Ջնջել է անցյալի էջը

Ինչո՞ւ Նիկոլ Փաշինյանը ձեռնպահ չմնաց այդ պարզունակ եւ ոչ պատվաբեր գործիքը` քրեական հետապնդումներն իր քաղաքական հակառակորդների դեմ օգտագործելու գայթակղությունից: Ինչո՞ւ է Հայաստանով մեկ ամենուր կիրառվում այդ տգեղ ու ամոթալի մեթոդը` մրցակիցներին ասպարեզից հեռացնելու համար մեղադրանք առաջադրելը, բռնել-բանտ նստեցնելը, հարազատների եւ մերձավորների դեմ հալածանքներ կիրառելը: Չէ՞ որ բանտում երկու տարի անցկացրած եւ քրեական-քաղաքական հետապնդումների ողջ արսենալն իր մաշկի վրա զգացած մարդը, թվում է, պետք է զերծ մնար այդ գործիքն ուրիշների վրա կիրառելուց:

Ինչո՞ւ է Նիկոլ Փաշինյանը հետապնդումների ու սահմանափակումների գործիքակազմ կիրառում մամուլի նկատմամբ, երբ ժամանակին իր մաշկի վրա է զգացել լրագրողին-խմբագրին զրպարտության համար դատելու, լրատվամիջոցի վրա մեծ տուգանքներ դնելու, զանազան տգեղ ու անթույլատրելի մեթոդներով, այդ թվում` հոգեբանական, ճնշումներ գործադրելու իշխանությունների քաղաքականությունը:

Ինչո՞ւ է Նիկոլ Փաշինյանը միմյանց հակասող ու հերքող հայտարարություններ անում, դիմում մանիպուլյացիաների, մի քանի լարի վրա խաղում` փորձելով տարբեր աշխարհաքաղաքական կենտրոններին բավարարել, մեղքը բարդում նախկինների, ընդդիմության, շարքային մարդկանց վրա կամ հասարակությունից թաքցնում տարրական ինֆորմացիան

: Չէ՞ որ ժամանակին ինքը բազմիցս մերժել է այդ ամենը` քննադատել իշխանություններին` ոչ թափանցիկ գործելաոճի ու կոմպլեմենտարիզմի համար, ազնվության եւ օրինականության կոչեր է արել, անարգանքի սյունին գամել այն պաշտոնյաներին, որոնք խաբում են, դեմագոգություն են անում, ժողովրդի մասին հոգ չեն տանում: Այս հարցերի պատասխանը թերեւս մեկն է` նա ջնջել է իր նախկին հիշողությունները եւ փակել  անցյալի էջը: