Չհիշվող խրոնիկա

Արագ կոճկեց կոճակները, ուղղեց օձիքը, վեր թռավ տեղից` չնայելով անգամ դեմքիս:
- Կհանդիպե՞նք էլի,- հարցրի անվստահ ձայնով: 
- Չէ՛, կներես, չեմ էլ ուզում պատճառը հարցնես, միեւնույն է, ստելու եմ: Շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար: 
Թփթփացրեց ուսիս, շտկեց խառնված մազերը ու մի քանի վայրկյանում անհետացավ սենյակիցս` թողնելով բույրը: 
Սենյակիս լիլիան ծաղկել էր, մոտեցա տեսա՝ ջրված էր: Մինչ քնած էի, ջրել էր: Սենյակով մեկ տարածվել է նրա բույրը, իսկ մտքիս նույն երգն է՝ she’s out of my life: 
- Էլի քնա՞ծ ես մնացել, տղա՛, արագացրո՛ւ, հագնվի՛ր,- մորս ձայնը դիսոնանս ազդանշան է, միանգամից վեր եմ թռչում անկողնուց: 
Օրերի նույն խրոնիկան կրկնվում է. աշխատանք, տուն, հերթեր բանկում, գնումներ, անկողին, կրկնվող հարցերի տարափ, զբոսանք ընկերների հետ: 
- Ամեն ինչ լավ է, հրաշալի է, տիկի՛ն Հակոբյան, այո՛, դե կամուսնանամ, էլի, մի օր երեւի... Հակոբյանը նստում է երթուղային: 
Ականջակալներս էլի ականջներս եմ խցկում, վայելում նույն երգը: Ջեքսոնը կրկներգում է ցավս, չեմ էլ հիշում՝ որերորդ անգամ: 
Քայլում եմ՝ ծիածանագույն շարֆը ոլորելով վզիս: 
Քաղաքի լույսերի մեջ պարում են դիվային մունետիկներ, անդեմ մարդիկ: Սպունգե քաղաքը կուլ է տալիս աղմուկը: Երեկոյան լռությունն իջնում է խայտաբղետ կտուրներին: Աֆիշներից ժպտացող սիրուն մարդիկ վերածվում են շպարված դեւերի, մահվան ոդիսականը թափառում է՝ փնտրելով նոր զոհերի: 
Ինչ-որ անծանոթ երեխա գոռում է, ցատկոտում այս ու այն կողմ աբորիգենի պես ու վազում առջեւովս, գոռում է ամբողջ ձայնով, ականջախեցիներս դուրս են թռչում: Հյուսիսային պողոտայում մի կարճլիկ տղա միմոսություն է անում, ներկաները հրճվում են, շենքերը բացում են լոզոտ բերաններն ու սկսում ծիծաղել, շարֆս ընկնում է, շատրվաններից մեծ թափով ցայտում է եռաձայն օրհներգը, բոլորս մի պահ դառնում ենք հայրենասեր, բայց դա տեւում է ընդամենը մի քանի րոպե: Աբորիգեն հիշեցնող տղուկն էլի ցատկոտելով գնում-գալիս է առջեւովս: Վազում եմ ընդառաջ, ջղաձիգ նայում է դեմքիս:
- Ինչի՞ ես գոռում, տղա՛, հո Ձենով Օհանը չե՞ս, ո՞ւմ ես կորցրել,- ասում եմ պստլիկ վայրենուն: Շարունակում է գոռալով լացել. 
Գրկում եմ, հազիվ արտաբերում է.
- Մա՜… 
- Մորն է կորցրել էրեխեն, խոսելու խնդիր ունի, ասացին՝ հրապարակի մոտ իրեն է փնտրում: Եկեք տանենք,- ասում է տարեց մի տիկին՝ գանգրահեր մազերով: 
Քաղցրավենիք եմ գնում մեր փոքրիկ վայրենու համար, քայլում հետը մինչ հրապարակ: Հեռվից նշմարում եմ ծանոթ օձիքը, գլուխս պտտվում է. բույրը, Աստվա՛ծ իմ, էլի նույն բույրը: Արագացնում եմ քայլերս: 
Փոքրիկ Ձենով Օհանը վազում է աղջկա մոտ: 
- Շնորհակալ եմ,- ասում է՝ սեղմելով ձեռքս: 
Ուղեկցում եմ տուն: 
- Հո չնեղացա՞ր էն օրը, կմնա՞ս գիշերը: Համեցի՛ր, թեյ կխմենք,- ասում է՝ թաքցնելով հայացքը: Կոճակները դանդաղ արձակում է, կուրծքը վառվում է ափերիս մեջ: 
Բույրը լցնում է մաշկիս տակ, դողում է ծնկներիս վրա, թաց մազերը պարում են քամու հետ, հոգնած ընկնում է կրծքիս: Ավարտվում է սեռական ստակատոն մեկ ժամից: Փոքրիկ Ձենով Օհանը կրկին լացում է, արթնացնում ինձ, նրան ու ողջ քաղաքին: 
- Պիտի գնամ, ուշանում եմ, շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար,- ասում եմ՝ տրորելով չբացվող աչքերս: 
- Կուզե՞ս հանդիպենք էլի,- հարցնում է՝ շտկելով օձիքը:
- Չէ՛, կներես ու պատճառը չհարցնես, միեւնույն է, ստելու եմ: 
- Ինչո՞ւ: 
- Գիտես՝ ինչ է ասում էքսցենտրիկ, գրող բարեկամ Արամ Ավետիսը: 
- Ի՞նչ:
- Ասում է՝ ես կանանց մեջ գնահատում եմ բացակայությունը: 
Դուռը շրխկացնում է կորացած ուսերիս՝ շպրտելով կոստյումս: 
Ես փակում եմ ականջախեցիներս ականջակալներով, քայլում եմ՝ ճոճվելով Ֆրեդիի էլաստիկ պիանոների վրա:

Love of my life, you’ve hurt me 
You’ve broken my heart and now you leave me
Love of my life, can’t you see? 
Bring it back, bring it back 
Don’t take it away from me, because you don’t know 
What it means to me 

Վարդան ՍՄԲԱՏՅԱՆ

Լուսանկարը՝ Նառա Վարդանյանի

«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ