Ով է Գագիկ Ջհանգիրյանը

Անձամբ ճանաչում եմ: Մինչ նրա անցյալի գործունեությանը գնահատական տալը, ասեմ հենց սկզբից՝ պրոֆեսիոնալ է, ունի սուր միտք և ընկալում: Մեկ անգամ չէ, որ քրեական գործ եմ զեկուցել նրան, երբ նա ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ էր, բայց ոչ որպես զինվորական դատախազ, զգացել եմ նրա այդ որակները: Բայց ասեմ, ասելիքս ամենևին էլ այդ չէ: Թողնենք այդ որակները և որպես նախկին դատախազ, որը լավ է պատկերացրել իրավական այն լուրջ պրոցեսները, որը կատարվել է անկախ Հայաստանում 1991 թվականից մինչև 2007 թվականը: Երբ անցել եմ  թոշակի և, բնականաբար, այլևս չէի կարող տիրապետել դատախազական խոհանոցում կատարվող խաղերին, ինչպես ՀՀ գլխավոր դատախազությունում 1991-2007 թվականները / հաշվի առնելով նաև երկուսուկես տարի հարկադիր պարապուրդի 1996+1998 թթ. ժամանակաշրջանը/: 1996 թվականին Գագիկ Ջհանգիրյանը աշխատում էր ՀՀ արդարադատության նախարարությունում: Հիշողություն ունեցող և այդ հիշողությունից անկեղծորեն օգտվողները կհիշեն 1996 թվականի ՀՀ նախագահի ընտրությունները և այդ ընտրությունների աքրդյունքները: Կարելի է ասել, որ այդ ընտրությունները կանխորոշեցին մեր երկրի հետագա բախտը և նրա քաղաքական ճակատագիրը, որը հետագայում վերաճելով կրիմինալիհետ, երկիրը դուրս բերվեց արդար ընտրություններ հասկացությունից և որն էլ ի վերջո պայթեց 2018 թվականին և պայթյունի արդյունքում ղեկին հայտնվեց մի մարդ, ներողություն, քաղաքական թերմացք, և որը երկիրը հասցրեց այս ողբալի վիճակի:

1996 թվականի ընտրություններից հետո  կազմավորվել է իմ կարծիքը որպես հայ մարդ, քաղաքացի, պետականորեն մտածող անհատ Գագիկ Ջհանգիրյանի մասին, որը տարիների ընթացքում էլ ավելի է խորացել և դարձել հիմնավոր և այն էլ մարդ անհատին հարգելով կամ չհարգելով ստեղծված սուբյեկտիվ կարծիք, բայց ավելի լավ է խոսեն փաստերը:

1996 թվականի կեղծված ընտրություններ: Չեմ անդրադառնաոչ ընտրապայքարի թեժ մթնոլորտին և էլ ավելի թեժ հետընտրական պայքարին և ոչ էլ գերագույն խորհրդի դահլիճում ՀՀ գլխավոր դատախազ Արտավազդ Գևորգյանի բութ հայացքի ներքո ընթացող ընդդիմադիր պատգամավորների ծեծ ու ջարդին և ամբիոնի մոտ ակնոցը իրեն չտեսնելու և չլսելու էր տալիս ընթացող պրոցեսներին և սպասում էր , թե երբ այդ ամենը կհանդարտվի, որպեսզի ազգի իշխանամետ ընտրյալները քննարկեն և համաձայնություն տան ըմբոստ ընդդիմադիրներին պատգամավորական մանդատջներից զրկելու և քրեական գործեր սկսելուև համար: Ինչու հիշեցի այդ ամենը, որպեսզի հիշեցնեմ  ընթերցողին կատարված ընտրակեղծիքների բուն հեղինակին և այդ հեղինակին, նախագահի թեկնածու Վազգեն Մանուկյանի տված գնահատականը : Այդ խոշոր կեղծարարը ոչ այլ ոք էր՝ XX-րդ դարի հայ իրականության թիվ մեկ կեղծարարը՝ Գագիկ Ջհանգիրյանը:

Նախագահական ընտրություններն ի օգուտ Լևոն Տեր- Պերոսյանի հաջող կեղծելուց առաջ, Ջհանգիրյանը քարտ բրանշ էր ստացել դատական ոլորտի բարեփոխումներ իրականացնելու, որը մի տեսակ վիթինգ էր հին դատական կադրերից ազատվելու համար: Ծանոթներիցս մեկը, որը լավ հարաբերությունների մեջ էր վերոհիշյալ մարդու հետ, ասաց,-ուզում ես դատավոր նշանակվել: Մեխանիկորեն ասացի՝ այո: Բայց , երբ լսեցի, թե որքան պիտի վճարեմ դրա համար, ծիծաղելով ասացի՝ ես երեսուն դոլար անգամ չունեմ դրա համար: Պահանջված գումարը 30 հազար դոլար էր:Նախապես համոզված լինելով, թե որն է իմ մասնակցության ելքը, գնացի քննության: Քննություն անցկացվում էր արդարադատության նախարարության շենքում: Քննող հանձնաժողովի անդամներն էին Գագիկ Ջհանգիրյանը և հանրահայտ կեղծարար Մհեր Խաչատրյանը: Երբ մտա ներս, բարևեցի նստածներին, Ջհանգիրյանը անգամ բարևս չառնելով, հարցրեց,-հը, Սոկրատ, հոդվածներ ես գրում, հա՞:     -Բայց դա ինչ կապ ունի քննության հետ, նկատելի հեգնանքով պատասխանեցի ես: - Էն, որ դու դատախազես և ոչ թե քաղաքական գործիչ: 

Փոքր ինչ առաջ ընկնեմ և ասեմ, որ ընդամենը հոդվածներ գրելու համար պարոն Ջհանգիրյանը դատափետում էր ինձ, ինքը 2008 թվականի հայտնի դեպքերից առաջ մոռանալով, որ ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ է, վազել է  Ազատության հրապարակ և ելույթ է ունեցել ի պաշտպանություն Լևոն Տեր-Պետրոսյան թեկնածուի: Հավանաբար հաշվել էր, որ Լևոնն արդեն կարմիր ձիու վրա է և ինքն էլ ավելի բարձր պաշտոնի ակնկալիքներ ուներ: Բայց ինչպես ասում են՝ խիյարը թարս բուսնեց և Ջհանգիրյանը հայտնվեց մեղադրյալի աթոռին: Տեսնելով, որ շփոթեցնող հարցերով չի կարողանում ըմբոստ  դատախազիս հախից գալ, անցավ բացահայտ պրովոկացիայի, բա թե քրեական դատավարության 242 հոդվածն ինչ է ասում, որին ես հեգնելով պատասխանեցի, թե դա նույն է, եթե հարցնեք հեռախոսագծի 101-րդ հենասյան վրա քանի մեկուսիչ կա: Եվ չթողնելով, որ շարունակի, ասացի՝ իմ քրեական դատավարության դասախոսը՝ նայելով միշտ լուռ, համրի դեր ստանձնած հանձնաժողովի երկրորդ անդամին /ասեմ, որ այդ երկուսն էին հանձնաժողով կոչվածը/ Մհեր Խաչատրյանին, ինձ այդ առարկայից գերազանց է գնահատել:

Բարի ճանապարհ ասելով, ինձ դուրս հրավիրեց: Ես չգիտեմ, թե թվով մոտ հարյուր ապագա դատավորներից ով որքան էր մուծել, բայց ասում են, դարձյալ ըստ օդում կախված լուրերի, էն ժամանակվա համար մի աստղաբաշխական թիվ, որից նույնիսկ Լևոն Հակոբիչն էր ապշել: Որպեսզի այդ օդից կախված լուրերը չմնան որպես այդպիսին, հիշեմ իմ բարեկամուհի /այժմ հանգուցյալ, Արայիկ Սահակյանի հարևանուհի Սուսաննա Գևորգյանին, որը ոչ պակաս ակտիվ մասնակցություն էր ունեցել նախագահ Պետրոսյանի օգտին Էրեբունիում ընթացող քվեարկության գործին, ասաց, որ Բարխոյան Ռաֆիկը Էրեբունիի գործկոմի նախագահն էր այդ ժամանակ, Սուսաննան գործկոմի քարտուղարն էր, ասել է Տեր-Պետրոսյանին, թե միակ մարդը Սուսաննան է, որ չի մուծվել և չի նշանակվել դատավոր: Պետրոսյանը հարցրել է, թե ինչու Սուսաննա Գևորգյանը դատավոր չի նշանակվել, ինչին հետևել է Ջհանգիրյանի պատասխանը, թե իրեն քաղաքից դուրս էինք առաջարկել, ինքն էլ հրաժարվել է : Հետո Սուսաննան  հասկացել էր, թե որն էր պատճառը: Պատճառը չարաբաստիկ թղթի կանաչ գույնն էր, որ չուներ Գևորգյանը:

Հիշենք Ջհանգիրյանին 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ի քրեական գործով: Քրեական գործ հարուցվելուց ընդամենը երեք օր հետո, նա ստանձնեց քննչական խմբի ղեկավարի դերը և գործը տեղափոխվեց ՀՀ զինվորական դատախազություն: Աղվան Հովսեփյանը ուրախությունից հրճվում էր: Բոլորն էլ համոզված էին, որ Ջհանգիրյանի ղեկավարությամբ գործող քննչական խումբը ի զորու չէ բացահայտելու այդ գործը: Ջհանգիրյանը կերավ Քոչարյանի հայտնի կուտը, թե դա սովորական ուչաստկովիի  մակարդակի գործ է: Եվ այդ գործն այդպես էլ չբացահայտվեց: Հիմա հարցնեմպարոն Ջհանգիրյանին, ինչը խանգարեց գործի բացահայտմանը ՀՀ վարչապետը, ՀՀ գլխավոր  դատախազը և դուք մի թիմից էիք: Եվ ով ձեզ խանգարեց հասնել գործով օբյեկտիվ քննության: Քոչարյա՞նը: Հազիվ թե: Եվ այդ գործով միակ հաջողությունը, դա արդեն ՀՀ գլխավոր դատախազությունում ըստ օդում կախված լուրերի, այն էր, որ Արամ Սարգսյանը մտավ քննչական մեկուսարան Նաիրի Հունանյանի խուց և մի լավ դնգստեց նրան:

Դեպքերից բավականին ժամանակ է անցել: Եվ առ այսօր նա այդպես էլ չխոսեց, թեպետ հեռանալիս խոստացել էր, թե կգա հարմար պահը և կխոսի: Հետաքրքիր է հարցնել, այդ հարմար պահը երբ է գալու: Չէ որ արդեն երեք տարի է, Քոչարյանն էլ մեղադրյալ է, ինչ որ ժամանակ էլ մեկուսարանում էր, ինն էր խանգարում  Ջհանգիրյանին խոսել: Հավանաբար այն, որ նա ասելիք չունի այդ գործով:
Մնացած այլ էպիզոդներով, որ տարիների ընթացքում շրջանառվել է մամուլում Ջհանգիրյանի նկատմամբ, ասելիք չունեմ: Միայն ասեմ, որ Ջհանգիրյանը, Մհեր Խաչատրյանը և սրանց նմանները լավ են ճանաչում իրենց դարը, ինրենց դեպարտամենտը և հարստացել են: Սրանց նմանները հայի էն տեսակն են, որ միշտ ծառայել են ոչ թե պետությանը, այլ՝ իշխանավորին և արդյունքում ոնենք այն, ինչ  այսօր ունենք Հայաստանում:

ՍՈԿՐԱՏ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հ. Գ Էն ժամանակ դու ոչինչ չես արել հանուն պետության, հիմա գալիս ես ԲԴԽ, որ ում ծառայես: Պարզ է, թե ում: