Իրավաբան գիտնականի քողի ներքո համակարգ են սողոսկել արդարադատության հետ աղերս չունեցող անձինք
Բարձրագույն դատական խորհուրդը վճռաբեկ դատարանի հակակոռուպցիոն պալատի դատավորի թափուր տեղի համար առաջադրել է 9 անձի թեկնածություն։ Ուշագրավ է, որ գեթ մեկ օր դատական իշխանությունում չաշխատած փաստաբաններ Գեւորգ Գյոզալյանը եւ Արթուր Դավթյանն ընտրվել են վճռաբեկ դատարանի հակակոռուպցիոն պալատի դատավորներ: Փաստաբան Ալեքսանդր Կոչուբաեւը «Հրապարակի» հետ զրույցում նշում է, որ նման ընտրությունը խոսում է միմիայն քաղաքական շահեր հետապնդելու մասին: Նրա պնդմամբ` օրինակ Գեւորգ Գյոզալյանը վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան փաստաբանն է, իսկ Լիպարիտ Մելիքջանյանն իջեւանցի է, վարչապետի մանկության ընկերն է, եւ, ըստ փաստաբանի` դատավոր դառնալու նրա միակ արժանիքը թերեւս սա է:
- Բարձրագույն դատական խորհուրդը վճռաբեկ դատարանի հակակոռուպցիոն պալատի դատավորներ է առաջադրել մարդկանց, ովքեր փաստացի գեթ մեկ օր իրենց գործունեության ընթացքում դատավոր չեն աշխատել: Որքանո՞վ է օբյեկտիվ այս ընտրությունը:
- Ես կառաջարկեի ոչ թե սեւեռվել այն հանգամանքի վրա, որ վերոնշյալ անձինք գեթ մեկ օր դատավոր չեն աշխատել, այլ պետք է փաստել մի շարք այլ, իմ կարծիքով` առավել կարեւոր հանգամանքներ։ Արդյո՞ք անաչառ դիտորդի մոտ, ով պետք է վճռաբեկ դատարան բողոք ներկայացնի, չի կարող ընկալում ստեղծվել, որ, օրինակ, Արթուր Դավթյանին մակագրված վճռաբեկ բողոքը քննվելու է անաչառ պայմաններում, այն պարագայում, երբ Արթուր Դավթյանն առնվազն վերջին չորս տարվա ընթացքում եղել է իշխանական խմբակցության պատգամավոր: Կամ՝ եթե քննվի ընդդիմադիր գործչի կոռուպցիոն բնույթի գործ, եւ նա վճռաբեկ դատարան բողոք ներկայացնի, արդյո՞ք բողոք ներկայացնողը կարող է վստահ լինել, որ գործը քննվում է անաչառ անձի կողմից: Գեւորգ Գյոզալյանն էլ Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան փաստաբանն է: Վարչապետի ընտանիքին վերաբերող մի քանի գործեր նա է պաշտպանել, բոլորովին վերջերս էլ Նիկոլ Փաշինյանի շահերն էր ներկայացնում: Հասկանալի է, չէ՞, որ անձը, ով վճռաբեկ դատարան կարող է բողոք ներկայացնել, այս անձանցից չի կարող ակնկալել արդար եւ անաչառ գործի քննություն, մեկ պարզ պատճառով` գործը քննում է Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան փաստաբանը: Ընդ որում, նշեմ, որ դատարանը ոչ միայն պետք է անկողմնակալ լինի, այլեւ` երեւա հենց այդպիսին: Հենց այս գաղափարախոսությունն է դրված Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի որոշումներում. այն է` դատավորը ոչ միայն պետք է անկախ ու անաչառ լինի, այլեւ` կա հատուկ պահանջ, որ այդպիսին երեւա հանրությանը: Լիպարիտ Մելիքջանյանի միակ վաստակն այն է, որ իջեւանցի է, Նիկոլ Փաշինյանի մտերիմը: Հիմա այս բոլոր հարցերի պատասխանները ստանալուց հետո միայն կարելի է գալ Ձեր այն հարցին, թե որքանով է իրավաչափ՝ դատական իշխանությունում չաշխատած մարդկանցից սպասել որակյալ քննություն` վերջին երրորդ դատական ատյանում: Միանշանակ, այստեղ եւս կան խնդիրներ: Թեեւ Արթուր Դավթյանն ու Գեւորգ Գյոզալյանը նախկին փաստաբաններ են, սակայն ես հակված եմ կարծել, որ փաստաբանի եւ դատավորի մոտեցումները բոլորովին տարբեր են: Մինչեւ 2018 թվականը մենք հասել էինք մի հանգրվանի, երբ դատավորի պաշտոնին հավակնում էին հենց դատավորի օգնականները: Վերաքննիչ դատարանի դատավորի պաշտոնին կարող էր հավակնել առաջին ատյանի դատարանի դատավորը, վճռաբեկ դատարանին էլ վերաքննիչի դատավորները կարող էին հավակնել: Այս կառուցակարգը, որը, ի դեպ, գերազանց աշխատում էր, խաթարվել է այսօր: Խաթարվեց, որովհետեւ այսօր իրավաբան գիտնականի քողի ներքո դատական համակարգ են սողոսկել եւ շարունակում են սողոսկել առհասարակ արդարադատության հետ որեւէ աղերս չունեցող անձինք, ինչը, մեծ հաշվով, դատական իշխանությանը հեղինակազրկում է: Այսօր մենք՝ փաստաբաններս, երբ վստահորդի հետ քննարկում ենք գործը, մենք չենք քննարկում գործի փաստական հանգամանքները: Չենք խոսում կալանքի հիմքերի առկայության մասին, չենք խոսում այն մասին, թե մեղադրանքը հիմնավո՞ր է կամ հիմնավո՞ր չէ, մեր եւ մեր պաշտպանյալների թիվ մեկ քննարկման հարցն այն է, թե գործն ում կմակագրվի: Սա արդարադատության ոլորտի համար առաջին ցուցանիշն է: Հենց այս ամենը խոսում է այն մասին, թե ինչպիսին է մեր արդարադատության որակը, ինչն աղետալի է: Վերաքննության ինստիտուտն այն աստիճան է խեղվել, որ գրեթե վերաքննիչ բողոքներ սկսել ենք առհասարակ չներկայացնել: Նույն իրավիճակը սպասվում է նաեւ վճռաբեկ դատարանում: Հատկապես վարչական պալատում ես՝ ինքս, ողջունեցի Քրիստինե Մկոյանի նշանակումը, որը երկար տարիներ աշխատել է վերաքննիչ դատարանում, դրանից առաջ` առաջին ատյանում, եւ այլն: Նա մշտապես պրոֆեսիոնալ մասնագետ է եղել, նրա մասով որեւէ ասելիք չկա, հրաշալի ընտրություն է:
- Պարոն Կոչուբաեւ, ենթադրվում է, որ, օրինակ, վարչապետի ընտանեկան փաստաբանն ավելի շատ եկամուտ պետք է ունենա, քան, ասենք, վճռաբեկ դատարանի դատավորը: Հիմա ինչպե՞ս է ստացվում, որ փաստաբանը որոշում է թողնել իր մեծ եկամուտները եւ անկախությունն ու դառնալ դատավոր:
- Ես այդ որոշումը եկամուտների տեսանկյունից չեմ դիտարկում: Այո, գուցե նրանք որպես փաստաբան ավելի շատ գումար են վաստակել, սակայն ես նորից եմ կրկնում` այս ամենի տակ տեսնում եմ միայն քաղաքական ենթատեքստ:
Կարծիքներ