Մենք կռվել ենք հայրենիքի համար, որ հիմա մեզ էշի տե՞ղ դնեն
Արցախի Հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանը Հայաստանի կառավարությունում հունվարի 25-ին տեղի ունեցած խորհրդակցության ժամանակ, որը նվիրված էր արցախցիների սոցիալական եւ այլ խնդիրներին, շատ լավ-լավ բաների մասին էր պատմում՝ որ 300 բնակարան է հանձնված կարիքավոր ընտանիքներին, 500 բնակարան հին ֆոնդից է նորոգվել, որ ջրագծեր են կառուցվում, նույնիսկ ջրամբարի շինարարություն են սկսել: Իրեն բնորոշ ինքնագովեստի ոճով նա վստահեցնում էր, որ Արցախից արտագաղթը կանգնեցրել է, որ գյուղատնտեսությունն է արագ զարգանում, որ, առհասարակ, սկսում են անցնել զարգացման ծրագրերի:
Իրականությունը, սակայն, փոքր-ինչ այլ է՝ արցախցիներն ավելի քան դժգոհ են իրենց նախագահից եւ իրենց վիճակից: Նրանք վստահեցնում են, որ իրականում արտագաղթի տեմպն արագացել է, քանի որ ներքին կյանքում իշխանավորների պահվածքում ոչինչ չի փոխվել: «Արցախի տարածքը դարձավ 25%, սակայն ո՛չ թալանը վերացավ, ո՛չ վտանգը, ո՛չ խնամի-ծանոթ-բարեկամ կապով օգնություններ տալու ավանդույթը… Արցախցին իր տուն է գնում ահ ու սարսափով, ուրիշից թույլտվություն վերցնելով, իսկ արայիկամոլները դեռ հավատում են, որ իրենց անվտանգության երաշխավորը հենց իրենց «վաճառողն» է։ Կեցցե՛ք»,- գրում է Արցախից տեղահանվածներից լրագրող Կարեն Շիրինյանը։
Մարտակերտի բնակիչ, պատերազմի մասնակից, 1-ին կարգի հաշմանդամ, գործարար Աշոտ Հայրապետյանն առաջիկա օրերին պատրաստվում է վաճառել գույքն ու արտագաղթել: «Մի քանի տուն ա սարքել, բայց դա գլուխ գովալու բան չի: Նենց չի, որ սաղ ղարաբաղցոց կարողանալու ա տեղավորի: Վարկերի տակ մարդիկ կռացած, մարդկանց ձեռքից ունեցվածքը խլում են: Ես մոյկա եմ աշխատացնում: Առաջ, մինչեւ պատերազմը, հա, լավ էր, տուն էի պահում, երեխեքին մեծացրել եմ, պսակել եմ դրանով, բայց հիմա էլ գործ չկա»,- ասում է Հայրապետյանը:
Պատերազմի ժամանակ նրա ավտոլվացման կետն անվճար սպասարկել է շրջանի բնակիչներին, նրանց համար հաճախ որպես թաքստոց է ծառայել, բայց հրետակոծվել է: Հայրապետյանը չի կարողացել մարել վարկը, սակայն ո՛չ վարկերը զրոյացնելու պետական ծրագրից է օգտվել, ո՛չ էլ որեւէ փոխհատուցում ստացել: 3 մլն պարտքը բանկին դարձել է 4 մլն: Հիմա Աշոտ Հայրապետյանին պատկանող գույքը հարկադրանքի տակ է: Բանկը ժամանակ է տվել՝ մինչեւ հունվարի վերջ մարել պարտքը, հակառակ դեպքում գույքը կբռնագանձվի։
«Ես ձայն չեմ տվել իրեն, ձայն եմ տվել Սամվել Բաբայանին: Իր մարդկանց Արայիկը լավ էլ գումարներ է տալիս, վարկեր ունեն վերցրած, սաղ ջրել ա, նոր գումարներ ա տվել, ուղղակի, որ մենք իրեն չենք ընտրել, մենք իր համար յա եղած, յա չեղած»: Աշոտ Հայրապետյանի փեսան եւ եղբայրը զոհվել են պատերազմի ժամանակ: Գեղեցիկ, նոր վերանորոգված տան վրա ռումբ է ընկել, ավիրել: Միակ օգնությունը, որ ստացել է պետությունից՝ տանիքի նորոգումն է եղել: Աշոտ Հայրապետյանն ասում է, որ կոպեկներով վաճառելու է իր օբյեկտներն ու գնա: «Ճիշտ է, ես 92-ին վիրավորված տղա եմ, բայց ես ոչինչ չեմ ուզել պետությունից, նույնիսկ կարգ չեմ ստացել, ասել եմ՝ մեկ ուրիշի տվեք էդ կարգը: Բայց հիմա ես գնում եմ: Ու շատերն են գնում հիմա: Եթե վարկերը հեչ անեն, ժողովուրդը կմնա: Բայց գնում են, որովհետեւ վարկերի վրա ահռելի տոկոսներ են ավելացած: Մարդիկ ո՞նց ապրեն: Գույքն էժան տալիս՝ գնում են: Մենք կռվել ենք հայրենիքի համար, որ հիմա մեզ էշի տե՞ղ դնեն»:
Կարծիքներ