Կորոնավիրուս կամ… հոգու խեղաթյուրում

Կորոնավիրուս կամ… հոգու խեղաթյուրում

Երեկոյան իքս ժամն է: Անձրեւը սաստկացել եւ հաղթում է փողոցների սելեւատար դիտահորերի հզորությանը՝ տեղ-տեղ առաջացնելով փոքրիկ գետակներ: Անձրեւի ցայտումներն իմ ննջասենյակի պատուհանագոգի վրա միագիծ կաթիլների մի արծաթյա ներդաշնակություն են ստեղծել եւ մերթընդմերթ ձգվելով՝ մեղրածորի նման պոկվում են գոգից եւ անէանում գիշերվա խավարի մեջ:
Լուսինը խռովել եւ թաքնվել է հեռու-հեռվում. ասելու բան չունի:

Քամին երգապար է սկսել բողբոջ-տերեւիկների հետ ու փոխանակ այն վերափոխի գիշերային սերենադի եւ իր գարնանային հովով ջերմացնի նրանց, սուլում ու ոմանց «աղբարկղային աշխարհն» է ուղարկում. անիրավի մեկն է:

Մութը հետզհետե թանձրանում եւ իմ ննջասենյակի պատուհանից ներս է խուժում, ու տխրությանս չափորոշիչները ստանում են գերադրական աստիճաններ:
…Արդեն մի քանի օր է, ինչ անընդհատ տխուր եմ: Ծիծաղիս մեջ ներքուստ ընդգծված տխրություն կա, որն աննկատելի, բայց սարից գլորվող ձնագնդի նման անընդհատ մեծանալու եւ վիթխարի չափերի է հասնելու:

Սկսել եմ նմանվել վայրի այծյամի, որին բերել եւ գցել են վանդակ, նրա նկատմամբ տածվել արտակարգ հոգատարությամբ, բայց այծյամի հայացքը թափառում է հեռու անտառներում՝ գտնելու իր կորսված ազատություն-օդը:

Ես հիվանդ չեմ, բայց նաեւ հիվանդ եմ, որովհետեւ կորցրել եմ իմ ազատություն-օդը, որովհետեւ տանը մնալով՝ այլեւս օդ չկա շնչելու, որովհետեւ իմ գենետիկ ազատասիրությունը բախվել է միատիպ առօրյայի հետ, եւ սկսել եմ վերածվել կրկեսային վարժեցված շան: Գուցե՝ ճագարի: Չէ՝ շան: Պատմեմ՝ ինչու. առավոտյան վեր եմ կենում, լվացվում, սափրվում, նախաճաշում եւ նստում համակարգչի առաջ, նույնը կրկնում հարյուր անգամ: Ձանձրացել եմ: Հայկական եւ ռուսական հեռուստաալիքները խոսում են միայն կորոնավիրուսի մասին. նույնը՝ հազար անգամ: Զզվել եմ:

Հոգնել եմ նաեւ լրագրակրպակների փակ դռներին նայելուց:
Ինքնամեկուսանա՞մ: 

Պարզվում է, որ ինքնամեկուսացման լավագույն տեղը զուգարանն է: Ինչո՞ւ: Որովհետեւ կորոնավիրուսը խուսափում է զզվելի հոտերից: Ո՞վ ասաց: Նրանք, որոնց ասելով՝ թթի օղին, սխտորը սատկացնում են կորոնավիրուսին եւ նրա մուտանտներին: Ինչեւէ: Նստում եմ փակ զուգարանակոնքի վրա, կից դարակից վերցնում ու կարդում Ֆրիդրիխ Նիցշեի «Բարու եւ չարի հակադարձ կողմը» գրքի մի հատված եւ, ի հակադրություն վերջինիս, զարմանում, թե ինչով է զբաղված այս ինքնասպան մարդկությունը:

…Իսկ հետո՞: Հետո՝ մեր բակում մի շուն կա: Անուն էլ չունի: Բայց ես նրան Բողար եմ կոչել ու երեկոյան ժամերին, երբ դուրս եմ գալիս Թումանյան փողոցով քայլելու, նա միշտ ուղեկցում է ինձ: Տխուր շուն է: Մի քանի անգամ ես նրա համար խորոված միս եմ բերել, նա կերել ու էլի տխուր աչքերով նայել է ինձ: Հավանական է՝ բան է ուզում ասել այս միատարր օրերի մասին: Առիթը չուշացավ:

Ժամը 23-ն անց է: Նրա հետ քայլում եմ մեր փողոցով: Պարեկախումբը կանգնեցնում է ինձ, պահանջում փաստաթղթեր եւ հորդորում վերադառնալ տուն: Համոզում են: Տունդարձի ճանապարհի առաջին հիսուն մետրն անցնելուց հետո թեքվում եմ դեպի մեր շենքը, թեթեւակի հետ շրջվում եւ տեսնում, որ շունը նստած է այն նույն տեղում, որտեղ ոստիկանները կանգնեցրել էին ինձ: Չի շարժվում անպիտանը: Կարծես հրահանգի է սպասում: Ձեռքով կանչելուց հետո դանդաղ մոտենում է, միասին մտնում ենք բակ, եւ նա սկսում է չարաճճիորեն խաղալ ոտքերիս հետ: Առաջին անգամն էի նրան տեսնում այդպիսի կայտառ վիճակում: Գուցե ուզում էր հասկացնել, որ ոստիկաններն իրեն չհորդորեցին, որովհետեւ կորոնավիրուսի օրերին, միատիպության պատճառով, մարդկային հոգեբանությունն այնքան է խեղաթյուրվել, որ մարդ-շուն հարաբերություններում հաստատվել է մի նոր տանդեմ՝ վերջիններիս նախապատվությամբ…
…Իսկ մարտյան գիշերային խավարը «նստում» էր քաղաքի փողոցների վրա՝ իր բազմաթիվ հարցականներով:

Սեւադա ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ