Հպա՞րտ, թե՞ նվաստ 

Հպա՞րտ, թե՞ նվաստ 

Ցավոք սրտի, Ռուսաստանը կրկին վերածվեց «սրբի դռան», ուր Հայաստանից մեկնում են խաղաղություն եւ անվտանգություն մուրալու, իշխանափոխություն խնդրելու, հույս ու հեռանկար ստանալու։ Ժամանակին մենք ծաղրում էինք «դաբրոյի» համար ընտրություններից առաջ Ռուսաստան մեկնող քաղաքական գործիչներին։ Ասենք, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի՝ նախագահական ընտրությունների նախօրեին Մոսկվա մեկնելը մեծ աղմուկ բարձրացրեց եւ նրա ռեյտինգի վրա ազդեց։ Անգամ 2013 թվականին մեր՝ ԵԱՏՄ մտնելը եւ Սերժ Սարգսյանի կողմից եվրոպական ինտեգրման փոխարեն ռուսական ուղին ընտրելը դաժան քննադատությունների արժանացան, թեեւ հոգու խորքում բոլորս հասկանում էինք, որ մենք այլ ընտրություն պարզապես չունենք։

Հիմա երանությամբ ենք հիշում այդ ժամանակները։ Դրանք ինքնիշխանության եւ ինքնուրույնության, բարձր արժանապատվության եւ ազգային պետության ժամանակներ էին, երբ ռուսի հետ հավասարը հավասարի հարաբերություններ ունեինք, եւ անգամ միլիոնանոց հայ համայնքը Ռուսաստանում եւ միլիարդների տրանսֆերտները՝ դեպի Հայաստան, մեզ չէին նվաստացնում։ Մենք մեզ փոքր, բայց ինքնիշխան պետության հպարտ քաղաքացիներ էինք համարում։

Երկուսուկես տարի մեզ «Հայաստանի հպարտ քաղաքացիներ», իսկ նախկիններին՝ «ռուսի կոշիկը լիզողներ» անվանող Նիկոլ Փաշինյանը հետեւողականորեն քայքայեց հայ-ռուսական հարաբերությունները եւ մեզ դարձրեց Ռուսաստանի մի մարզ։ Եվ հիմա ոչ թե բարձր պաշտոնյաներն են ռուսի կոշիկը լիզում՝ հանուն մեր անկախության ու անվտանգության, այլ մենք բոլորս պատրաստ ենք «լիզել» ցանկացած կոշիկ, որպեսզի պաշտպանենք մեր երկիրը, Սյունիքն ու Արցախը։ Նա ոչնչացրեց բանակն ու զինվորին, նվաստացրեց, պառակտեց ազգը, մեր հպարտություն Արցախը դարձրեց հայաստանցի լյումպենի ատելության առարկան։