Այս երկիրը միայն խորհրդարանական ընդդիմության երկիրը չէ

Այս երկիրը միայն խորհրդարանական ընդդիմության երկիրը չէ

Հարցազրույց ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Գեղամ Նազարյանի հետ:

- Իշխանական շրջանակները չարախնդում են, նշելով, թե ընդդիմությունը ձախողել է պայքարը, ոչինչ չի անում, պասիվացել է: Ինչո՞ւ են ընդդիմադիրներն այսքան պասիվ, ինչո՞ւ ակցիաներ չեն իրականացնում, իրենց բողոքի ձայնը չեն բարձրացնում: Մի՞թե իշխանությանը հաջողվեց թեւաթափ անել ընդդիմությանը: Չէ՞ որ հիմա ավելի շատ է խոսվում խաղաղության պայմանագրի մասին:

- Եկեք այդ պայմանագրին չանդրադառնանք: Ընդհանրական կարող եմ ասել. մենք պետք է այնպիսի մթնոլորտ ձեւավորենք, որ մարդիկ հասկանան, այսպես կոչված, խաղաղության պայմանագիրը, որն իրականում Հայաստանի հավերժ ստորացման պայմանագիրն է, չպետք է ստորագրվի: Պետք է հասարակությունն այդ գիտակցությունն ունենա: Այս իշխանությունները պետք է ինքնակամ հեռանան, հիմա կհարցնեք՝ հավատո՞ւմ եք ձեր ասածին, կասեմ` այո, հավատում եմ: Նրանք, տեսնելով երկրում առկա իրավիճակը, ստիպված կարող են հեռանալ: Ես հենց այնպես չեմ ասում:

- Ի՞նչ ասել է՝ ինքնակամ հեռանալ, ինչպե՞ս:

- Պետք է երկրում կարողանանք այնպիսի մթնոլորտ ձեւավորել` բոլորս միասին, որ անկախ մեր հայացքներից, կարողանանք այս վիճակից դուրս գալ: Եթե մենք սիրում ենք մեր երկիրը, ապա պետք է այդպես պայքարենք: Պետք չէ սիրել աթոռը, պետք չէ սիրել գեղեցիկ տունը:

- Ի՞նչ անել, ինչպե՞ս համախմբել մարդկանց:

- Ակցիաներով, խորհրդարանական ընդդիմության պահվածքն ու դիրքորոշումը խորհրդարանում եւս կարող են իրավիճակը փոխել: Հասարակական կազմակերպությունները եւս կարող են նպաստել: Այս երկիրը միայն խորհրդարանական ընդդիմության երկիրը չէ: Պետք է պայքարեն հոգեւորականները, բանվորները, գյուղացիները, բիզնեսմենները: Եթե չլինի Հայաստանը, մենք չենք լինի: Եթե կան մարդիկ, որոնք մտածում են, թե արտասահմանում թաքուն պահած իրենց փողերով երջանկանալու են, սխալվում են: Առանց Հայաստանի հայ չի լինելու:

- Խորհրդարանական ընդդիմությանը վստահեց հասարակության մի ստվար զանգված: Ենթադրվում էր, որ հենց ընդդիմադիրները պետք է հասարակությանը համախմբեին: Այժմ տպավորություն է, թե ընդդիմությունը պառակտված է:

- Ես այդ բառը` «պառակտված», չեմ ընդունում: Չեմ ուզում «ընդդիմություն» բառն օգտագործել, հակված եմ օգտագործել «ժողովուրդ», «հասարակություն» բառերը: Սա քաղաքական պայքար չէ, թե այս կամ այն ուժը պետք է գա իշխանության, սա մեր ապագայի խնդիրն է: Հստակ է, որ մեզ պետք է արժանապատիվ երկիր, որը կկարողանա հետագա հաջողությունների հիմքը դառնալ: Հակառակ դեպքում ունենալու ենք ստորացված հայրենիք, որն աստիճանաբար վերանալու է: Կարճ ասած` խորհրդարանական ընդդիմությունը պետք է իր գործն անի, եթե մենք իսկապես ցանկանում ենք ունենալ արժանապատիվ երկիր: Պետք չէ ստեղծել ինչ-որ կազմակերպություն եւ ասել՝ այս կազմակերպության անդամ ենք: 90-ականների սկզբին մթնոլորտն այնպիսին էր, որ կոմունիստական իշխանությունները գիտակցեցին, որ դիմադրությանը չեն կարող դիմակայել, դրան հաջորդեց խաղաղ պայմաններում իշխանությունը հանձնելու պրոցեսը: Հիմա մենք կարո՞ղ ենք ստեղծել նման մթնոլորտ, այո, կարող ենք, եթե մեր նպատակներն ազնիվ են: Եթե իրոք մեր անձնական ու ներթիմային շահերը չենք գերադասում պետության շահերից: Մեզ ազնվություն է պետք: Այս երկրին ու ժողովրդին սուտը խանգարում է:

- Առաջիկայում ի՞նչ ծրագիր ունեք:

- Եկեք այսպես ասեք` նոր ու հին պայքար լինել չի կարող, որովհետեւ խնդիրը նույնն է: Եթե նկատի ունեք՝ փողոցային գործողություններ լինելու են, թե ոչ, ապա ես պետք է ասեմ, որ այդ մասին որեւէ տեղեկություն չունեմ: Այն, որ մենք զբաղվում ենք հիմնական խնդիրներով, դա քննարկման ենթակա չէ: Մեր բեռն է, մեր գործն է, եւ մենք դա պետք է անենք ամենուր: Ընդդիմությունն ինչ-որ բան անելու համար պետք է կարողանա ժողովրդի օգնությամբ ձեւավորել այն միջավայրը, որը կիմաստավորի պայքարը: