենք արդյունքի:

- Բայց այսօր մարդկանց մեջ, ինչպես, օրինակ, 88-ին, կա՞ Արցախի ու Հայաստանի միասնական լինելու գաղափարը:

- Միանշանակ: Երբ պահը գալիս է, հայ ազգը դառնում է մի մարմին: Այս պահին գուցե քաղաքական խժդժոցների մեջ կան տարաձայնություններ, սակայն մենք միասնական ենք: Մեծից փոքր պատրաստ ենք զենք վերցնել:

- Իսկ չե՞ք կարծում, որ պահն արդեն եկել է:

- Այն ժամանակ, երբ դիվանագիտությունն անզոր լինի, գալու է համախմբվելու ժամանակը: Արցախն Ադրբեջանին տալով` դարձնելու ենք Նախիջևան, առնվազն տասը տարի հետո այստեղ մարդ չի մնալու, սա պետք է գիտակցեն բոլորը, այդ թվում` նաև իշխանությունն ու ընդդիմությունը: Արցախցին այսօր գիտակցում է սա ու պատրաստ է զենք վերցնել:

- Արցախցիներին նաև մեղադրում են Արցախը լքելու, միայնակ ու անօգնական թողնելու մեջ:

- Ես միշտ այդ թեմայով բանավիճում եմ: Արցախի տասը տոկոսը չի որոշում արցախցու ով լինելը: Ճիշտ է, պատերազմի ժամանակ ջիպերով փախչողների ես էլ եմ տեսել, բայց դա ընդամենը տասը տոկոսն է: Մորթապաշտներ ամեն տեղ էլ կան: Եթե վերցնենք Հայաստանը, Երևանը, գուցե այնտեղ հակառակը լինի՝ տասը տոկոսը հայրենասեր լինի, մնացածը` ոչ: Քաշաթաղի շրջանը, ունենալով ընդամենը 9000 բնակիչ, տվել է ահռելի շատ զոհեր ու վիրավորներ: Հայաստանի ոչ մի բնակավայր այդքան զոհ ու վիրավոր չի տվել: Եթե չեն կռվել, այդքան զոհ որտեղի՞ց: Հայաստանում կան շատ մարդիկ, որոնք արցախցիներին չսիրելով` ամեն կերպ փորձում են վարկաբեկել մեզ, սակայն իրականությունն այլ է, նման բան չկա: Արցախի մեծ մասը կռիվ է տվել: 80 տարեկան մարդը պատերազմի օրերին աշխատում էր, 60 տարեկանը զենքը ձեռքին կռիվ էր տալիս….