Ինչո՞ւ երաշխավորված չենք անգրագետ համայնքապետերից

Դիլիջանի համայնքապետի «արու» ԺՊ Դավիթ Սարգսյանի թերի կրթությունն ու արտառոց լեզվիմացությունը մոտ մեկ շաբաթ շարունակ դարձել էին Ֆեյսբուքի ու լրատվադաշտի սարկազմի առարկան: Մարդիկ զվարճանում էին քաղաքապետի ինքնակենսագրականում տեղ գտած «սեռասահմանման» առիթով՝ «արու», համեմատում էին նրա կենսագրականում ներկայացված տվյալները՝ գալով եզրակացության, որ քաղաքապետն ընդամենը 3 տարի է սովորել դպրոցից հետո, զարմանում էին, որ անգրագետ քաղաքապետի ԺՊ է նշանակվել մեր չքնաղ Դիլիջանում, պարզ ասած՝ «ղժժում» էին այնպես, որ խեղճ ԺՊ-ն ստիպված էր պաշտպանվել ԶԼՄ-ների «ցնդաբանությունից»՝ ասելով, որ տարածված ինքնակենսագրականն ինքը չի գրել:

Իրականում, խնդրի երգիծական մասը մի կողմ դնելով, հասկանում ենք, որ ծիծաղելի ոչինչ չկա: Այսպիսի մարդիկ հայտնվում են պաշտոնի ոչ թե այն պատճառով, որ ունեն հզոր պաշտպաններ, տվյալ դեպքում ի դեմս Փաշինյանի եղբորորդի Սիփանի, այլ որովհետեւ օրենքով քաղաքապետի կամ ավագանու անդամի հետ կապված գրագիտության, կրթական ցենզի պահանջ չի դրվում:

«Տեղական ինքնակառավարման մասին» օրենքում համայնքի ղեկավարի վերաբերյալ ընդամենը նշվում է, որ պետք է նրա 25 տարին լրացած լինի, տվյալ համայնքում առնվազն վերջին երկու տարվա հաշվառում ունենա եւ լինի ՀՀ ընտրական իրավունք ունեցող քաղաքացի: Այս դրույթը 2002 թվականից չի փոխվել, թեեւ ՏԻՄ օրենքը երկու անգամ վերամշակվել է: Ե՛վ նախկին, ե՛ւ ներկա վարչակազմերին, անգրագետ համայնքապետեր ունենալու առումով, այն ձեռնտու է եղել, քանզի գրագետ մարդկանց կառավարելը դժվար է: Դա է պատճառը, որ ՏԻՄ ղեկավարների մի մասը փորձանք է դառնում հանրության եւ համայնքի տառաճանաչ բնակիչների գլխին:  

ՀԳ․ Ի դեպ, նախկին քաղաքապետը՝ 2005-ից Դիլիջան համայնքի ղեկավարի պաշտոնը զբաղեցրած Արմեն Սանթրոսյանը, եւս 7 համայնքապետերի հետ դիմել է Սահմանադրական դատարան՝ վիճարկելով իրենց լիազորությունները դադարեցնելու կառավարության որոշումը։