Թույլին չեն հարգում

Բարդ աշխարհաքաղաքական ընտրության առաջ ենք հայտնվել։ Մի կողմից՝ դարավոր բարեկամություն եւ աշխարհագրական ու պատմական ամուր կապեր Ռուսաստանի հետ, որն իրեն տարբեր շրջաններում տարբեր կերպ է պահել, բայց մի քանի բախտորոշ շրջաններում մեզ անգնահատելի աջակցություն է ցուցաբերել, ինչը չի կարելի ուրանալ։ Մյուս կողմից՝ առաջադեմ ու բարեկեցիկ Արեւմուտք, ժողովրդավարական արժեքներ, որոնք վերջին տարիներին բավականին խամրել են, բայց դեռ ամբողջությամբ չեն մարել ու շարունակում են գայթակղել մեզ՝ Արեւմուտքի ու Արեւելքի հատման կետում հայտնված հայերիս։

Ինչպե՞ս կողմնորոշվել, թե որն է հայկական շահը՝ թուլացող վաղեմի դաշնակից Ռուսաստա՞նը, որը հեշտ ու հանգիստ չի հեռանա տարածաշրջանից եւ ունակ է պատժելու իրեն դավաճանած գործընկերոջը, թե՞ մեր տարածաշրջանի հանդեպ շահագրգիռ հետաքրքրություն դրսեւորող Արեւմուտքը, որն անգամ Ուկրաինայի դեպքում անմիջական մասնակցությունից խուսափեց եւ ֆինանսով ու զենքով աջակցելով՝ կրակի վրա յուղ լցնողի դերում է հայտնվել եւ հիմա հանգիստ հետեւում է, թե ինչպես է ավերակների վերածվում մի հզոր ու կայացած պետություն։ Կարո՞ղ է արդյոք մեր անփորձ ու արկածախնդիր իշխանությունը ճիշտ կողմնորոշվել եւ այս բարդ հարաբերությունների ու վայրիվերումների դարաշրջանում Հայաստան պետության վիճակն ավելի չբարդացնել։ Կարո՞ղ է գոնե սեփական փորձից դասեր քաղել եւ հետեւություններ անել։

Մի պարզ դիտարկում անենք ընդամենը․ Ռուսաստանի հանդեպ քաղաքականության թեթեւակի կոշտացումն արդեն արդյունք է տալիս՝ ռուսները սկսել են գնահատել Հայաստանի «ընկերությունը»։ Ուժի առաջ բոլորն են նահանջում, թույլին ոչ մեկը չի հարգում։ Կոշտացրեք պահվածքը Ադրբեջանի ու Թուրքիայի նկատմամբ։ Մի վախեցեք։ Դրա արդյունքն էլ արագ կերեւա։