Արամ Ավետիս. Շքեղ անկում

***
Դու միշտ կարող ես վերադառնալ ինձ մոտ։ 
Դու միշտ կարող ես նորից կարդալ իմ գրած նամակները։ Տառեր-փշուրներով դու միշտ կարող ես վերադառնալ նամակի սկիզբը ու փակել ծրարը ու նայելով փակ նամակին մտածել որ ես երբեք քեզ նամակ չեմ գրել ու չեմ գրի։

Դու միշտ կարող ես վերադառնալ ինձ մոտ քեզ համար ես միշտ ունեմ սուրճ քրտինք ու մի քանի բառ։
- Իսկ ինչ բառեր։
- Դե օրինակ դու միշտ կարող ես վերադառնալ ինձ մոտ քեզ համար ես միշտ ունեմ սուրճ քրտինք ու մի քանի բառ։
- Իսկ ինչ բառեր։
- Դե օրինակ դու միշտ կարող ես վերադառնալ ինձ մոտ քեզ համար ես միշտ ունեմ սուրճ քրտինք ու մի քանի բառ։
- Իսկ ինչ բառեր։
- Դե օրինակ ես միշտ կարող եմ վերա... վերանալ։

Օրգազմից հետո ես անմիջապես թեքվում եմ եւ տեսնում իմ դեմքը հայելու մեջ։ Ես նման եմ Չինգիզ խանի համար զոհված մոնղոլ զինվորի իսկ քո հեշտոցը իր ներսում իմ սերմն է մաղում ու ընտրում ամենաառողջին որ ծնելով զոհաբերի։ Ես երջանիկ եմ որ մեռնում եմ Ոսկե հորդայի համար ու ոսկե որդեր որ ախորժակով կուտեն այն սերմը որ դու ընտրեցիր։

Չգրված սպիտակ թուղթ կամ մեր մարմիններից չգրված սպիտակեղեն ու ես կեղեքում եմ սպիս որովհետեւ սպիտակ թուղթը սպի է անջնջելի ցավ ու ընդհանրապես ինչպես կարելի է ջնջել այն ինչ գրված չէ։
Իմ վերքերը պարում են իսկ հետո ինձնից մուրում դեղեր։

Իմ սենյակում միայն գրքեր են ու դեղեր ու սպիտակեղեւ երեւակայություն ու մի կին որի երակից կոլիբրին է խմում ու գրքեր հատակին ու անկողնում ու թերթում եմ անկողինը ու վերմակի ծալքերի տակ գտնում մթություն ոսկե վերքերով զարդարված գիշեր։

Ոսկեգույն մազ եմ գտնում իմ անկողնում հետո գցում եմ գետնին ու նա միաձուլվելով դեղին փայտե հատակին անհետանում է ու ամեն առավոտ ես հիշում եմ որ քո մազերի վրայով քայլելով եմ հասնում բաղնիք։
Իսկ դու գիտես որ կոլիբրին միակ թռչունն է որ կարող է թռչել դեպի ետ։ Իմ երակները ետ են թռչում ու դառնում կծիկ-սիրտ արյանս գետերը ետ են թռչում ու դառնում են կորստի լիճ երազներս ետ են թռչում ու դառնում են անքնություն նամակներս ետ են թռչում ու դառնում են սպիտակ թուղթ իսկ սպիտակ թուղթը սպի է։
Սպիտակ թուղթը իմ ինքնադիմանկարն է։

Օրգազմից հետո ես անմիջապես թեքվում եմ եւ տեսնում իմ դեմքը կոտրված հայելու մեջ։ Ես կրկին նման եմ Չինգիզ խանի համար զոհված մոնղոլ զինվորի իսկ քո հեշտոցը իր ներսում անշտապ իմ սերմն է մաղում։

***
: Լուսինը պրծած միջուկ է ու ես աշակերտի պես ծծում եմ լուսնի ողնաշարը ու նա ինձ դեռ շատ բաներ ունի պատմելու որովհետեւ եթե նա հայտնվում է օրվա վերջում դա դեռ չի նշանակում որ լուսինը վերջակետ է
։ Ես իմ նամակը վերջակետից հետո եմ գրում ու գրում եմ այն ինչ որ մեկին բայց ոչ երբեք քեզ ու դու սիրում ես ինչ որ մեկին բայց ոչ երբեք ինձ ու իմ ու քո աշխարհում ամեն ինչ իր տեղն ունի բացի իմ ու քո աշխարհից ու բացիր իմ ու քո աշխարհը ու այնտեղ դու կտեսնես երկու տարբեր լուսին որոնք միշտ ապրում են բոլոր վերջակետներից անդին
: Գիտես մեկ մեկ ուզում եմ ինքնասպան լինել ու ուզում եմ մահս սպասք լինի որի վրա դրված կլինի իմ սպասումը ու ես քեզ եմ սպասում ու դու կուտես իմ մահը ու դու կխմես իմ սուրճը ու ուր է տանում ինձ իմ բախտի մրուրը երեւի այնտեղ որտեղ երկու բաժակ սուրճ է դատարկ աթոռների դիմաց դրված լքված սեղանի վրա դա մեր վերջակետն է մեր երազների վերջակետը ու անքնության ու անհայտ նամակների սկիզբը
։ Ես քեզ պատմում եմ մուրճ ու մանգաղից ու նայելով քո սպիտակ ափերին հարցնում եմ սուրճ ու ման գանք ու դու գիտես որ լուսինը իմ անքնության սպիտակ ժանիքն է
։ Ինքնասպանություն գործելու համար ես ունեմ հազար առիթ ու նույնիսկ քո օղերին նայելով ես արդեն ուզում եմ մեռնել ու ես նայում եմ քո գեղեցիկ ականջի սպիտակ բլթակին ու թակում եմ դուռը ու դուռը բացում է Ես քեզ սիրում եմը ու նա մենակ է այս սպիտակ դղյակում ու ես քեզ սիրում եմ ասում եմ ինչ որ մեկին բայց ոչ երբեք քեզ ու գիտեմ որ դու հիմա կարդում ես իմ նամակը գրված քեզ կամ ինչ որ մեկին ու քո բլթակը լուսնի արտասուքն է որ կախված է վերջակետի ու իմ նոր բառի արանքում
։ Սուրճ ու ման գանք ու ես ման եմ գալիս իմ սուրճը որովհետեւ ես այլեւս չեմ ուզում քնել այս սառած լուսնի ստվերում ու սուրճս ինձ ասում է որ ես այդքան էլ երկար ճանապարհ չունեմ ու երբ մի օր կրկին տեսնեմ քեզ դու ինձ կնվիրես մի գեղեցիկ վերջակետ ու մի նամակ որ գրել են ինչ որ մեկի համար բայց ոչ երբեք իմ
։ Քանդված փողոցներ ու քանդված նամակ քանդված բառերով ու քանդված լուսին ու մի « ։ » ու ես իմ նամակը իմ վերջակետից հետո եմ գրում

***
Մենք մի օր անպայման կդառնանք աշնան տերեւ ասում են ինձ իմ նամակները բայց ոչ այս աշուն այս աշնանը թող դեռ ապրի նա ում համար դու ապրում ես ու խելագար քամու նման տերեւների երակներին գրում։

Գիտես ասում ես դու իմ կողքին մերկ պառկած այս հեշտոցի մեջ երբեք արեւածաղիկ չի աճել հետո արտասվում ես իսկ հետո դատարկություն կամ անձրեւ ու աշուն։

Ու տերեւները ինքնասպան ձիերի պես անձրեւի տակ վազում են բախվելով գետնին ու հետո Բախ ու հետո սեքս թեյ ու եթեր ու թերթիր աշնան երկերի ամբողջական ժողովածուն ու կտեսնես որ արդեն քանի հազար աշուն է եղել այս աշխարհի վրա բայց չկա մեկ տերեւ որ գլուխ կգովի որ կենդանի է մնացել։

Վարդը սեղանին դրած չգիտի որ կողքի նստածը տղամարդ է բանաստեղծ տղամարդ իսկ տղամարդը որ վարդի կողքին նստած է չգիտի որ դիմացը վարդ է բանաստեղծի վարդ նրանք երկուսով չգիտեն որ դրսում աշուն է իսկական բանաստեղծների մահվան եղանակը դրսի աշունը որի մելամաղձի տակ այդպես սիրով մեռնում են բանաստեղծները չգիտի որ ապակուց այն կողմ վարդ է թառամող վարդ ու տղամարդ մեռնող տղամարդ որ երկար է սպասել որ աշունը գա որպեսզի մեռնի իր համար անհայտ վարդի կողքին որպես մի չգրված բանաստեղծություն։
Ես մենակ չեմ քանի իմ սերմը իմ մեջ է ու քո մեջ։
Նամակներիս թանաքե հյութը չորացել է թղթի երակներում ու կրկին սեքս թեյ ու եթեր կամ թմրանյութ ու մթանյութ իմ ու աշխարհի բոլոր տերեւների երակներում։
Ու Չարենցը գրում է որ 
Այս աշունը եկավ, բացվեց ինչպես երբե՛ք,...
Ու ես նայում եմ քեզ դու մերկ ես ու մերկ երկ ես ու հետո նայում եմ ինձ քո աչքերի միջից հետո աշխարհի բոլոր մեռած տերեւներին ու հասկանում որ այս աշուն այդպես էլ չեկավ երբեք։
Գիտես ասում ես դու իմ կողքին մերկ պառկած այս հեշտոցի մեջ երբեք արեւածաղիկ չի աճել ու ես քեզ էլ չեմ լսում ու ես մրսում եմ ինչպես մի չգրված բանաստեղծություն։

***
Ես անտանելի հոգնած եմ աչքերս փակվում են բայց ես դեռ իրավունք չունեմ քնելու որովհետեւ եթե քնեմ ով է նամակս գրելու չլինի թե Գիշերը կգրի իմ նամակները։ Ես նրան չեմ վստահում ես չեմ վստահում այն թանաքին որ լուսնի մատներով է հոսելու։
Սպիտակ թղթի վրա գիշեր չի իջնում երբեք կամ սպիտակ գիշերներ նամակներիս մեջ։
Սպիտակ թուղթը իսկական անքննությունն է։
Դու ինձ ասում ես որ այսօր քաղաքի տոնն է իսկ ես ատում եմ այս քաղաքը ոռնացող շատրվանների քաղաքը ու արյունոտ տորֆից սարքած շենքերի քաղաքը ու սարդի մղձավանջներից ծնված քաղաք։
Հետո հանվում ես պառկում կողքս ու հետո ես քո մեջ եմ մտնում ու շողքը կաթ է դառնում ու հոսում է անձրեւոտ փողոցներով ու մենք իրար շողքն ենք խմում ու ես քո ականջին շշնջում եմ որ աստված տղամարդու շողքից ստեղծեց կնոջը ու հետո հանկարծ իմ շողքը դանակ է դառնում ու խրվում քո մեջ ու կաթը հոսում է քո ոտքերի ձեռքերի կրծքիդ վրայով ու դու ամբողջովին սերմի մեջ նայում ես ինձ ու ժպտում ու այդ պահին ես շնորհավորում եմ քեզ քո անիծյալ քաղաքի տոնով։
Իսկ լուսինը ամպերի ետեւում ջղաձգվում է ու հիպերտոնիկ լուսացույցը տարբեր գույներով է թպրտում ու հանկարծ նայում եմ վերեւ ու տեսնում լուսնի բերանի ծայրերից հիվանդ փրփուրներ են հոսում ու սկսում է անձրեւը ու աշունն է սկսվում ու դեղնած նամակը պոկվում է իմ մատների ճյուղերից ու ընկնում հող-սեղանին։
Ու ծաղկավաճառի կողքով անցնում եմ ես ու ծաղիկների թառամող ճառն եմ լսում ու ամեն անգամ բարեւում եմ նրան ու ամեն անգամ հիշում որ մի անգամ եմ նրանից Ծաղիկ գնել բայց մենք միշտ գլխով լուռ բարեւում ենք իրար ու մեր մեջ լուռ ապրում են իմ չգնած ու չվաճառված Ծաղիկները։
Աստիճանները ինձ բերում են իմ դռան դիմաց բացում եմ դուռը գետնին գտնում սպիտակ թուղթ որ փրփուրի պես դեպի իմ ափն է շպրտվել վերցնում եմ այն մոտենում սեղանիս ու ուզում եմ գրել քեզ նամակ բայց զգում եմ որ ես անտանելի հոգնած եմ աչքերս փակվում են բայց ես դեռ իրավունք չունեմ քնելու որովհետեւ եթե քնեմ ով է երազս գրելու ու դրա համար խորը քուն մտնելուց առաջ իմ ներսի խելագար բանաստեղծը գրում է
ԱՇՈՒՆ Է ՈՒ ԹՌՉՈՒՆ-ՆԱՄԱԿՆԵՐՍ ՉՎՈՒՄ ԵՆ ԴԵՊԻ ՏԱՔ ՀԵՇՏՈՑՆԵՐ։

***
Աշունը մոլագար գրամոլի պես իր տերեւ-նամակներն է գրում ու գցում գետնին ու նա գիտի որ իր գրած ամեն մի բառը իր սիրեկան ձմեռը ուշադիր կկարդա ու կզգա նրան իր ամեն փաթիլով։

Ու թանաք-անձրեւը իր ստորագրությունն է թողնում տերեւների վրա ու գրում հասցեն ուղղակի ՁՄԵՌ։
Ինչու են ձմռանը ընդառաջ ծառերը մերկանում մտածում եմ ես նայելով այդ վեհ փոստատարներին ու պատասխանում որովհետեւ միայն իսկական մերկությունը կարող է ոտք գցել ձմռան գեղեցկության հետ։

Իմ սենյակում մութ է ու դու նստած ես իմ վրա ու կուրծքդ իր մեծ ու տաք երակների ծանրությունից կախված է ինձ վրա ու երկու ողկույզ վարդագույն ստինքներ ու ամեն ողով ես ուզում եմ քեզ ու զեխ զիստերդ խազեմ մեխվելով քո մեջ։
Հետո մի կրքոտ ու քրտնած քամի փշաքաղված քամի ու այդ ուժից առնանդամ-խատուտիկից սպիտակ խոսք է դուրս գալիս սպիտակ պտույտ ու դու ժպտում ես ու ասում որ այս է իսկական խատուտիկի գինին։

Հետո ես քեզ եմ տալիս քո գուլպաները որ շպրտել ես գրքերիս վրա ու մեծահոգաբար թույլ ես տվել իմ բառերին համբուրել քո անցած ճանապարհները ու ճտքավոր կոշիկներդ եմ մեկնում քեզ ու առնանդամս սիրուց ճաքել է քո ճեղքում։

Աչքերս բացում եմ ու տեսնում որ լուսինը խատուտիկի սերմ է ու լուսինը աշուն է կարդում ու դու հագնում ես շորերդ ու դուրս գալիս իմ բնակարանից ու դուրս գալիս իմ բերանից։
Հանկարծ իմ երակի ուրվականն եմ տեսնում ու անհապաղ կտրում եմ նրան ու նրանից իմ արյան ուրվականն է հոսում։

Նամակը փակեցի դրեցի անկյունում ու տեսա լուսնի ստվերի տակով դանդաղ երկինք բարձրացող ինքնաթիռը ու հասկացա որ մարդիկ գնում են այնտեղ որտեղ ես երբեք չեմ մեռնի ու ես կմեռնեմ այստեղ այստեղ որտեղ իմ գրած ամեն մի բառը իմ սիրուհի աշունը ուշադիր կկարդա ու կզգա իր ամեն տերեւով իսկ հիմա ես այստեղ եմ այստեղ կարող եք գրել ինձ։ Հասցես ուղղակի ԱՇՈՒՆ։

 Լուսանկարը՝ Միսակ Սարգսյանի
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ