Մարինա Գեւորգյան. Դու գիտես հայրաբար...

Մի հեռավոր աշուն,
մի օր արեւավոր,
դու ելել ես ճամփա 
տիեզերքի միջով,
քայլել, քայլել անհուն
լույսի միջով, մթի,
բարու-չարի կռվով
իջել թիկնել ես լուռ
Արարատին․․․
Մի օր այսքան սիրուն
դեղին-դեղին սրտով
թեքվել ես արեւին,
դարձել ես
Տուն․․․
Թռչնագիր աղոթքով 
տարածվել ես խոհուն
հորիզոններն ի վեր,
դու դրախտն ես տեսել, 
քեզ օրոր են ասել երգեհոնով յոթ երկնքի,
Դու խմել ես ջուրը հավերժության,
գաղտնագրերով ծաղկած գորգը հողի
գարնան դողով
փայփայել է սերմը վաղվա հույսի․․․
Մի հեռավոր աշուն, 
սիրո նման սիրուն,
արեւի եզերքից
եկել ու դարձել ես մեզ տուն․․․
ասեմ ու հավատամ, ասեմ՝ 
չհավատան, 
թեկո՛ւզ․․․
ով տեսել է, նա ինձ կհասկանա,
քեզ աշնանը տեսած աչքերին երանի՜․․․

***
Ժամանակի իմ մեքենան ընկավ մի օր,
ասում էին՝ մնա, ո՞ւր ես գնում, 
այնտեղ 
հիմա մեծ վերքեր կան հողին, 
ու մարդու կրծքի ձախ կեսում՝  ոչինչ․․․
Բայց ամեն գիշեր ունի լուսաբաց,
ես տեսել եմ․․․
եկա՝ ասեմ, որ լավ է լինելու, 
որ կա՛ ուրիշ մի ժամանակ,
որ գալու է․․․
այնտեղ սիրում ենք քեզ ապրելու չափ, 
ու կրծքի ձախ կեսում՝  սիրո 
թաղար,
եւ դու՝  միակ լուսատարածք՝  
մեր լինելու համար․․․

***
Քեզ մի հեքիաթ ասե՞մ՝  քնես,
զորավորս,
քնես ելնես՝ ցավը անցնի, ինչպես մայրս կասեր,
երբ ծունկս քերծում էր հող ու քարդ,
կար, եղել է, լինում է, կա՛ երկիր,
ասին՝ ով է բռնել, գնա ճամփադ,
գնաց-գնաց-գնաց փշերի կարմիր գորգն ի վեր․․․
անցավ յոթ սար, ծովից ծովեր,
քառսուն գազ խոր հորում 
չկարողացան փակ դնել
նրա արդար կամքին,
նրա բազկի խաչին կապանք դնել չեղավ․․․
հիմա՛ էլ չի լինի, ո՛չ էլ հետո․․․
աչքդ փակիր, քեզ օրորեմ՝  քնես,
իմ հոգնաբեկ ճամփորդ, ազնիվ պայքարողս,
նոր օր բացվի,
քեզ կանաչ-կարմիր նարոտով ճամփա դնենք,
էլի՛ գնաս դարերն ի վեր բարով․․․
ինչպես մայրս կասեր՝ այս գիշերն էլ կանցնի, քնիր,
զորավո՜րս,
քեզ քո մասին հեքիաթ ասեմ՝  ուրի՜շ-ուրի՜շ,
էլի բարին դու ես,
ու երեք խնձորը երկնքից չէ՝
հողիդ ծառերից է․
որդիներս կծեն-ապրեն
այսօր, վաղը եւ միշտ
Քո լինելու մասին․․․

***
Այս հողի սիրուց ծաղկած
լույս, 
չիչխանի հատիկը
թեյի մեջ,
աշնան թանաքով 
արեւի ծաղիկը գրելու
առավոտ,
արի՝
անձրեւի խշշոցով,
ճնճղուկների ու 
շտապող քայլերի աղմուկով,
լույսի հաղթությամբ,
շարականով հույսի,
ճամփան գտնելու
եւ ապրելու, 
եւ ապրելու հազար պատճառով
ամեն օր, ամեն օր...

***
Ուսերին աշունե գլխաշոր,
Ու երկինքն անձրեւոց 
թափանցիկ՝
Անցնում է աստծո աշխարհով
Մի սիրուն, անձրեւաչ Հայրենիք։
Ինձ գրկել, ասում է՝ արեւի՛ր,
Ձյունում են օրերը-կհալվեն,
Մշուշներն ու քամին՝ անցողիկ,
Արմատիդ հավատա՛, իմ աղջիկ։
Այս հողը կակաչե մի մեծ սիրտ,
Հաց-գինին էն գլխից օրհնված,
Անցնում է Աստծո աշխարհով 
Մի սիրուն, արեւաչ Հայրենիք։

Երկիր

ամեն անգամ 
գրկում եմ բոլոր ծաղիկներդ,
շոյում եմ բոլոր քարերդ,
հայացքի տարողության չափ 
փորձում եմ կլանել,
տանել օրը, օդը,
բնապատկերներն 
աստվածատուր,
եւ լինել երջանիկ, որ կաս,
որ կամ քո երկնքի տակ, 
քո հողին,
քեզ հետ եմ՝ անբաժան, 
ամենուր․․․
այնքան սիրուն ես, երբ արեւը 
իջնում է սարերից․
չեմ ուզում՝ մայրամուտները վերջանան․․․
ամեն անգամ սեղմում եմ սրտիս
որդիներիս ձեռքերը՝ դեռ զենք չբռնած․․․
երազում եմ, որ 
նրանք շոյեն քարերդ,
ծաղիկներդ հավաքեն սրտինների համար,
ու ես նույն երջանիկը լինեմ,
որ կաս, որ կանք քո հողին,
քո երկնքի ներքո
խաղաղության օրոր ասեն
ազատության քամիները 
ցորենի արտերին,
լեռներին,
սահմաններին․․․
սիրուն ես ավելի, երբ 
արեւը տեսնում է քեզ 
տիեզերքից․․․
երանի լուսաբացները 
երբեք, երբեք, երբեք 
չուշանան․․․

***
Դու
հայրաբար գիտես,
ծառերդ հիշում են 
այն աչքերը ծաղկաթափվող 
Քո մասին սրտինը 
գաղտնագրելու պահին․․․
բանաստեղծել քեզ 
աշնան երգով օրորուն,
ու գարնանը վերքերիդ նախշել
թռչնատառ հույսի ավետարան,
ասել՝ կեցո եւ պահպանեա,
ասել՝ օրհնիր 
խոհուն քո լռությամբ զորեղ,
երկիր, 
ու հայրաբար,
նրան, որ հողիցդ է ու մի օր հետ է գալու,
ներիր ծանր ու թեթեւը, 
թե չներես էլ․․․ ջրերդ կհիշեն՝
հավերժությանդ երակին 
նա շնկշնկան 
երկու ծառ է ծաղկել․․․

«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ