Նման քննարկում ունեցել եմ նաև նախագահ Քոչարյանի հետ․ պետք է միավորվել, ոչ թե սպասել հրավերի․ Ռուբեն Մելքոնյան

Ընտրություններին «Հայաստան» դաշինքի ցուցակով մասնակցում է նաև Երևանի պետական համալսարանի արևելագիտության ֆակուլտետի դեկան Ռուբեն Մելքոնյանը, նա «Հայաստան» դաշինքի ցուցակում 37-րդն է։ 

- Պարոն Մելքոնյան, ինչո՞ւ որոշեցիք մտնել քաղաքականություն, թեկնածություն առաջադրել։

 -Պատասխանս կարող է մի փոքր պաթոսային հնչի, բայց իրոք որոշեցի քաղաքականություն մտնել այս օրհասական շրջանում պետությանս և հայրենիքիս ավելի շատ օգտակար լինելու նպատակով: Այն գործը, որով ես եմ զբաղվում՝ արևելագիտությունը, դասավանդումը, դեկանի պաշտոնը, իմ կարծիքով, ունի գերկարևոր նշանակություն մեր երկրի համար, և այդ ոլորտում մենք՝ արևելագետներս, կարողացել ենք դրական արդյունքների հասնել: Սակայն հիմա երկրի վիճակն այնպիսին է, որ գիտնականները, մտավորականները պետք է ունենան ավելի ակտիվ հասարակական-քաղաքական, քաղաքացիական պահվածք, ուստի ես որոշեցի նաև քաղաքականության մեջ փորձել ի սպաս դնել իմ համեստ գիտելիքները և հմտությունները:

- Ինչո՞ւ որոշեցիք հենց «Հայաստան» դաշինքի ցուցակով առաջադրվել։ Այլ կուսակցություններից առաջարկ եղե՞լ է։ Առաջարկն անձամբ Քոչարյա՞նն է արել Ձեզ։

 - Եթե ավելի չոր քաղաքական կամ քաղաքագիտական տեսանկյունից նայելով պատասխանեմ, ապա «Հայաստան» դաշինքի ցուցակով առաջադրվելու հարցում ինձ համար առաջնային է դաշինքը ձևավորած անհատների և ուժերի պրոֆեսիոնալիզմը, փորձը, անցած ճանապարհը: Իհարկե, ընդգծված կարևորություն ունեն նաև գաղափարական և գաղափարախոսական ընդհանրությունները, ինչպես նաև աշխարհայացքային, աշխարհաքաղաքական պատկերացումների նմանությունները: Այլ կուսակցություններից ևս առաջարկներ եղել են, սակայն նախընտրել եմ այսպիսի որոշում կայացնել: Իսկ ինչ վերաբերում է ինձ արված առաջարկին, ապա նշեմ, որ երկրի այս օրհասական վիճակի մասին բազմաթիվ քննարկումներ են տեղի ունեցել մտահոգ քաղաքական գործիչների, մասնագետների, մտավորականների հետ, և արդեն կար ձևավորված մոտեցում` անել հնարավորը այս վիճակից դուրս գալու ելքեր գտնելու համար: Նմանատիպ զրույց և քննարկում ունեցել եմ նաև նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի հետ, սակայն կարծում եմ, որ հիմա Հայաստանի վիճակն այնպիսին է, որ պետությանն օգնել ցանկացող մարդիկ ոչ թե պետք է սպասեն հատուկ հրավերի կամ առաջարկի, այլ ուղղակի միավորվեն, նաև միավորեն իրենց ուժերը և փորձեն երկիրը դուրս բերել այս անդունդից:

Իսկ եթե Ձեր հարցին փորձեմ պատասխանել նաև այլ հարթությունում, թե ինչու «Հայաստան» դաշինքը, ապա եթե կա Հայաստան և հակահայաստանյան մտածելակերպ, ապա ես միանշանակ Հայաստանի կողքին պետք է լինեմ:

- Ցուցակում 37-րդն եք, կարծում եք անցողի՞կ համար է։

 - Անկեղծ ասած՝ ինձ համար անձնական առումով շատ մեծ նշանակություն չունի իմ տեղի անցողիկ լինելը, բայց կարծում եմ, որ հանուն պետության և երկրի կարևոր է, որ հայաստանակենտրոն, կարող ուժերը շատ ձայներ ստանան, և անցողիկ տեղերը շատ լինեն:

- Ինչպիսի՞ ընտրապայքար եք ակնկալում։

- Ճիշտն ասած՝ ակնկալում եմ առաջին հերթին անհավասար պայքար՝ ասելիք ունեցողների և ճղճղան պոպուլիզմի միջև, ծրագրերի և սևեռուն, հոգեկան, հոգեբանական խնդիրներ պարունակող մտքերի միջև, ավելի լավ ապագայի հույսի և մռայլ ապագայի տեսլականի միջև: Մյուս կողմից ակնկալում եմ լարված, ջղագրգիռ ցնցումների մեջ գտնվող իշխանության կողմից կարմիր գծերը հատելու շքերթ, բայց միևնույն ժամանակ վստահ եմ, որ Հայաստանն այս ամենից պետք է հաղթանակով դուրս գա, և տգիտության, կառավարելու անկարողության, ապազգային գործելակերպի երեք տարի տևած մղձավանջն ավարտվելու է: 

 - Նիկոլ Փաշինյանը բանավեճի հրավեր է արել Տեր-Պետրոսյանին ու Քոչարյանին, պե՞տք է այդ բանավեճը տեղի ունենա, Ձեր կարծիքով։

- Իմ կարծիքով՝ բանավեճ չի կարող տեղի ունենալ մի քանի պատճառներով: Առաջինը՝ կողմերի և նրանց ասելիքների անհավասարության պատճառով. Փաշինյանն այլևս չունի ասելիք, նա պարտված, սպառված և ձախողված գործիչ է, որը կործանել է մեր պետության ձեռքբերումները, ներկան և անորոշ դարձրել ապագան, ու հիմա նրա հետ բանավիճել ծրագրերից և տեսլականներից` ուղղակի անհնար է: Մյուսը՝ կարծում եմ, որ առաջարկի իմաստը ոչ այնքան իրոք բանավեճ իրականացնելն է, որքան իր պոպուլիստական քարոզչության համար նյութ հավաքելն է, թե ես հրավիրեցի բանավեճի նախկին նախագահներին, իսկ նրանք խուսափեցին: Դա հնարավորություն կտա Ալիևի հետ նաև բանավեճերում պարտվածին էժանագին և պրիմիտիվ քննադատության նոր ալիք ուղղել մեր երկրի առաջին և երկրորդ նախագահների դեմ: Եվ, ի վերջո, այս հարցում ևս կա կոնսենսուս մինուս մեկ բանաձևը՝ ոչ մի ռեալ և հայաստանակենտրոն քաղաքական ուժ չի ուզում և չի բանավիճելու ձախողակ, ապիկար իշխանության պարագլխի հետ:

- Ընտրվելու պարագայում Ձեր գործունեությունը խորհրդարանո՞ւմ է լինելու, թե՞ գործադիրում։

 - Հարցազրույցի սկզբում նշել եմ իմ մոտեցման տեսական հիմքը. այն է՝ մաքսիմալ օգտակար լինել մեր պետությանը, և այն հարցը, թե դա հնարավոր կլինի անել խորհրդարանում, թե գործադիրում, ինձ համար սկզբունքային չէ:

 - Հավակնո՞ւմ եք ԿԳՄՍ նախարարի պաշտոնին։

 - Պաշտոնի հավակնելն ինքնանպատակ չպետք է լինի, այն էլ այս իրավիճակում: Ես կփորձեմ իմ ուժերն այնտեղ, որտեղ առավել նպատակահարմար կլինի:

-  Ինչպիսի՞ն է պատկերացնում Ձեր քաղաքական թիմը ԵՊՀ-ի ճակատագիրը, ի՞նչ քայլեր եք անելու համալսարանը կրկին ոտքի կանգնեցնելու համար։

 - ԵՊՀ-ն մեր ազգային-պետական արժեքներից է, և պատահական չէ, որ այս ապիկար իշխանությունները հատուկ թիրախավորել էին մայր բուհը: Մեր պետության շատ փլուզված ոլորտների վերականգնելու գործընթացում ԵՊՀ-ին պետք է հատկացվի հատուկ ուշադրություն, իսկ ես և՛ համալսարանը, և՛ դրա խնդիրները գիտեմ ներսից, ուստի իրատեսական եմ համարում ԵՊՀ-ի հեղինակության արագ վերականգնումը և նրա հիմնական առաքելության իրականացման համար բարենպաստ պայմանների ձևավորումը, սակայն դա հնարավոր է միայն այն պարագայում, երբ հակահայաստանյան և ապազգային իշխանությունները հեռացվեն: 
 
-  Թողնելո՞ւ եք Արևելագիտության ֆակուլտետի դեկանի պաշտոնը։
     
 - Այդ հարցը կարելի է քննարկել միայն ընտրություններից հետո, և կարծում եմ օրենքը հստակ լուծումներ ենթադրում է դեկանի և այլ պաշտոնների համատեղելիության հետ կապված: Եթե թողնեմ Արևելագիտության ֆակուլտետի դեկանի պաշտոնը, ապա Արևելագիտության ֆակուլտետը հաստատ չեմ թողնելու: