Տարօրինա՞կ ենք, թե՞ ոչ
Տարօրինակ ե՞նք, թե՞ ոչ:
2 տարի առաջ խայտառակ պատերազմ տեսած, դրա գլխավոր մեղավորին վերընտրած, այս ընթացքում իշխանության կողմից իրականացրած բազմաթիվ այլանդակությունների վրա աչք փակած (ամենաթարմը երեկ Եռաբլուրում…), նոր աղետալի պատերազմի շեմին կանգնած ժողովուրդն ուրախանում է իր միակ ռազմավարական դաշնակցի (լավն է,թե վատը՝ դա ուրիշ թեմա է…) ռազմի դաշտում ունեցած խնդիրներով:
Էլ չասեմ այն տխմար խինդը, որն առաջացել էր, երբ ՌԴ արտաքին գործերի նախարարին մերժել էին ԱՄՆ վիզա տրամադրել՝ ՄԱԿ նիստերին մասնակցության համար, հետո էլ ինքնաթիռի տոմսերի գներ, մոբիլիզացիա և այլն…
Ի դեպ, Լավրովն հենց հիմա Նյու Յորքում է, ռուսական անձնագրով էլ կարող ես 110-ից ավել երկիր գնալ առանց վիզայի…
Մնում է պարզել, թե մեր այս մակարդակով մենք ի՞նչ ենք անելու:
հ.գ. իսկապես չեմ հասկանում, ի՞նչ ենք ուզում. խաղաղությու՞ն, խոհեմությու՞ն, թե՞ ամբողջ աշխարհում պատերազմ բռնկվի, որ հետո հիմնավորենք մեր ոչնչությունը:
Արսեն Ջուլֆալակյանի էջից
Կարծիքներ