Հայի բախտ

Փոքրիկ Հայաստանը՝ իր սուղ ռեսուրսներով եւ մեծ պրոբլեմներով, աշխարհաքաղաքական գործոն երբեւէ չի եղել, թեեւ, եթե ճանապարհային խաչմերուկի իր դիրքից կարողանար օգտվել, կարող էր եւ լինել։ Իրադարձություններն այնպես դասավորվեցին, որ մենք ՍՍՀՄ-ի քանդվելուց հետո հայտնվեցինք աննախանձելի վիճակում։ Մի կողմից՝ կռվախնձորի, մյուս կողմից՝ զինուժի պլացդարմի դերում։ Միշտ կարեւորելով Ռուսաստանի հետ ջերմ հարաբերությունները, չնայած դուռը չփակելով նաեւ Արեւմուտքի առաջ։ Բայց ստատուս-քվոն պահպանելու, երկու լարի վրա խաղալու քաղաքականությունը միշտ չէ, որ արդարացնում է իրեն։ Այդ քաղաքականության մեջ հաջողելու համար պետք է Չերչիլի կամ Ռուզվելտի որակի ղեկավար ունենաս, ծայրահեղ դեպքում՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի կամ Սերժ Սարգսյանի նման փորձառու լինես, կամ՝ Ռոբերտ Քոչարյանի նման կամային:

Մեր բախտը չբերեց 2018 թվականին, երբ ակնհայտորեն սպառվում էր ստատուս-քվոյի համար հատկացված ժամանակի լիմիտը, երկրի ղեկին հայտնվեց անփորձ մի մարդ, որը որտեղ անհրաժեշտ է փափուկ ու դիվանագետ լինել, առճակատման է գնում եւ հարաբերություններ փչացնում, որտեղ հարկավոր է դուխով լինել, հնազանդվում է ու խոնարհվում։ Եվ սկսվեցին անթույլատրելի, կործանարար սխալներ արձանագրվել դիվանագիտության, միջպետական հարաբերությունների, գերտերությունների ղեկավարների հետ շփումներում։ Վլադիմիր Պուտինին օդանավակայանում չդիմավորելը մեր հանրության հակառուս հատվածը դիտեց որպես ինքնիշխանության «թույն» դրսեւորում։ Իսկ Ալիեւի հետ ուղիղ կապն ու Մեհրիբանին թեյի հրավիրելը՝ նոր խոսք մեր դիվանագիտության պատմության մեջ։ Հիմա վիճակն այլ է՝ Պուտինի հայացքին արժանանալու համար որքա՜ն ջանքեր, Ալիեւի հետ ոչ թե ուղիղ հարաբերություն, այլ՝ նվաստացումներ ու թշնամանք։