Իրականում ի՞նչ է կատարվում Հայաստանում
Ներկա Հայաստանում շատերն են խոսում, քչերը՝ բան ասում: Իսկ գործ անողներն ավելի քիչ են: 2018-ին ժողովո՛ւրդը , այո, հեղափոխություն արեց, բայց հեղափոխական փոփոխություններ այդպես էլ չստացավ: Նիկոլ Փաշինյանը լավ հռետոր է, բայց «սոսնձել» չկարողացավ (կամ պարզապես չցանկացավ): Նա մարդկանց վախը կոտրեց. բայց հեղափոխական մահակ ձեռքն այդպես էլ չառավ: «Թավիշ» չկար (թավիշը սոսկ շղարշ է), պարզապես իշխանության անցնցում փոխանցում տեղի ունեցավ (սա արդեն պարզ է): Վա՞տ է սա: Չգիտեմ: Քանզի սա չէ ամենակարեւորը, այլ այն, թե ինչ է գալիս հետո:
Հեղափոխությունները հեքիաթի պես են. վերջում կա՛մ բարին է հաղթում, կա՛մ՝ չարը (կամ էլ՝ հեքիաթ պատմողը): Ներկա Հայաստանում «հեքիաթ պատմողը» նայում է «բարուն», հետո՝ «չարին» ու որոշում հաղթանակը տալ… իրեն: Հետո երկրորդ «հեքիաթ պատմող» է հայտնվում՝ նստած ամուր մի սարի ստորոտին, ու որոշում իր սեփական «հեքիաթը» պատմել: Կրքերը թեժանում են, եւ սեւ-սպիտակ «հեքիաթի» կողքին կանաչ «հեքիաթն» է հայտնվում:
Հայաստանի պատմությունն էլ հեքիաթի է նմանվել. «բարի հայը» միշտ «հաղթել» է, բայց «չար թշնամին» այդպես էլ չի պարտվել: Շախմատի լեզվով ասած՝ պատ:
Պատային վիճակ է նաեւ այսօր. Արցախի հարցում, Ամուլսարի ու այլ հանքերի հարցում, հեղափոխական բարեփոխումների ու լյուստրացիայի հարցում, դատարանների ու սահմանադրական բարեփոխումների հարցում, արտաքին քաղաքականության ու համարյա բոլոր այլ հարցերում:
Ներկա Հայաստանում «բարի սպիտակը» կրկին «հաղթում» է, բայց «չար սեւն» այդպես էլ չի պարտվում:
Ի՞նչ անել: Կամ, թերեւս, ի՛նչ չանել:
Բանը հեքիաթի չվերածել, դուրս գալ «բարու ու չարի» հեքիաթային շրջանակից ու պարզապես «տունը» սկսել հիմքից վերանորոգել:
Հայը վաղուց տուն չունի. Այլ… շարժական մի վրան (որի վրա «տուն» է գրված): «Տուն» ասելով, այո, պետությունը նկատի ունեմ:
Վրանում նստած՝ հեքիաթներ պատմելը գրավիչ է ու դյութող: Վրանի առաջ խարույկ վառելով դա անելն առավել գրավիչ է: Բայց մի օր փոթորիկ է անում, ու վրանը (հեքիաթների հետ) քշում-տանում:
Հայի պատմության մեծ մասը վրանում պատմած հեքիաթի է նմանվել: Ամուր տուն կառուցելու ժամանակն է. սկզբում՝ հիմքը, հետո՝ պատերը, իսկ հետո՝ կտուրը:
Վարազ ՍՅՈՒՆԻ
Նիդերլանդներ
Կարծիքներ