«Ռայոններում կարաք Մարիամիկի ու աներձագ Հրաչի ձայները միացնել»

Հասմիկ Բաբաջանյան 14 Հունիս 2020 | 00:01 0

Երևի գիտեք, գյուղերում, փոքր քաղաքներում, երբ մարդ է մահանում, «ձենով են լաց լինում»։ Բարձր ձայնով նկարագրում են մահացողի արժանիքները, թե ինչ արեց, ինչ խոսեց, վերջին օրը ինչ ասաց։ Մարդիկ էլ հուզումնալից բառերից ազդվում ու էլ չասեմ, թե ոնց են ողբում։

«Լաց լինելն ու լաց բերելը» մի առանձին շնորհք է։ Այդպիսի մի հոգեհանգստի էի մասնակցում։ Մահացողի քույրը բարձր ձայնով այնպես էր ծղրտում, այնպիսի անհամ ու զավեշտալի բաներ ասում, որ բոլորից հեռու, մահացողը ջահել էր, մարդիկ թաշկինակով քթները փակում ու ծիծաղելու անկարողությունից խեղդվողի խռխռոցանման հնչյուններ էին արձակում։ Մահացողի մյուս քույրը տեսնելով, որ էլ «ճար չկա», քրոջը սաստեց՝ այ բայղուշ, էն կողմ գնա, քո ձայնը լավը չի, լավ չես երգում։ Էդ խոսքի վրա ոնց որ խոր ձորից բոլորի քրքիջները նռնակների պես պայթեցին․․․

Հիմա մեր վիճակն է։ Համաճարակը հնձում է մարդկանց․ օրվա մեջ հարյուրավոր վարակակիրներ, տասնյակ մահեր․․․ Մեկը բարձրացել է տեղից հո չի ծղրտում, հո չի ծղրտում․․․ Բայց դե էդ ուժգնությամբ վեց անգամից ավել չի կարող գոռալ, ստիպված «զապիս է անում», դնում ոստիկանական մեքենաներում, որ բոլորը առավոտ կանուխ տեղներից ցատկեն, լսեն ու ․․․ ասեն՝ էս ո՞վ ա տենց «գեշ երգում»։ Լսենք նրանց․