Աիդա Հարությունյան. Հիշի՛ր ինձ, Էմիլի

Աիդա Հարությունյան. Հիշի՛ր ինձ, Էմիլի

Էմիլի, իմ անցած ճանապարհով
ոչ ոք չի քայլում:
Անձրեւներից հետո
ջրափոսերը 
մաքուր են մնում, 
այնքան մաքուր, 
որ ձին խոնարհվում է
ջուրը խմելու։

Ոտնահետքերս չեն երեւում, 
Էմիլի, կոնքագոտիս քաշում եմ
հետեւումս ծալված ձեռքերով,
ճանապարհով, 
որով անցնում եմ, 
մաքրում եմ ոտնահետքերս՝
կարճելով մղոնները, 
որ այդպես էլ չեղան:

Դու հայելիներ ունես,
անունները՝ Լավինիա եւ Սյու,
նրանք ամեն օր աճում են դեպի քեզ, 
ես` 6 շրջանակ ամբողջ քաղաքի մեջ
(տան պատերը, առաստաղը եւ հատակը),
ամեն օր դուրս եմ գալիս 
գլխավոր շրջանակից՝ որպես հյուր, 
եւ վերադառնում, ինչպես տանտեր,
դու ոտնաձայներ ես լսում.
ես քայլում եմ ամեն օր, որ հիշեն ինձ, 
ծնողներս ոտքերիս եւ հատակի
զուգերգը լսել սովորեցրին,
չգիտեմ` երաժշտական գործիք եմ, թե երգիչ,
երկաթե խողովակի վրա մագլցած 
խաղողի վազը քայլում է առաջ, վերեւ,
ես նրա դիմաց անընդհատ երերացող ծառն եմ,
մատներս գունավորվում են ամռան ամիսներին...

Ծնողներս դանդաղ գնում են, Էմիլի,
երանի Բրայթը սիրահարվեր ինձ մինչեւ նրանց գնալը.
հայրս անտառային մանուշակներ կբերեր,
մայրս կզարդարեր ինձ,
նրանց աչքերի կաթիլները
եղեւնու ճյուղեր կդառնային այտերիս վրա, 
ո՞վ է երազել այսպիսի վերջ,
երեւի մինուճարները...

Իմ գնալուց հետո դաշտերում 
ոչ մի թռչուն չի մնա,
որովհետեւ ես մի տարածություն եմ,
որտեղ բարձր լռում են,
որտեղ մառախուղը միայն լուսավորում է,
որտեղ նավը ջուր չի սիրում...

Էմիլի, ծիծեռնակներին միշտ թռչելիս եմ տեսնում՝
կապույտ ճանապարհին,
որ գնում է դեպի ձեռքիս ափը,
հայացքներն առաջ են ուղղվում,
փակում ճանապարհս,
ես չեմ շարունակվում...

Երբ ձեղնահարկ եմ բարձրանում,
ձեռքս տանում եմ դեպի գաճաճի 
տան դուռ հիշեցնող պատուհանից
ներս ընկնող լույսի ծուխը,
պետք է, որ ձմռանը 
բերանից դուրս եկող գոլորշու պես
մի բան երեւար օդում, 
բայց ոչինչ չկար:
Ես էլ չկամ:

Էմիլի, փոքրացած շորերիցս թութունի  
եւ ընկուզենու տերեւների հոտ է գալիս,
ես չեմ հիշում ինձ...
 

«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ