Մեղքը ժողովրդի վրա գցելու հերթական քայլը

Լրատվական կայքերից մեկը հիշեցրել է, որ անցյալ տարվա ամռանը Փաշինյան հայտարարել էր, թե ԵՄ անդամակցության առումով հանրաքվե չի լինելու: Որովհետև, ըստ նրա, ինքը տեղյակ է հանրության տեսակետի վերաբերյալ: Եվ դա, ավելացնեմ, բավարար է, քանի որ հանրությունն ու ինքը, իր կարծիքով, նույնն են: Ավելացնեմ նաև, որ դրանից առաջ՝ գարնանը, Եվրոպական հարևանության ծրագրի շրջանակում ամենամյա սոցհարցում էր անցկացվել: Դրա արդյունքները չէին հրապարակվել, բայց, բնականաբար, տեղեկացրել էին վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձին: Չէին հրապարակայնացվել, քանի որ արձանագրվել էր 60 տոկոսից բարձր դժգոհություն երկրի բոլոր և այդ թվում՝ պետական, ինստիտուտների նկատմամբ: Ի դեպ, պարզվել էր նաև ԵՄ անդամակցության նկատմամբ երկրի բնակչության հակվածության մասին: Ինչի մասին ավելի վաղ տողերիս հեղինակը հոդվածներ էր գրել «Հրապարակ»-ի համար:
Ինչևէ, իսկ տարեսկզբի կառավարության նիստում Նիկոլը հայտարարում է, որ ՀՀ-ն ԵՄ անդամ կարող է դառնալ միայն հանրաքվեի միջոցով: Արմտամետների նախաձեռնությունն էլ, բնական է, քննարկվելու է Ազգային ժողովի առաջիկա նստաշրջանում: Վերջիններս էլ ներկայացնելու են այն ԱԺ-ում: Դրանցից Խզմալյան Տիգրանն էլ հայտնել էր, թե Հայաստանի իշխանությունները «3-4 ամսում հասկացան՝ ԵՄ-ին այլընտրանք չկա»: Կարծում եմ, որ Խզմալյանն այդ հարցում սխալվում է: Ընդհակառակը, ռուսական զգուշացումներից հետո վարչապետի աթոռից կառչած անձը հասկացել է, որ դա վտանգավոր քայլ է: Բայց քանի որ գործընթացն արդեն սկսվել էր, որոշել է, որ դրա բացասական հետևանքների մեղքը պետք է բարդել ժողովրդի վրա: Եվ եթե այդ գործընթացի պատճառով վաղը ռուսները թանկացնեն գազը, կամ խնդիրներ ստեղծեն այլ ապրանքների մատակարարումների առումով, ապա ինքը կարող է չքմեղանալ, թե դա ժողովրդի որոշումն էր: Ուրեմն ժողովուրդն էլ պետք է կրի իր որոշման բացասական հետևանքներըի պատասխանատվությունը: Հիշենք՝ պատերազմի խայտառակ պարտության համար ինքը պատասխանատու էր, բայց ոչ մեղավոր: Բայց եթե հանրությունը ցանկանում է նաև մեղավոր կարգել իրեն, ապա այս վերջին հարցում մեղավոր կլինի իր «սիրելի» ժողովուրդը:
Ի դեպ, ժողովրդի գրագետ զավակները դա հասկանում են, բայց իր ամբողջությամբ մեջ վերջինս դա չի գիտակցում: Համենայն դեպս, դա են ցուցադրում փողոցներում կատարվող հարցումները, որ իրականացվում են այս կամ այն լրատվամիջոցների կողմից: Մեր ժողովրդին թվում է, թե Եվրոպան մեզ պաշտպանելու է կովկասյան մահմեդականներից (այդպես էին դրանք կոչվում մինչև նախորդ դարասկզբում ռուսական կայսրության կործանումը): Իսկ Ռուսաստանն էլ, իր հերթին, ապահովելու է էժան գազով, հացահատիկով և մնացած ամեն ինչով: Այդպես չի լինում, ու եթե հանրաքվեին ասվեց «այո», ժողովուրդն է կրելու դրա ողջ բեռը: Մի ժամանակ ոմանց համար բեռ էր համարվում Արցախը, որի կորստից հետո ժողովուրդն ավելի անվտանգ ու հանգիստ չապրեց: Իսկ հանրաքվեից հետո էլ ոչ միայն հանգիստ չի ապրի, այլ կապրի շատ ավելի դժվար՝ երանի տալով նախկինների ժամանակվա ապրուստին:
Եթե ժողովուրդը մի փոքր ավելի գրագետ լիներ ու հանրային հեռուստատեսության փոխարեն լրատվության այլ աղբյուրներ ևս օգտագործեր, ապա կիմանար, թե ինչ կատարվեց տարեվերջին Աբխազիայում: Երբ այդ երկրի խորհրդարանում քննարկվում էր ռուսական ներդրումները թույլատրելու վերաբերյալ օրինագիծը, դա հանգեցրեց խռովության: Հիմնավորումն այն էր, որ օրենքը ռուսական ընկերություններին թույալտրելու էր ձեռք բերել անշարժ գույք: Արդյունքում, գորժող իշխանությունը տապալվեց ու ընդդիմության կողմից ձևավորվեց ժամանակավոր ղեկավարություն: Ռուսաստանը, որպես պատասխան, դադարեցրեց գազի մատակարարումն ու արգելակեց աբխազական մանդարինի ներկրումը: Վերջինս Աբխազիայից ՌԴ արտահանվող հիմնական ապրանքն է: Իսկ գազն էլ, որքան տեղյակ եմ, մինչ այդ բնակչությանը մատուցվում էր ներռուսական գներով: Մեկ-երկու շաբաթ անց նոր իշխանությունը ստիպված եղավ խնդրել, որպեսզի վերականգնվի գազի մարդասիրական մատակարարումը: Բնական է, որ այն շատ ավելի պակաս պետք է լինի նախորդ ծավալից:
Այդ օրինակը ցույց է տալիս, թե ինչ չպետք է անել: Եվ եթե ոմանց թվա, որ ռուսական գազը հանգիստ կարող է փոխարինվել ադրբեջանականով, ապա պետք է մտածեն նաև, որ այդ դեպքում պետք է ցտեսություն ասվի մեր երկրի ինքնիշխանության այն պատառիկներին, որ դեռևս մնացել է Նիկոլի վարչապետության արդյունքում: Ու մենք ոչ միայն կանկախանանք Ռուսաստանից, այլ ավելի մեծ կախման մեջ կընկնենք արևելյան թշնամուց: Եվ Եվրոպան էլ ոչինչ չի անելու մեզ պաշտպանելու համար: Չէ՞ որ թշնամի երկրի ղեկավարը եվրոպական բարձրաստիճան չինովնիկների հուսալի գործընկերն է մեր տարածաշրջանում: Ինչի համար կարելի կլինի «շնորհավորել» թե՛ Խզմալյանին ու մնացածներին և թե՛ մեր ողջ ժողովրդին:
Կարծիքներ