Էլսա Լոպես․ Կիրակի օրերին չի անձրեւում

Կիրակի օրերին չի անձրեւում։
Ես մեռածի պես քարանում-մնում եմ պատշգամբների հետեւում
եւ օրվա կեսից սպասում եմ ինչ-որ 
նորության:
Բայց դու երբեք չես գալիս:
Դու մոռացել ես իմ վարսերը,
դրանց ճախրանքը թեթեւ՝ քեզնով 
զմայլվելիս:
Իմ ափերը կորսված են քեզ համար,
եւ դու մոռանում ես հարավն ու շուրթերս:
Դու մոռանում ես լույսը,
անթառամ ծաղիկն
ու ծովը` նարնջենի։
Դու մոռանում ես, որ գոյություն ունեմ
եւ որ, գուցե, քեզ սիրում եմ ավելի, ավելի, քան երբեւէ:

***
Մեզ բաժանում են վեց գետ,
մի սար,
ծովը,
փոթորիկները,
երկու անիրական կղզի
եւ բետոնե մի պատ:

***
Որովհետեւ ոչինչ չունեմ քեզ առաջարկելու,
Մի քիչ մեղմելու համար այսքան ցավը, 
Այսքան արտասուքը, այսքան տագնապը, 
Այսքան խավարը, այսքան լռությունը, 
Այսօր ուզում եմ նվիրել քեզ միակ բանը, որ իմն է. 
Նվիրում եմ քեզ անունս, նրա տառերը, 
Նրա շեշտերը եւ սերը՝ նրանում ամփոփված,  
Եվ այսօր, դեկտեմբերի 13-ին, 
Բալասանի պես ցողում եմ գլխիդ՝
այնքան ամպոտ եւ այնքա՜ն տխուր:

***
Դու առաջինը կմեռնես, գիտեմ։
Չկարծես, թե դա ինձ հուզում է:
Տոնական կհագնվեմ,
բարձր կրունկներով՝ աստղերին կնայեմ
ու կքայլեմ հրապարակներով, 
ասես հանդիսություն է։
Ա՛յ, կտեսնես,
երբ մեռնես,
մեր ընկերները կգան թաղմանդ։

Կլինեն ծաղկեփնջեր, ընծայաբերումներ,
ինչ-որ թռչուն կթմբկահարի 
պատուհաններին,
եւ խորանը փշուր-փշուր կլինի 
պատարագին։
Քեզ չտեսնելու համար ակնոց կդնեմ,
այն՝ ծովին նայելունը եւ ծովն իմ ձեւով տեսնելունը:
Կլսեմ տողերդ,
նրանք, որ գրել ես մինչեւ դրանք կարդալս,
կհետեւեմ արձաններին,
եւ կհոսեն դեպ ինձ արցունքներդ… 
ու սերը, որ չունեցա:

Պատկերացնո՞ւմ ես, սիրելիս,
դու այնտեղ, մեռած, այնքան հանդիսավոր եւ այնքա՜ն անշարժ,
իսկ ես վարդաբույր իրարանցում՝ հետեւի նստարանին:
Ես, կարմիր հագած, մազերս սեւ հյուսած,
ու չափազանց ճերմակ ձեռքերս, որ շոյում են հայելիները,
ուր դու ես նայել:
Առանց մի արցունքի։
Փաթաթված ցավով, որ իմն էր միշտ։

Մտածելով քո շոյանքների 
եւ արեւոտ կեսօրին քնելու կատարյալ երանության մասին,
որ էլ երբեք չի լինի:
Պատկերացնո՞ւմ ես, սիրելիս։
Թոռներդ են, հարազատներդ,
իսկ վերջին նստարանին մի 
գեղեցիկ աղջնակ,
աչքերիդ լույսը՝ ճերմակ թեւերի կամարին:

Հռետորներ կգան եւ կխոսեն տաղանդիդ մասին,
կխոսեն քո վայրի դիմախաղից,
այն հաճելի պահերից, որոնց 
մասնակիցն էիր,
վայրերից ու դեպքերից հիշարժան:
Կխոսեն քո շարժուձեւից, քո մուգ շարֆից,
շուրթերիդ փոփոխական ժպիտից,
ծովից, որ երջանիկ պահերիդ վկան է:
Կարտասվեն դպիրները, կապարե 
կույսերը,
մոմե հրեշտակները:
Եվ ոչ ոք երբեւէ չի իմանա, որ ես մեռել եմ քեզ հետ:

***
Մեռյալները սարսափելի չեն. 
սարսափելին սրերն են՝
մանուկների վարդագույն պարանոցին,
Զայրույթի աչքերը, 
Բազուկները՝ ուղղաձիգ խաչված՝ 
մարմնի վրա: 
Սարսափելին հայացքներն են
եւ այս աղեղը՝ ուսին ձգված,
որ սպասում է ճանապարհիդ, 
որպեսզի խափանի թռիչքդ: 
Մնացյալը մասն են այն մյուս՝ 
ուրիշ մարտերի,
որ ես եւ դու գիտենք:

Թարգմանությունն իսպաներենից՝ Աղավնի Գրիգորյանի
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ